W roku 2003 Atrophia Red Sun nagrywa trzecią studyjną płytę, która stała się pretendentem do miana albumu roku. Jednak zanim prasa zachwyciła się wówczas tym wydawnictwem grupa ciągle dążyła swoją ścieżką nie poprzestając na kierunku obranym na wydanym albumie - "Twistet Logic". Zespół systematycznie ewoluował do stylu, w jakim obecnie się porusza czyli "death metal focused on mind spheres". Charakterystyczną cechą tej drogi jest wyobraźnia stająca czynnikiem dominującym, zaś muzyka opiera się na uczuciach - od miłości do schizofremii.

"X20: 1986-2006" to bardzo dobre, od dawna oczekiwane przez fanów wydawnictwo retrospekcyjne. Dla fanów Suicide Commando to mus, ale i innym nie zaszkodzi się zapoznać z tym materiałem. Zwłaszcza tym, którzy potrzebują lekkiego treningu przed zbliżającym się koncertem Suicide Commando w Bolkowie.

Gordian Knot należy do fenomenalnych projektów. Już w 1998 roku po nagraniu debiutanckiego krążka pod tym samym tytułem można było zachwycać się talentem Seana Malone (ex Cynic). Mieliśmy bowiem do czynienia z muzyką czysto finezyjną, a do tego nagraną przy współudziale świetnych muzyków, o których wspomniałem w recenzji debiutanckiego "Gordian Knot". Nie inaczej jest na "Emergent". Paul Masvidal, Janson Gobel, Sean Reinert, Jim Matheos, Bill Brufford i... Steve Hackett! Panie i Panowie... te nazwiska mówią same za siebie.

Po rozwiązaniu zespołów kultowych, pozostają muzycy wielkiego formatu. Jedni wolą pozostać "w uśpieniu", inni kontynuują karierę tworząc własne projekty. Cynic posiadał takowe osobowości bez dwóch zdań. Jednak co się stanie, gdy spotkają się muzycy Cynic (Sean Malone, Sean Reinert), Dream Theatre (John Myung), King Crimson (Trey Gunn) i Watchtower (Ron Jarzombek)?!

Jeśli interesują was indywidualne dokonania muzyków Death, i Control Denied, przedstawię tutaj najmocniejsze wcielenie Richarda Christy… Burning Inside. "Apparition" wydany w roku 2001 jest drugim albumem zespołu i jak dotychczas najnowszym. Jeśli mieliście okazję zapoznać się z "Eve Of The Entities", będzie to longplay bardzo zbliżony pod względem technicznym, jednak utwory na nim zawarte są bardziej pokręcone, choć wyrafinowane… gdzieś pomiędzy wierszami przemyka duch legendy...

Wydany w czerwcu 2007 roku, drugi album w siedmioletniej karierze Iluzjonu, to następca wydanego dwa lata temu "City Zen". "No Phantoms In" to wyjątkowa rzecz, wymagająca w od odbiorcy wnikliwego słuchania, by mógł ją w pełni docenić i dostrzec wszystkie smaczki, nie zawsze zauważalne przy pierwszym odtworzeniu.

Męczą mnie takie zespoły. Ostatnimi laty namnożyło się tych zespołów, co grają jak The Dillinger Escape Plan, jednym wychodzi to lepiej innym gorzej. Ion Dissonance należy do tych, którym wychodzi to zdecydowanie lepiej, ale nie ma co ukrywać, że gatunek wykazuje zastój twórczy.

Tytuł krążka odnosi się do biblijnego Listu do Rzymian - rozdział piąty, wers 12: "Dlatego jak grzech zagościł na ziemi przez poprzed jednego człowieka, a śmierć poprzez grzech, śmierć zagościła we wszystkich, bo wszyscy grzeszyli". Marduk powrócił, ale chyba nikt się nie spodziewał, że wróci w takim stylu. Ostatnie krążki miały generalnie bardzo przeciętną, by nie rzec słabą prasę.

Na ten album wyczekiwałem z niecierpliwością. Akercocke z płyty na płytę zaskakiwał i obecnie uważam go za jeden z najbardziej oryginalnych i kreatywnych zespołów na scenie metalowej. Każdorazowo są nieprzewidywalni, ale zawsze stawiają na jakość. Nie wiedziałem czego się spodziewać po "Antichrist", ale wiedziałem, że chłamu chłopaki nie nagrają - i nie myliłem się.

Czasami dzieje się tak, że widząc okładkę już wiesz, że to muzyka nie z twojej parafii. Trzymając w rękach debiutancki krążek muzyków z Kędzierzyna Koźla byłem święcie przekonany, że będę miał doczynienia z klonem Fear Factory. Na szczęście materiał zawarty na "Something Now" jest bardziej zróżnicowany i nie zamyka się w jednym gatunku. Oprócz wpływów Fear Factory znajdziemy także fascynacje Machine Headem, wiele momentów przypomina ostatnie działo Thy Disease - tyle że Fate Unknown gra wolniej i ciężej.

Jest już długo oczekiwany album nowych Bogów death metalu. No właśnie - czy oby na pewno długo wyczekiwany? Poprzedni, "Annihilation Of The Wicked", miał tyluż zwolenników iluż przeciwników. Czego więc można się spodziewać po "Ithyphallic"? To zależy od oczekiwań.

Powrót mrocznych chłopaków z Anglii - "In Requiem". Mnóstwo reklam - powrót do korzeni i inne slogany ... hmm. Nigdy nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, bo to nigdy nie wychodzi. Po zapoznaniu się z zawartością krązka można powiedziec, ż eczasy "Icon" minęły bezpowrotnie, ale ... Paradise Lost przypomniało sobie co to jest mrok.

Nie wiedzieć czemu często Behemotha oceniałem przez pryzmat jego wczesnych nagrań. Zawsze byłem nastawiony do tego zespołu negatywnie, a apogeum nastąpiło wraz z wydaniem moim zdaniem słabiuutkiej "Zos Kia Cultus", którą wszędzie tak chwalono. Muszę jednak przyznać, że poprzedni krążek zespołu "Demigod" był naprawdę bardzo dobry i choć Behemoth raczej nie trafi do grona moich ulubionych grup muzycznych, to uważam, że mają swój styl i pomysł na muzykę.

No i jest w końcu kolejny, długo oczekiwany krążek Bogów progmetalu. Obawy związane z przejściem zespołu pod skrzydła Roadrunner były w pełni uzasadnione, jako, że od czasów "Scenes From A Memory" zespół prezentował formę w kratkę. Już na tym etapie pragnę wszystkich fanów uspokoić - Teatr Marzeń nagrał naprawdę bardzo dobry album.

Dzięki "Cowboys From Hell" Pantera z dnia na dzień stała się gwiazdą dużego formatu. Zarzucano jednak zespołowi, że tu i ówdzie pojawiały się echa przeszłego stylu. Niedługo jednak trzeba było czekać na następcę - zaledwie niecałe dwa lata. Zmiany jednak jakie przynosi "Vulgar ..." okazały się trafem w dziesiątkę.

Tori Amos jest jedną z najbardziej znanych i rozchwytywancyh wokalistek i kompozytorek. Jest także pierwszą, która zdecydowała się na rozpowszechnianie swojej twórczości w Internecie. 19 czerwca tego w Warszawskiej Sali Kongresowej artystka zagrała jedyny w Polsce koncert, który odbył się w ramach promocji jej najnowszej płyty: "American Doll Posse". Na promującego ją singla wybrano piosenkę "Big Wheel", ale ze względu na powtarzające się w tekście cztery literki MILF ("Mother I'd Love To F..."), większość rozgłośni nie zdecydowała się na jego odtwarzanie.

Inevitable to pierwsza długogrająca płyta w dorobku piątki z Żarowa. Dotychczas nagrali dwa dema: "12 Lat Do Przodu", "Drzewo" oraz dwa single: "Boduena" i "W Nieskończoność". Ten album jest przede wszystkim szczery. Nikt tu nie sili się na skomplikowane aranżacje utworów, cały urok jest w ich prostocie. Po przesłuchaniu krążka odnosi się wrażenie, że zespół stawia na dobre rockowe granie z domieszką różnych stylów.

Samael, szwajcarska grupa blackmetalowa, dorobiła się kolejnego albumu. Następca "Reign Of Light" z 2004 roku - płyta "Solar Soul", to kwintesencja tego, co w Samael najlepsze. Szybkie, mocne kompozycje, do tego spora dawka elektroniki, no i oczywiście Vorph - trzeba przyznać, że wokal brzmi tu wyjątkowo dobrze. "Solar Soul", naprawdę wyczekiwana z niecierpliwością płyta, ma duże szanse na zrobienie zamieszania wśród tegorocznych wydawnictw muzycznych.

Chyba nikt się nie spodziewał po legendarnych Anglikach takiego kroku. "One Second" było odejściem od metalowego grania serwowanego przez Paradise Lost dotychczas - krążek ten na pewno podzielił fanów. Podział ten niewątpliwie się zwiększył za sprawą "Host".

Są takie polskie zespoły jak Vader, Behemoth, Decapitated, Yattering, Delight, którym udało się zaistnieć na zagranicznych rynkach. Są też takie jak omawiana tutaj Trauma, którym się ta sztuka nie udała. Rynek muzyczny jest bardzo brutalny i nie zawsze to co jest dobre to jest promowane. A czy "Imperfect Like A God" jest dobrym krążkiem? Gdyby to miało ode mnie zależeć, to Trauma byłaby gwiazdą światowej klasy.