Fundacja Zatrzymać Czas zaprasza na kolejną edycję rockowego festiwalu w Węgorzewie. Naturalnie Mazury Music & More, którego tytularnym współorganizatorem została Fundacja Dla Transplantacji, zostanie przeprowadzony pod hasłem „Zostawiam Serce na Ziemi”. Kolejnym zespołem, obok już potwierdzonych Luxtorpedy i T.Love, Organka, który wystąpi na Naturalnie Mazury jest płocka grupa Farben Lehre. 

Pochodzą z Łodzi, znają się od dawna i już kiedyś razem grali. Chęć wspólnego tworzenia muzyki powróciła po latach i ucieleśniła się na początku 2016 roku, pod postacią Arcane Dust. Dokładnie rok później, własnymi nakładami, wydali płytę „La Loba”. Jedna z nich trafiła do mnie.

Tuż przed wydaniem „Purgatory Afterglow” Edge Of Sanity opublikowało małą EPkę „Until Eternity Ends”. W okładce zespół wyjaśnia, że te utwory nie pasują na nadchodzącą płytę, ale ponieważ im się podobają to chcieli je upublicznić. Wyraźnie jest zaznaczone, żeby nie odbierać tego wydawnictwa jako zapowiedzi nowego albumu tylko potraktować je jako osobną całość.

"Ride the Solar Tide" to tytuł drugiej płyty polsko-angielskiego duetu 7JK (Matt Howden / Sieben oraz Maciej Frett z grupy Job Karma). Krążek swoją oficjalną premierę będzie miał 3 listopada 2016 roku podczas XV Wrocław Industrial Festival, a promować ją będzie specjalny koncert 7JK w przepięknej Synagodze pod Białym Bocianem. Matt Howden o płycie: „To była olbrzymia przyjemność nagrywać drugi album 7JK z Maćkiem Frettem (mała zmiana w składzie, teraz 7JK to tylko my w dwójkę). Płyta była nagrywana w ten sposób, że Maciek przesyłał mi beaty + partie syntezatorów oraz ogólny nastrój utworu. 

Mroczne melodie tria Esben and the Witch ponownie zawładną wrocławskim klubem Firlej. Brytyjczycy, którzy skradli serca publiczności zeszłorocznej edycji Asymmetry Festival, zameldują się w stolicy Dolnego Śląska 5 kwietnia 2016 roku. Dzień wcześniej grupa wystąpi w warszawskiej Hydrozagadce. Nazwa grupy Esben and the Witch została zaczerpnięta od jednej z duńskich bajek. Nieprzypadkowo. Muzykę Brytyjczyków można określić bowiem jako mieszankę odrealnionego dream-popu z zamglonym post-rockiem i melancholijnym post-punkiem, nad którą unosi się charakterystyczny kobiecy wokal. 

Są tacy, którzy uważają, że Deicide skończył się po „Legion”, inni twierdzą, że po „Once Upon The Cross”. Są tacy, którzy nie przepadają za „Serpents Of The Light”, mając ją za płytę słabą i zbyt przewidywalną. Wszystkich ich kompletnie nie rozumiem. Uwielbiam ten album i po tym jak wyszedł niesamowicie się nim jarałem, a gdy go sobie odświeżam, to uznaję, że nie przeszło mi to do dziś.

Oj, namieszało i nakotłowało się w Sphere ostatnimi czasy. Do tego stopnia, że ze starego składu na placu boju pozostał tylko perkusista Th0rn. Udało mu się jednak zebrać nową ekipę i we wcale nie tak długim czasie od „Homo Hereticus” wypluć z siebie trzecie bluźnierstwo. Bezbożnicy, którzy wspomogli go w tym niecnym procederze to Diego – gitara, Beton z Mesmerized – bas, Iron – gitara i Dawidek na wokalu. Szczególnie ciekawa jest droga do Sphere tego ostatniego. Pogrywał na basie w gotyckim Raincarnation i heavy metalowym Witchking, by ostatecznie porzucić instrument i zastąpić Analrippera.

Zlot motocyklowy w okolicach podwarszawskiego Garwolina połączony będzie z wieloma koncertami i dobrą zabawą - jak co roku zresztą. Na urodziny klubu Gryf organizatorzy przygotowali dodatkowe atrakcje. Impreza będzie trwała cały weekend - startuje już 4 września. To będzie kolejna edycja Gryfowiska i jak zapowiadają organizatorzy, czyli klub Gryf MC Poland, nie zabraknie mocnych wrażeń ze sceny i poza nią. 

Metal Allegiance, wyjątkowy projekt muzyczny składający się z wybitnych postaci rockowo – metalowego świata, zapowiada album z premierowym materiałem. Krążek zatytułowany po prostu „Metal Allegiance” znajdzie się na półkach sklepowych 18 września, a w jego stworzeniu brali udział Philip H. Anselmo, Charlie Benante, Chuck Billy, D. Randall Blythe, Rex Brown, Ron 'Bumblefoot' Thal, Phil Demmel, David Ellefson, Alissa White-Gluz, Matthew K. Heafy, Gary Holt, Jamey Jasta, Chris Jericho, Andreas Kisser, Misha Mansoor, Mark Osegueda, Tim 'Ripper' Owens, Doug Pinnick, Mike Portnoy, Troy Sanders, Cristina Scabbia, Alex Skolnick, Steve 'Zetro' Souza i Ben Weinman.

Kolejni wykonawcy potwierdzają swój występ na Asymmetry Festiwal 2015. Muzyczna majówka we Wrocławiu zaprasza do klubu Firlej na różnorodny, ambitny line-up dla wymagających odbiorców. Tym samym program festiwalu został zamknięty. Post-rockowa formacja Russian Circles, czołowy przedstawiciel sceny elektronicznej, Christian Fennesz oraz post hardcore’owcy z Helms Alee - ci wykonawcy uzupełniają tegoroczny skład Asymmetry Festival. Organizatorzy utworzyli drugą - songwriterską - scenę festiwalu w klubokawiarni Mleczarnia.

Asymmetry Festival ogłasza kolejnych wykonawców i buduje coraz bogatszy program. Na deskach wrocławskiego klubu Firlej pojawią się: mroczne pieśni King Dude, psychodeliczny folk Dead Western, doom metal The Old Wind, indiepopowa elektronika Fenster oraz hipnotyzujące gitary Esben And The Witch. Ogłoszenia Asymmetry Festival 2015 zbliżają się powoli do końca i wkrótce line-up zostanie ostatecznie zamknięty. Do tej pory swój udział w wydarzeniu potwierdzili także: Torche, Anaal Natrakh, Lo-Pan, Zeni Geva, Matt Elliott, Black Pyramid, Petrels, Sleeping Bear oraz Sibyl Vane. Nadchodząca, 6. edycja festiwalu odbędzie się w dniach 1 – 3.05 2015 r. we wrocławskim klubie Firlej.

Po „Invitation From The Host Of Wrath” Sparagmos był już znanym polskim zespołem metalowym, a debiut w barwach Metal Mind nie przeszedł bez echa. Jednak to wydany w 1994 roku „Error” był tym albumem, który ukształtował pewien rozpoznawalny styl tej grupy i przyniósł jej największy rozgłos. W jego nagraniu wziął już udział nowy perkusista. Tomasza Mareckiego zastąpił Krzysztof Bentkowski.

Po trzecim albumie Benediction zdecydowali się wydać EPkę zawierającą dwa nowe utwory i trzy nagrania koncertowe z trzech dotychczasowych płyt. Dlaczego tak zrobili wyjaśnia obszerny tekst zawarty w okładce. Jest to przybliżenie fanom co aktualnie dzieje się w zespole i jaka jest jego sytuacja w roku 1994.

Juno Reactor to grupa założona w roku 1990 tworząca psychedelic i goa trance, której liderem jest Ben Watkins uznany kompozytor muzyki filmowej. Swą karierę rozpoczął w londyńskim nowofalowym zespole The Hitmen (jego członkiem był wówczas m.in. Alan Wilder, późniejszy członek zespołów Depeche Mode i Recoil). Watkins był poza tym członkiem zespołu Empty Quarter (wraz z Martinem “Youth” Gloverem z post punkowego zespołu Killing Joke). Grupa Juno Reactor znana jest z barwnych koncertów-performance’ów, w czasie których na żywo występują współpracujący z nią tancerze oraz instrumentaliści. Skład muzyków współpracujących z grupą nie jest stały i ciągle się zmienia. 

W 1989 roku, pochodzący z Tampa na Florydzie zespół Amon zmienił nazwę na Deicide, zachowując jednak kontynuację muzycznej drogi. Dlatego pierwszy album Deicide zawiera głównie utwory, które znalazły się wcześniej na dwóch demach Amon. Zresztą split tych demówek został wydany w późniejszym okresie pod szyldem Deicide, dając możliwość zapoznania się z pierwotnymi wersjami tych kawałków szerszej publiczności. Brutalność i brud jaki prezentował Amon przebija jeszcze ostateczny kształt tego co zostało nagrane na „Deicide” i to wydawnictwo było strzałem w dziesiątkę. Zawsze bardzo lubiłem wracać sobie do tych garażowych nagrań. Nie umniejsza to jednak faktu, że „Deicide” jest totalnym wyziewem jakiego wcześniej jeszcze nie było.

7 czerwca 2014 roku odbędzie się druga edycja (pierwsza miała miejsce rok wcześniej, 8 czerwca) festiwalu Rock & Rose Fest Kutno, organizowanego przez Anti-Violent Agency, zespół Alastor, a w tym roku także Kutnowski Dom Kultury. Impreza, choć młoda stażem, ma swoje korzenie w 1988 roku, kiedy to w tej samej lokalizacji - na stadionie "Kutnowianki" przy ul. Oziębłowskiego w Kutnie - odbyło się Heavy Metal Show, podczas którego wystąpił m.in. headliner tegorocznej edycji festiwalu, zespół Turbo. Serwis DarkPlanet patronuje wydarzeniu.

Na „Butchered At Birth” ujawnił się znany na cały świat styl Cannibal Corpse z czasów Chrisa Barnesa i starego logo. Potwornie niska, bulgocząca miazga przelewa się i pulsuje przybierając wszelkiej maści obrzydliwe odsłony i obsceniczne kształty. Chory, docierający z grobowych czeluści wokal dodaje paranoicznej atmosfery, a wszystko dewastuje okolice w sposób całkowicie niezrozumiały dla każdego prawowitego obywatela.

Niobeth to hiszpański zespół grający symfoniczny gothic metal, a „Silvery Moonbeams” to ich druga płyta, wydana we wrześniu 2011 roku. Już od zetknięcia z okładką łatwo się zorientować jakiego klimatu należy się spodziewać na płycie i nie są to mylące pozory. W bajkowy świat wprowadza już pierwszy utwór o księżniczce muzyki wygnanej przez zawistne węże. Zostając jeszcze przy okładce wspomnę, że płyta jest bardzo ładnie wydana i zaopatrzona w książeczkę, gdzie oprócz tekstów, zdjęć zespołu i wszelkich informacji, są też grafiki do każdego utworu.

Zespół Anthrax powstał w 1981 roku z inicjatywy dwóch szkolnych kolegów Scotta Iana i Danego Lilkera. Co ciekawe obaj byli wówczas gitarzystami. Dopiero późniejsze przetasowania w składzie spowodowały, że Dan przebranżowił się na bas, zostając w późniejszych latach, już poza Anthraxem, jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci w świecie metalu. Od samego początku przez Anthrax przewijało się wielu wokalistów, aż zakotwiczył w nim na dłużej Neil Turbin, z którym zespół zarejestrował swoje dwa dema i debiutancki album. Z wcześniej próbowanych śpiewaków warto wspomnieć o Jasonie Rosenfeldzie, bracie Scotta, który jest współtwórcą wszystkich piosenek z „Fistful Of Metal”. Na drugiej demówce pojawił się już na gitarze, przybyły z Overkill, Dan Spitz, a ostateczny skład zamknął perkusista Charlie Benante.

Niemiecki Sonic Reign powstał w 1997 roku. Ta dwuosobowa horda najpierw wydała dwie demówki, a na debiutancką płytę trzeba było czekać aż dziewięć lat czyli do 2006 roku, kiedy to ukazał się „Raw Dark Pure”. Jest to czterdzieści minut pomysłowego black metalu w ośmiu odsłonach. Jednak pisząc o tym albumie nie mogę nie zacząć od tego, że jest jedną wielką kopią Satyricon, co słychać właściwie przez cały czas jego trwania.