Na przestrzeni dziejów różne było moje podejście do Guns N’ Roses. Jako jedenasto, dwunastolatek słuchało się Gunsenów. Potem, gdy już byłem złym metalowcem i wszystko co nie było death, doom i black to była lipa i padaka, odszedłem od nich tak jak od wielu innych „słabszych” zespołów, a to że miałem kiedyś na ścianie plakaty Axla to był dla mnie raczej powód do wstydu. Później, z biegiem lat zacząłem wracać do klasyki i kanonów heavy metalu i rock n’ rolla. Wróciłem także do Guns N’ Roses. Dziś, gdy wszelkie takie ustosunkowywania wydają się być bardzo odległe i jakże dziecinne, sięgam sobie po tą płytę, żeby po prostu posłuchać muzyki i... nie mogę wyjść z podziwu.

Neoklasyczny projekt Rosa Rubea współtworzą Daniela Bedeski oraz Pino "SynthEthic" Carafa i Pavor Nocturnus, którzy podobnie jak sopranistka wcześniej współpracowali w zespole Camerata Mediolanense. Daniela i Pino są od dawna aktywni na undergroundowej scenie w Mediolanie i mają bardzo szerokie doświadczenie muzyczne. Razem z nimi w Rosa Rubea pracuje utalentowany wiolonczelista Zeno Gabaglio (Frankie Hi NRG, Les Jumeaux Discordants, Paolo Saporiti) i pianista Marco Bosio.

Pod  pseudonimem Zola Jesus kryje się rosyjsko - amerykańska wokalistka i autorka tekstów – Nika Roza Danilova, o silnym, zapadającym w pamięć głosie. Swoją przygodę z Zolą Jesus postanowiłam rozpocząć od albumu „The Spoils”. Jednak fatalna jakość dźwięku i chaos kompozycyjny odrzuciły mnie od płyty od razu. Nie poddałam się i spróbowałam z drugim albumem „Stridulus II”, którego dotyczy recenzja. 

Wtajemniczeni wiedzą na pewno, że w przeszłości Tarja zajmowała się muzyką klasyczną. Dopiero później stała się jednym z najważniejszych żeńskich głosów metalu, najpierw jako wokalistka zespołu Nightwish, a później jako solistka. Wreszcie, Tarja może powrócić do swojej „pierwszej miłości”. Pierwszy projekt Tarii Turunen – Harus, jest o krok od wydania pierwszego oficjalnego materiału.