O tym, że post rock kona mówi się coraz głośniej. Od lewa do prawa słychać głosy, że ów gatunek umiera. Na całe szczęście Grails to zespół muzyków w pełni świadomych ograniczeń stylistycznych, który dość szybko spostrzegł, że na tym poletku nie ugra się już zbyt wiele dla siebie. Na wysokości albumu "Doomsdayer’s Holiday" panowie rozpoczęli rekonstrukcje swojego stylu. Mosty łączące ich muzykę z post rockiem, doszczętnie nie spłonęły, ale należy zaznaczyć, że Amerykanie za często z nich już nie korzystają.

Nie miałem wcześniej żadnej wiedzy na temat albumu, zespołu a także członków byłej szwedzkiej formacji Breach, z której wywodzi się Terra Tenebrosa. „The Tunnels” zapodałem sobie pierwotnie w samochodzie, lecz zdecydowanie jest to muzyka na inne okazje. „The Tunnels” jest gęstą, mroczną, arytmiczną płytą składającą się tylko z siedmiu utworów, a muzykę Terra Tenebrosa można umieścić gdzieś pomiędzy Portal, Mitochondrion, Deathspell Omega czy może Blut Aus Nord z silnie darkambietowym wydźwiękiem.

Minęły dwa lata od ostatniego albumu X-Fusion. To całkiem sporo biorąc pod uwagę, że cykl wydawniczy projektów elektronicznych to kilka płyt rocznie plus setki wersji specjalnych, singli dem remiksów i Bóg wie czego jeszcze. Na szczęście Jan L. wie, że ilość jest zwykle zaprzeczeniem jakości, co potwierdza najnowsze jego dziecko - „Thorn In My Flesh”.

Tomahawk to jeden z wielu zespołów (projektów muzycznych), w którym udziela się i siłę sprawczą stanowi wokalista nieodżałowanego Faith No More – Mike Patton. Wspominam o tym nie bez powodu, gdyż Tomahawk na swoich dwóch pierwszych albumach („Tomahawk” i recenzowanym „Mit Gas”) poruszał się w muzycznych rejonach dość zbliżonych stylistycznie do dokonań formacji, która pozwoliła Pattonowi zaistnieć w muzycznej świadomości szerszego grona fanów rocka.

Nie tak dawno temu Ulver zagrał na deskach poznańskiego Eskulapa. Zagrał tuż przed premierą kolejnego pełnometrażowego albumu „Wars of the Roses”. Płyta pojawi się na sklepowych półkach 25 kwietnia. Ale to nie zmienia faktu, że Norwegowie już nam zdradzili, co znajdzie się na krążku. A znajdzie się siedem utworów. I to tych granych w tej samej kolejności przez wilków podczas trasy Ulver European Tour 2011 Part I.

Chociaż Onslaught nie ma na swoim koncie zbyt wielu wydawnictw (całe 5), to jednak każda z ich płyt nigdy nie zeszła poziomem poniżej "bardzo dobrej". Cztery lata przyszło nam czekać na następcę rewelacyjnego "Killing Peace", który przy okazji pokazał jak powinien wyglądać odpowiedni come back. Tamtej płycie nie brakowało nic - znakomicie zagrany thrash, powlekany cięższymi wstawkami i znakomitymi solówkami. Dość powiedzieć, że "Killing Peace" wymiótł całą ówczesną konkurencję (łącznie z wyjątkowo byle jakim "United Abominations" Rudego i Megaśmierci).

Sądzę, że tego zespołu nikomu przedstawiać nie trzeba. Mimo, iż liczby to nie wszystko, warto podkreślić: setki koncertów, 10 albumów studyjnych, albumy koncertowe, płyty DVD - Deicide na pewno można uznać za potęgę. Na najnowszego długograja przyszło nam czekać 3 lata. Czego doczekaliśmy?

Jak ja lubię takie niespodzianki, jaką sprawili mi Czesi z Demimonde za sprawą swojego albumu zatytułowanego „Mutant Star”. Człek kupuje sobie płytkę całkowicie nieznanego zespołu zakładając, że na 90% opchnie ją potem na jakimś portalu aukcyjnym i zapomni o sprawie. A tu wyskoczy taka „niespodzianka” jak niniejszy album i jasne jest, że sprzedaż płyty nie wchodzi w rachubę, bo to co gra (właściwie grał, bo z tego co mi wiadomo zespół już nie istnieje) Demimonde sprawia, iż do teraz ciężko mi pozbierać myśli.

Lata dziewięćdziesiąte pamiętają świetność death metalu, kiedy to coraz to nowsze kapele próbowały ulepszyć, unowocześnić czy podrasować ten gatunek. Morbid Angel, Atheist i wiele innych znakomitości przybiło mocną pieczęć na śmierć metalu i do dziś ich albumy są za to kochane. Nikt też na pewno nie zapomniał pierwszych dokonań Autopsy, Entombed, Dismember, Demilich i tym podobnych. Na chwilę obecną jednak ciężko zaskoczyć wyrachowanych słuchaczy, którzy przebyli death metalowe piekło wzdłuż i wszerz.  Rynek muzyczny widział już niemal wszystko, a większość bandów zlewa się w szarą masę z której da się wyłowić parę perełek. Są natomiast zespoły, które nie potrzebują szukać świeżości, polotu i nowatorstwa, nie biorą udziału w wyścigu kto szybciej i sprawniej technicznie, a w klimatach death metalu starej daty czują się najlepiej. Tak jest właśnie z zespołem Blaspherian.

Mam wizję: Kurt Ballou siedzi smutny w studiu nagraniowym i myśli, jak tu Trap Them wrzucić na wyższy pułap. Nagle olśnienie – „wiem, będę ich katował Jane Doe, zapuszczę im też czasem Axe to Fall dla niepoznaki, aż w końcu zrozumieją, o co w tym wszystkim się rozchodzi”. Nie mam żadnych wątpliwości, tak musiało po prostu być – niektóre gitarowe wybryki na Darker Handcraft są żywce wycięte z płyt macierzystej formacji Kurta. Ale skoro współzałożyciel Converge nie zgłasza sprzeciwów, ja też nie będę się awanturował.

Ciężko jest nie polubić wydawnictwa muzycznego, które nawiązuje do fundamentów tworzenia danego gatunku. Nie inaczej jest w przypadku debiutanckiej płyty norweskiego Nekromantheon zatytułowanej „Divinity of Death”. Mając w składzie muzyków deathmetalowej rewelacji Obliteration, oraz  klasycznie thrashowego Audiopain, Nekromantheon stworzył album, który sprawi, że niejednemu fanowi oldschoolowego grania uśmiechnie się buźka, a głowa zacznie machać.

Swoisty fenomen debiutanckiej płyty Necros Christos, w kręgach miłośników undergroundowego death metalu był w pełni doceniony. Mroczny, by nie powiedzieć nawiedzony death metal wyraźnie inspirowany dokonaniami starego Samael i Celtic Frost w połączeniu z mnóstwem instrumentalnych przerywników nadających "Triune Impurity Rites" rytualnego klimatu na pewno był jakimś novum na współczesnej scenie muzycznej. Obrana formuła była jednak na tyle wąska i hermetyczna, że pomimo 4 lat oczekiwań ciężko było się spodziewać po "Doom Of The Occult" znaczącej progresji.

Prawdę mówiąc nie bardzo wiedziałem na co mam liczyć po trzecim krążku niemieckich tech-deathmetalowców z Obscura. Poprzednia płyta „Comogenesis” niewątpliwie była jednym z lepszych wydawnictw w gatunku w ostatnich latach, a mimo to po dziś dzień mam wobec niej sporo obiekcji. Bo o ile o warsztacie instrumentalnym tego kwartetu złego słowa powiedzieć nie można, to bezsprzeczne zapożyczanie z Necrophagist i Cynic i bardzo nowoczesna formuła utworów okraszona blastami i bieganiem po gryfie budziła mój niesmak.

Svartkraft – ta nazwa od jakiegoś czasu kołatała mi się gdzieś pomiędzy małżowinami usznymi. Mózg umiejscowił ją w zakładce z solidnymi, ale nic ponad to, przedstawicielami sceny black metalowej. Po przesłuchaniu ich najnowszego dzieła „IV Ruin” musiałem nieco zweryfikować swoje dotychczasowe, wynikające z dość pobieżnego przestudiowania repertuaru Svartkraft, zdanie o muzyce jaką tworzą Nargath i spółka.

Dziś takiej muzyki już się nie robi. Rock i metal poszły w kierunku dopieszczonych studyjnie, audiofilsko czystych brzmień i smutnych tematów, odcinając się od bluesowych i folkowych korzeni. Czasami mam wrażenie, że współczesna muzyka zanadto zboczyła w stronę budowania technicznie doskonałych struktur i utraciła swoją wiarygodność, jako sztuka powstająca nie z potrzeby ducha, a z zimnej logiki równań matematycznych.Dlatego wielką przyjemność sprawia to, że w zalewie depresyjnych i klaustrofobicznych wydawnictw trafiają się od czasu do czasu płyty, ukrywające w sobie kwintesencję rock'n'rollowej zadziorności i fantazji. Płyty takie jak „The Elephant Riders” grupy Clutch.