Szykował się ciekawy wieczór z muzyką instrumentalną. Po zapoznaniu się z próbkami twórczości obu projektów nastawiałem się na najlepsze. Międzynarodowa formacja z prowokacyjną nazwą zdawał się wykonywać jazzowy post metal. Z kolei polski duet robił wrażenie nieco jajcarskie. W składzie tych drugich wypatrzyłem jednak nazwisko poruszającego się sprawnie po różnych gatunkach muzycznych perkusisty, który moim zdaniem gwarantował, że ewentualny kicz będzie tylko pozorny. Łącznie dawało to zapowiedź koncertu finezyjnego, może i wirtuozerskiego, z ewentualnymi niespodziankami.

Therion - zespół, który już od 28 lat działa na rynku muzycznym i należy do czołówki symfonicznego metalu zawitał do holenderskiego miasta Enschede. Nie było to moje pierwsze spotkanie z tym zespołem. Miewałem juz okazje podziwiać jego muzyczne poczynania podczas paru festivalów. Za każdym razem pozostawiali po sobie miłe wrażenie, toteż dowiedziawszy się o ich koncercie w Enschede nie omieszkałem odmówić sobie przyjemności zobaczenia tego występu. Wraz z grupą Therion w trasę koncertową wybrały się jeszcze trzy zespoły, które znakomicie rozgrzewały fanów spragnionych muzycznych wrażeń.

Growlujące kobiety są interesujące. Nie tylko z takich względów, jak stosunkowo częste skłonności do czystego śpiewu, ale też po prostu dlatego, że jest ich znacznie mniej niż stosujących tę technikę wokalną mężczyzn. W klubie Liverpool, 22 kwietnia, wystąpiły aż dwie kapele z płcią piękną warczącą do mikrofonów. Akurat Totem - polski gość specjalny - nigdy mnie szczególnie nie porywało, ale ukraińskie Jinjer, wpadające do nas w ramach swojego "Rollover Tour", rozbudziło we mnie nadzieję, że mogę liczyć na coś więcej, niż zwykłe zaspokojenie ciekawości.

Co za szczęście, pomyślałem sobie, gdy podczas surfowania po necie dowiedziałem się, że na koncert do Polski przyjeżdża Amorphis, a było ono tym większe, że owy występ miał się odbyć w moim rodzinnym mieście. Jakiż ja byłem zachwycony, że nie będę zmuszony chcąc obejrzeć Finów na żywo, jeździć po kraju najwspanialszą koleją świata - PKP. Co do kariery tego zacnego zespołu, jest ona od jakiegoś czasu na widocznej fali wznoszącej, albowiem cztery ich ostatnie albumy, począwszy od wydanego w 2009 "Skyforger" na ostatnim wydawnictwie "Under The Red Cloud" kończąc są naprawdę znakomite. 

Wskutek jednokrotnego kontaktu na żywo w grudniu 2013 r. oraz zasłyszanych później opinii znajomych, wśród młodych, polskich kapel blackmetalowych Thaw uważam obecnie za należącą do czołówki awangardy. W rozmowach na temat wartej zapoznania się muzyki ekstremalnej nazwa grupy przewijała się nieraz. Gdy tacy kandydaci do miana artystów kultowych występują w pobliżu jako headliner, a ceny biletów na bramce wynoszą zaledwie 20 złotych, nawet się nie próbuję opierać pokusie wystawienia się na powiew niszowego chłodu, na kontakt z bezkompromisowymi postawami i na działanie gęstej od dźwięków atmosfery. Idę przyjąć cios, a przynajmniej sprawdzić, czy nadal są rozdawane.

Tommy Victor z zespołem Prong w historii muzyki zapisał się około ćwierć wieku temu. To głównie dzięki dokonaniom z tamtych czasów nazywany dziś bywa pionierem. Czy przez kolejne lata dokonał czegoś nadzwyczajnego, czy w ogóle nagrał jakąś istotną płytę, można dyskutować, ale mówi się, że na żywo jego grupa prezentuje się świetnie. W ramach "No Absolutes Tour 2016" polskiej publiczności dano tylko jedną okazję, żeby mogła się o tym przekonać lub chociaż sobie o tym przypomnieć. Plakaty, wspólne dla Prong i późniejszego o tydzień koncertu projektu Death To All, zapraszały do zabawy we wrocławskim klubie Alibi.

Nie minęła doba, a trzeba było wyjść na kolejne muzyczne wydarzenie mające się odbyć w moim mieście. Po nieudanym koncercie, jaki to zafundował mi poprzedniego wieczoru Soulfly, miałem nadzieję, że tym razem będzie zgoła inaczej, i że choć rano musiałem wstać do roboty, nie będę w żaden sposób żałował czasu spędzonego we wrocławskim Liverpoolu. Tak też się stało, choć zawsze albo raczej przeważnie musi być jakieś "ale". Jedno znalazło się również i tym razem, o czym poniżej.

Dwa lata kazał na siebie czekać Max Cavalera na swój kolejny przyjazd do stolicy Dolnego Śląska. Poprzednim razem było to dokładnie 15 czerwca 2014 roku. Zarówno promocja wcześniejszego krążka Soulfly "Savages", jak i najnowszego wydawnictwa tego zasłużonego dla gatunku zespołu odbyła się we wrocławskim klubie Alibi, który to już niejedną metalową sławę gościł. "Archangel", bo o tym albumie mowa, jak widać po sprzedaży biletów na opisywany koncert, został przyjęty bardzo dobrze, albowiem kilka dni przed koncertem wejściówek nie sposób było już nabyć.

Już wychodziłem z domu, już byłem na dobrej drodze, żeby sobie na luzie zdążyć na koncert, a tu telefon od klienta i musiałem wrócić do roboty. No tak, przecież dzwonił, że będzie i zapomniałem mu powiedzieć, że dzisiaj wychodzę wcześniej. Głupia sprawa, nie mogłem go olać, musiałem wrócić. I chociaż sprawę załatwiliśmy szybko, to zanim dotelepałem się do Progresji Aborted już skoczyło swój występ.

Wokół otaczała nas industrialna szarość - zarówno w samym klubie, który powstał w murach nieczynnej już kopalni, a dokładniej w cechowni, jak i poza nią. Dwa zapowiedziane występy na ten wtorkowy dzień miały być małą odskocznią w świat muzycznych wibracji. Trzeba przyznać, że mimo późnej pory i środka tygodnia frekwencja była wysoka i klub solidnie zapełniony. Niemieckie miasto Bochum stało się jednym z przystanków trasy koncertowej Diary of Dreams związanej z wydaniem nowego albumu, a rolę supporta przejęła grupa The Beauty of Gemina.

Nie dane mi było „odpocząć” po wrocławskim wydaniu trasy Pagan Rebellion, albowiem następnego dnia, a dokładnie 18 grudnia ubiegłego roku znowu zawitałem do klubu Alibi. Tym razem jednak nie na koncert folk metalowy, a ciutkę inny. Właśnie tego dnia w tym zasłużonym wrocławskim klubie miał się odbyć koncert w ramach Knock Out Productions Tour. Organizator na ten właśnie tour zaprosił tylko polskie kapele, co okazało się bardzo dobrym posunięciem.

Pierwsze kroki skierowałem do stoiska z merchem, które cieszyło się dużym zainteresowaniem. Koszulki, bluzy, czapki i inne gadżety szły jak woda, ale ja rozglądałem się za płytami. A te, oprócz koncertowego DVD, były cztery: „Fighting The World”, nowa wersja „Kings Of Metal XXIV”, „Warriors Of The World” i “The Lord Of Steel”. Ponieważ do tej pory nie posiadałem tylko tej ostatniej, to nabyłem ją w przystępnej cenie 40zł.

Jeśli chodzi o erotyczny performance podczas rockowego lub metalowego koncertu, mistrzowskie pozostaje dla mnie Rockbitch. Ta kapela jednak już niestety nie istnieje. Wciąż obecne na scenie jest za to rosyjskie, od ponad dwudziestu lat szokujące bogobojną publiczność Satarial. Jego występy nie są wprawdzie feministyczne, tylko okultystyczne, ale wrażenia wykraczające poza muzyczne i tak gwarantuje, więc choćby sama ciekawość mogła pchnąć człowieka do klubu przy okazji kolejnej wizyty grupy w Polsce.

Lubię folk metal, co więcej, zaryzykuję stwierdzenie, że go uwielbiam. W ogóle gdzie bylibyśmy pod względem muzycznym, gdyby nie tyle co folk, ale folklor. Muzyka metalowa w dużej mierze czerpie z ogólnie przyjętego folkloru bardzo, ależ to bardzo dużo. Patrząc daleko w przeszłość naszego gatunku, nie byłoby arcydzieł muzyki klasycznej, gdyby nie folklor, a co za tym idzie nie byłoby jazzu, bluesa, czy tym bardziej rocka. Nie byłoby nic, patrząc od strony muzycznej.

Kurczaczek pieczony, coś pięknego – powiedziałem do siebie, kiedy to dowiedziałem się, że do Polski przyjeżdża Samael. Moja radość była tym większa, gdy okazało się, że będzie to trasa „promująca” (to raczej troszkę źle powiedziane), raczej przypominająca jakże genialne dzieło jakim było, jest i będzie „Ceremony Of Opposites” z 1994 roku. Podobną radością przez tę właśnie informację została zarażonych wystarczająca liczba osób aby bilety na opisywany koncert zostały wyprzedane, a co za tym idzie wrocławskie Alibi zostało całkowicie zapełnione.

Kolejna, 11 edycja Amphi Festivalu już za nami. Teraz przyszedł czas na refleksje i podsumowania, tego co wydarzyło się w trakcie dwudniowego eventu wypełnionego fantastyczną muzyką i pięknymi chwilami. Ale nie wszystko zaczęło się bajecznie i bezproblemowo. W tym roku Amphi Festival po raz kolejny zmienił lokalizację i przeniósł się do Lanxess Areny. Co prawda nie była to daleka przeprowadzka, ale przynosząca znaczne zmiany organizacyjne.

Koniec lat 80., a w szczególności początek 90., przyniósł wysyp i zarazem rozkwit nowego muzycznego podgatunku zwanego death metalem. Zarówno w USA, jak i na starym kontynencie powstawały nowe kapele, które chciały grać coraz brutalniej i głośniej. Jak dobrze wiemy, do tej pory na placu boju kilka z nich pozostało i dalej „sieją śmierć i zniszczenie”. W Stanach takim deathmetalowym zagłębiem bez wątpienia była, jest i chyba pozostanie Floryda, skąd pochodzą takie tuzy wspomnianego gatunku, jak Cannibal Corpse czy Morbid Angel. Nie inaczej było w przypadku Malevolent Creation. To właśnie z tego stanu dali znać o sobie światu w 1991 roku, kiedy to na rynek trafił ich debiut „The Ten Commandments”, który na stałe zagościł w panteonie deathmetalowych klasyków. 

Kilka miesięcy temu widziałem, jak polskie Soundfear supportowało Amerykanów z The Black Dahlia Murder, i stwierdziłem, że to jeden z najlepszych występów roku. Podobno nie tylko na mnie zrobił duże wrażenie - wieść niesie, że bawiący się na nim muzyk zespołu Cornada wyszedł z niego z efektownym urazem głowy. Sam wyszedłem z tego szaleństwa bez szwanku, ale pobudzony, i miałem ochotę przeżyć to ponownie. Na szczęście nie musiałem czekać długo. Soundfear umówiło się z czeskim Anime Torment na krótką listopadową trasę po ojczyznach obu grup. W Polsce towarzyszyć miały im: Heresy Denied i wspomniana już Cornada. Nawet się nie zastanawiałem, jaką te zespoły stworzą mieszankę. Wystarczyłby mi ten jeden składnik.

8 dni po koncercie niekwestionowanej gwiazdy metalowej sceny, jaką niewątpliwie jest angielski Paradise Lost, do mojego miasta zawitała kolejna kapela ze ścisłej czołówki – portugalski Moonspell. Zarówno synowie Albionu jak i krajanie Eusebio wydali w tym roku znakomite płyty, które to cały czas zbierają znakomite oceny w internecie, jak i w muzycznej prasie. Do supportowania trasy zaproszono francuską Dagobę oraz grecki Jaded Star. Nie da się ukryć, że na trasie Road To Extinxtion grało międzynarodowe towarzystwo. Ci, którzy śledzą losy Moonspella od początku, a właściwie od wydania kultowego „Wolfheart” dobrze wiedzą, że ten zespół nie omijał naszego kraju podczas jakiejkolwiek trasy promującej ich albumy. 

Lata temu w materiale wyemitowanym w głównym serwisie informacyjnym pewnej dużej stacji telewizyjnej doświadczony, chcący się wykazać błyskotliwością dziennikarz wyliczył, że członkowie mającego właśnie wystąpić w Polsce zespołu The Rolling Stones mają razem ponad ćwierć wieku. Słabo. Sepultura ma już tyle nawet bez rozdrabniania na cząstki elementarne. Świętować 30. rocznicę istnienia przyjechała m.in. do Wrocławia.