Czasami przyjemnie zanurzyć się w atmosferze inności cudzego mieszkania lub domu.  Poczuć wręcz organicznie emocje ukryte w zakamarkach obcego wnętrza. Meble, ozdoby, elementy dekoracyjne, sącząca się z głośników muzyka  stanowią o tym, kim jest ich właściciel i składają się na jego rzeczywisty obraz. Wyrażają myśli, pragnienia i styl życia lub być może  skrywają jakąś tajemnicę.

...nie taki wampir straszny, jako go malują... Zaczyna się niezwykle stylowo - od widoczków pokrytego śniegiem cmentarza. Figury aniołków, świątków i inne takie. W tle - podniosła muzyka organów. Ach, ach! - to mniód dla serca tak wrażliwej i romantycznej osoby jak ja! Po około półtorej minuty pasienia oczu tą łagodną scenerią robi się mniej romantycznie - przenosimy się do mrocznego wnętrza jakiejś gotyckiej chaty, gdzie po korytarzu tańczy sobie w mocno przeźroczystych szmatkach młoda dziewoja.

Apokalipsa nie będzie śliczna ani romantyczna - kilka słów o jednym z najbardziej przygnębiających filmów ostatnich miesięcy. Szanowny Panie Mortensen. Piszę do Pana, aby Pana przeprosić. Jeszcze do niedawna wydawał mi się zupełnie przeciętnym i bezbarwnym aktorem, którego na szczyt niezasłużonej popularności wydźwignęły role legendarnych herosów, gracko wymachujących mieczem i bardzo rzadko korzystających z niespecjalnie obfitych zasobów własnej inteligencji. Proszę mi wybaczyć.

Przyzwoity film, nieprzyzwoity reżyser. Kilka dni temu - z racji tego, że na lekcjach języka polskiego przerabiam obecnie dział "II Wojna Światowa" - zostałam poproszona o obejrzenie fabularnego filmu z 2002 roku pt. "Pianista". Ponieważ oglądam dzieła filmowe dosyć rzadko (wolę krótkie video clipy i teledyski), po "zaliczeniu" niemal każdej produkcji pojawia się we mnie potrzeba napisania recenzji lub przynajmniej krótkiego komentarza. Pozwólcie więc, że podzielę się z Wami moimi wrażeniami po "oglądnięciu" filmowej biografii Władysława Szpilmana. Nie będę się rozpisywać na temat problematyki utworu i elementów świata przedstawionego, albowiem są one powszechnie znane.

Mroźny, śnieżny niedzielny wieczór. Warszawa skąpana w mieniącej się światłami latarni bieli. Świat jakby odrealniony. Miasto trochę, jak z innej bajki. Gwar podekscytowanych ludzi na chwilę przed zgaśnięciem świateł. Sala kinowa w tradycyjnym, nieco klasycznym stylu, trochę jak z innej bajki.

Wybaczcie, drodzy Czytelnicy, że nie mam dzisiaj ambicji, aby napisać długi i szczegółowy tekst. Nawet, gdybym chciała to zrobić, moje pragnienie nie miałoby najmniejszej szansy na realizację. Dlaczego? Bo tego, co zobaczyłam dziś po południu, nie da się ani opowiedzieć, ani wytłumaczyć w logiczno-racjonalny sposób. Jedyne, co mogę uczynić, to rzucić szokujące hasło: "Faszyści na Marsie" ("Fascisti Su Marte"). Albowiem tak brzmi tytuł filmu, który było mi dane obejrzeć w ostatnim czasie…

Myśliwy polujący na króliki odkrywa w lesie zmumifikowane ciało 40-letniego mężczyzny. Lekarze twierdzą, że zgon nastąpił około stu dni wcześniej. Zmarły prowadził dziennik, z którego możemy odtworzyć ostatnie dwa miesiące jego życia. Intrygujący i poruszający film Petera Liechtiego łamie tradycyjne konwencje filmu dokumentalnego. Oparty na noweli Shimady Masaihiko wymaga od widza świadomego odbioru, ale na poziomie emocjonalnym, a nie intelektualnym. Wkrótce na DarkPlanet do wygrania wejsciówki na pokaz filmu.

Jutro o godzinie 18:00 w Warszawie odbędzie się zamknięty pokaz filmu "Witajcie w Mroku". Pojawią się bohaterowie obrazu (w tym organizator Castle Party), reżyser oraz media. Dodatkowo wystąpi także zespół Deathcamp Project. Na imprezie oczywiście obecne będzie DarkPlanet.Pl. Wkrótce relacja na łamach naszego portalu.

Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad tym co moglibyście zrobić przez godzinę i piętnaście minut zamiast oglądać film? Bo ja właśnie to przeżyłam podczas tej produkcji. Niestety, ale to był totalnie zmarnowany czas. Mogłam w tym czasie umyć naczynia, albo poodkurzać gdyby nie to, że było już dość późno.

Nie jest to nowy obraz, właściwie przeszedł on bez większego oddźwięku zarówno wśród młodzieży (choć niewątpliwie ma pewne zadatki na tzw. „kultowość”), jak i wszelkiej maści moralizatorów. Teraz, za sprawą nominowania do Oscara grającej matkę głównej bohaterki, Holly Hunter w kategorii aktorki drugoplanowej, z pewnością sięgnie po niego nieco więcej osób.

Wampiry, wampiry - ileż to razy motyw Dzieci Nocy pojawiał się w kinie? Istnieją niezliczone obrazy, które w różny sposób ukazywały koncepcję wąpierza. Jeśli chcecie akulturacji, pożywienia na wyższym poziomie niż to, co serwuje obecnie popkultura - zapraszam do obejrzenia "Nadji" Michaela Almereydy, będącej wyszukanym daniem, pieszczącym podniebienie. Jest to wyraźne zderzenie komercji z artyzmem.

Dużo jest filmów akcji z Van Damme'ami i innymi Seagalami ale filmy z tymi panami budzą raczej uśmiech politowania niż emocje. Dlaczego o nich wspomniałem? Dlatego, że grają zazwyczaj dobrych policjantów, którzy chcą się zemścić na bandytach i oczywiście zawsze im to wychodzi. Tak wygląda amerykańska sztuka kina. Opisywany tu "Dobermann", nie ma nic wspólnego z tą żałosną menażerią - nie ma tu przypakowanych koksów mówiących przygubionymi głosami, nie ma tu pospolitych przestępców i policjantów.

Łączenie fikcji z nauką nigdy nie było dobrym pomysłem, czego dowodem jest sekta scjentologów. Obie te rzeczy całkiem przyzwoicie funkcjonują oddzielnie i wolałbym, żeby tak już zostało. Niestety większość twórców tak zwanej s-f łączy fikcje z głupotą a na nasze nieszczęście niektóre z tych bzdur lądują na kinowych ekranach.

Nie jestem fanem horrorów o poziomie komediowym.  Z powodu takich, iż nie często są to filmy dobre, fabuła się nie klei, a logika upłynęła gdzieś w las, nie mówiąc już o płytkim aktorstwie, który przegrywa nawet z zakupami w masarni.  Ale jeżeli jest to film produkcji angielskiej i jeszcze do tego dodamy horror, budzi się we mnie ciekawość, cóż od wewnątrz kryje się w filmie.

Zmierzch - stan przechodzenia dnia w noc. To pierwsze narzuca się nam na myśl gdy słyszymy to słowo, kolejny dzień dobiega końca, pora by swoje oczy zwrócić w stronę łóżka i spokojnie zasnąć. Nieświadoma jaki to gatunek, jacy aktorzy występują i na podstawie czyjej jest to książki, kupiłam bilet. Wiedziałam, że mogę trafić na kompletną chałę i wyjść w połowie seansu. Jak się okazało w trakcie, to film romantyczny w połączeniu z horrorem.

"Droga Bez Powrotu" (lub "Wrong Turn", jak kto woli) to kolejny mający nas porazić swym okrucieństwem i zmrozić do szpiku kości amerykański film ostatnich lat. Szkoda, że zamiast zapowiadanej rewelacji otrzymaliśmy kolejny standardowy i aż eksplodujący znanymi już schematami film. Na poprawę nastroju nie wpływają nawet 3 główne bohaterki, które w porównaniu do innych produkcji wrzucanych w szufladkę opatrzoną napisem "thriller" są prawdziwymi pięknościami. Cóż jednak z tego skoro po pierwszych 15 minutach filmu możemy z łatwością przewidzieć, co będzie działo się dalej. Tak czy owak każdy film zasługuje na swoje 5 minut nawet tak słaby jak "Droga Bez Powrotu", poświęćmy mu je, zatem.

"Wampirza Księżniczka Miyu" (jap. "Kyuketsuki hime Miyu", ang. "Vampire princess Miyu") to dwie serie anime, opartego na fabule mangi o tym samym tytule. Seria OAV (1988) składa się z czterech trwających po 40 minut odcinków, zaś seria telewizyjna (1998) z dwudziestu sześciu - półgodzinnych.

Jeśli włączając ten film, spodziewasz się obejrzeć coś z poziomu filmów grozy klasy B lub niżej - rozczarujesz się. "Bram Stoker's Dracula" w reżyserii Francisa Forda Coppoli z 1992 roku to zupełnie inne kino. Nie jest to tradycyjna współczesna produkcja, lecz prawdziwy Film przez wielkie "F" - mówiący o potędze miłości. Tak, właśnie! Dobrze przeczytałeś, Czytelniku - film o miłości.

"Zagadka Nieśmiertelności" (początkowo tłumaczony dosłownie jako "Głód") - film określany jako horror, mimo że z współcześnie rozumianego horroru zawiera jedynie przyczynę strachu. "The Hunger" nie jest również thrillerem, choć czasem budzi dreszcze, dłużąc się czasem, bywając męczącym.