Incinerate Infection młody zespół, który powstał w 2006 roku w Katowicach z inicjatywy Sinnera. Jak to zwykłe bywa na początku działalności zespół przeszedł kilka perturbacji personalnych, ale mimo to grupa nie poddawała się i pasja wzięła górę. Formacja wystąpiła na katowickim festiwalu Death To Come III u boku takich zespołów jak: The No-Mads czy Iperyt. W niespełna rok po rozpoczęciu działalności Sinner (wokal, gitara elektryczna), Buła (perkusja) i wtedy swieżo zwerbowany basista Szopen, zarejestrowali efekty swojej rocznej działalności.

Bill Kelliher, Brann Dailor w dzisiejszej muzyce metalowej ich nazwiska przestały być anonimowe w dużej mierze jest to zasługa tego co dokonali z Mastodon. Dodajmy do tego Today Is A Day, którego także byli członkami i mamy prawie pełen zarys twórczości muzyków. Prawie, bo grzechem byłoby w tym miejscu nie wymienić kapeli, w której to owi muzycy zaczynali swoją muzyczna eskapadę.

Zespół HIM po długiej przerwie powrócił. Na początku września światło dzienne ujrzał najnowszy krążek zespołu zatytułowany "Venus Doom". Produkcją zajął się Tim Palmer, który pracował już z zespołem przy ostatnim dziele, ale znany jest także ze współpracy z takimi wykonawcami jak: Ozzy Osbourne, Robert Plant, Tears For Fears czy U2. Okładkę płyty zdobi obraz Davida Harouniego, który Ville Valo zakupił podczas pobytu w Nowym Orleanie i za zgodą artysty wykorzystał.

Kiedy pierwszy raz zapoznawałam się z materiałem zgromadzonym na debiutanckim krążku radomskiej formacji Carrion, zatytułowanym po prostu "Carrion", pomyślałam - ot, typowy mainstremowy rock. Ale sam fakt, że debiut ten nie przeszedł koło mnie niezauważenie oraz kolejne przesłuchania płyty zmieniły nieco moje spojrzenie na muzykę prezentowaną przez zespół. Album z dwunastoma ścieżkami audio oraz bonusem w postaci dwóch teledysków ukazał się 30 sierpnia 2007 roku.

Znającym twórczość Devin’a Townsend’a nie muszę tłumaczyć, że burzenie stereotypów jest podstawą działalności Kanadyjczyka. Jego dwa pierwsze albumy, w niektórych kręgach zmieniły sposób myślenia o progresywnym rocku i metalu. Devin nigdy nie bał się ryzykować, stawiać wszystko na jedną kartę. „Terria” pod wieloma względami to najodważniejsza płyta w dorobku tego artysty.

Jakiś czas temu całkiem przypadkowo natrafiłem na debiutancki krążek Blotted Science. Pewno nie zwróciłbym uwagi, gdyby nie ekipa, która tworzy zespół - Ron Jarzombek (Watchtower, Spastic Ink, Gordian Knot), Alex Webster (Cannibal Corpse) oraz Charlie Zeleny (Behold... The Arctopus). Instrumentalny, progresywny twór z takimi nazwiskami powinien być gwarantem jakości.

Fenomenalna rosyjska formacja, powstała na zgliszczach innego zespołu zwanego Moriturus. To co prezentuje sobą ten zespół można w skrócie określić ambient/black metal. Głównie za sprawą przedostatniego albumu "Raven" (Voron), w którym dźwięki są tak zbudowane, że wprowadzają słuchacza w pewien trans.

Swojego czasu o tym zespole było głośno - okrzyknięci nową nadzieją death metalu, łączyli oldschoowe granie z brutalnością przedstawicieli obecnej sceny. W nagrywaniu "Exterminate" brali udział m.in Bill Taylor z Immolation czy John Longstreth (Origin, Dim Mak, Skinless), czyli raczej znane w gatunku nazwiska. Napisałem, że głośno o tym zespole było "swego czasu" - po nagraniu trzech krążków zespół przestał istnieć i odszedł w zapomnienie. W tym roku formacja się reaktywowała i przypomniałem sobie, że gdzieś tam posiadam jakieś wydawnictwo Angelcorpse.

Dość już mam śpiewających operowo pań. Dość już mam zbuntowanych, punkowych dzieciaków. Dość już mam komercyjno-garażowych zespołów. Potrzebuję przestrzeni. Przestrzeni! Takiej muzyki, jaką tworzy Darling Violetta szukałam, odkąd twórczość PJ Harvey i Tori Amos przestała mi wystarczać. Warto było odbyć krótką podróż do przeszłości, aby odnaleźć zagubione i zapomniane skarby.

Krążek tego hiszpańskiego zespołu w warstwie muzycznej czyli balansie pomiędzy goregrind a death metalem jest dla mnie swoistym objawieniem. Technika muzyków podporządkowana na tym długograju jest jednemu celowi, by słuchacz został wręcz okaleczony dźwiękami wydobywąjcymi się z albumu. Nienawiść i zniszczenie to wyznaczniki, które nieprzerwanie panują w muzyce Haemorrhage od początku działalności i tak jest nadal... Ale co cieszy mnie napewno mniej - bardziej wykrystalizowane dźwięki.

Rok 2001 to niewątpliwie czas w którym wielu wykonawców wydaje swoje albumy zycia: Devin Townsend "Terria", Tool "Lateralus" czy też Green Carnation "Light Of Day, Day Of Darkness". John Paul Jones i jego album ''The Thunderthief'' trafił więc na mocną konkurencję. Krążek ten to taka niedoceniona perełka z tamtego okresu.

Progmetal ostatnimi laty wydaje się być gatunkiem bardzo wyjałowionym. Dream Theater najlepsze lata maja za sobą, a kolejne ich płyty są bardziej eksploracją i próbą sprawdzenia się w różnych stylistykach, Psychotic Waltz od ponad dekady nie istnieje, a co ciekawsze formacje kończyły żywot na pierwszym krążku. Dość już mam wszelkich klonów w/w zespołów, które nastawiają się na techniczną biegłość nie oferując w zasadzie niczego świeżego.

Dwa lata temu mocno przeżyliśmy informację o śmierci Zdzisława Beksińskiego, jednego z największych malarzy XX wieku. Sztuka Beksińskiego miała wiele twórczych kontynuacji, mimo, że Jego mroczne i ponure obrazy nie należały do lekkich w odbiorze. Tym razem artyści sięgnęli po wyjątkowy, muzyczny pędzel. 12 wykonawców z 7 krajów oddało hołd Zdzisławowi Beksińskiemu. Kompilacja ma przypomnieć wybitną twórczość malarza, a także pokazać ją tym, którzy nie mieli szansy docenić tej sztuki za życia Artysty. Płyta zawiera prawie 70 minut muzyki mrocznej, zagadkowej, skłaniającej do refleksji, budzącej niepokój podobny temu, jaki towarzyszy oglądaniu malarstwa Zdzisława Beksińskiego. Powstało dwanaście obrazów jak dwanaście bram.

Oldschool ma swój urok - ten naturalizm, pasja, odrobina niechlujstwa, brud - to jest to, czego brakuje współczesnym zespołom. Cieszy więc fakt, że powstają takie zespołu jak Witchery. W zasadzie w tym przypadku możemy mówić o projekcie występują tu muzycy znani z takich zespołów jak The Haunted, Arch Enemy, Mercyful Fate czy Satanic Slaughter. Każdy z tych zespołów (no, może oprócz Arch Enemy) ma w sobie takiego oldschoolowego ducha, który przekłada się na zawartość muzyczną "Restless & Dead".

Nadszedł czas na weryfikację wartości zespołu. Drugie dziecko Szwedów, zbierające pochlebne recenzje zagranicą na pewno zaostrzyło apetyty co niektórych maniaków gatunku. Szkoda tylko, że może okazać się sporym zawodem.

Debiutancki krążek szwedzkich deathmetalowców nie zalicza się ani do grona tego oldschoolowego grania a la Entomber, Dismember czy Unleashed ani też to tego melodyjnego w wydaniu Arch Enemy, Nightrage czy Dark Tranquillity. Zespół to kolejny obok Spawn Of Possession reprezentant technicznego death metalu.