„Ain Soph Or” zespołu Ysigim to jeden z największych dziwolągów jakie posiadam. Już sama biała kaseta jest nietypowa, a po jej odpaleniu trzeba długo poczekać aż coś zacznie lecieć z głośników. A jak już zacznie lecieć to dopiero robi się dziwnie i zagadkowo, bo muzyka Ysigim jest absolutnie tajemnicza i niestandardowa. Sam nie wiedziałbym jak ją w ogóle nazwać. Encyklopedia The Metal Archives mówi, że jest to funeral doom metal i jak już dostałem taką podpowiedź to myślę, że jest to trafne określenie. Zresztą nie tylko encyklopedia, bo wszelkie inne źródła powtarzają to samo. Co ciekawe wszędzie w internecie funkcjonuje to samo zdjęcie z rozwiniętą okładką i położoną na niej kasetą, ale nie białą i ładnie oklejoną, jak moja. Do recenzji użyłem więc zdjęcia swojego egzemplarza, które sam zrobiłem i proszę wybaczyć jego nienajlepszą jakość.

Jako, że „My Revenge” ukazało się ze znaczkiem Dark Planet grzechem byłoby nie wspomnieć o tym, co też zawiera krążek zapakowany w tak gustowny digipack. Otóż Eat the Rubble wykonuje wysokoenergetyczny miks melodyjnego metalu, rapu oraz wszelkiej maści cora.

Francuski Systr znałem i pamiętałem bowiem trzy lata temu pisałem o ich płycie. Okazało się, że i oni o mnie pamiętają, bo w mailu przysłanym do redakcji powołali się na tamtą recenzję. Napisali również, że tym razem ich materiał jest bardziej elektroniczny i nie wiedzą czy będzie pasował do naszego profilu. Ponieważ jednak sam fakt dużej ilości elektroniki niczego jeszcze nie przekreśla, a poprzednia produkcja Systr wywarła na mnie pozytywne wrażenie odpisałem żeby przysyłali.

Krakowski Nonamen to zespół, który zwojował już co nieco na scenach muzycznych. Na ich stronie można się dowiedzieć, że występowali nie tylko przed polskimi gwiazdami jak Kat czy Jelonek, ale i przed takimi tuzami jak Blaze Bayley i Tarja Turunen. Na innych stronach znajdują się informacje, że grają metal progresywny oparty na melodii skrzypiec i żeńskim wokalu. Do przysłanej mi debiutanckiej płyty „Obsession” podszedłem więc z dużym zaciekawieniem, lecz po spędzeniu z nią kilku dni nie mogę ukryć lekkiego rozczarowania. Mimo swoich niewątpliwych plusów, nie jest to muzyka, która mogłaby mnie zaczarować.

Agencja Artystyczna Go Ahead zaprasza na cztery koncerty formacji Archive. Autorzy piosenki "Again" przyjadą do Polski promować swój nowy album zatytułowany "Restriction", który będzie miał premierę 12 stycznia 2015 roku. Brytyjczycy zagrają 26 marca w krakowskim Teatrze Łaźnia, 27 marca na warszawskim Torwarze, 28 marca w Gdańsku w B90 oraz 29 marca w poznańskiej Hali nr 2 MTP. Bilety trafią do sprzedaży 24 października. Album "Restriction" to efekt wspólnej pracy liderów Archive Dariusa Keeler i Dana Griffithsa oraz czterech wokalistów - Dave'a Pena (w obozie Archive od 2004), Pollarda Berriera (współpracuje z Archive od 2006), Marii Quintile (także od 2006) i Holly Martin (debiut na albumie z 2012). 

Legendarny Pan-Thy-Monium - drugi, po Edge Of Sanity, zespół jaki założył Dan Swanö, na zawsze pozostanie niesamowitym zjawiskiem metalowej historii i tworem, którego nikt nigdy nie będzie w stanie, ani skopiować, ani mu dorównać. Wraz ze swoim bratem Dagiem i pozostałymi muzykami stworzyli dzieła wybitne i całkowicie unikatowe. „Dawn Of Dreams” jest pierwszym z nich.

Czasem się zastanawiam skąd biorą się daty powstania zespołów na Metal Archives. W przypadku Evilution jest to rok 2007, a dopiero teraz ukazała się pierwsza oznaka życia tego tworu. Biorąc pod uwagę, że materiał nazwany „Race Of Hate” trwa osiemnaście minut, nie jest to oszałamiająca dyskografia. W dodatku Evilution jest projektem jednoosobowym, więc moment założenia zespołu może być dość umowny. Mniejsza jednak z tym, przejdźmy do meritum.

23 sierpnia w gdańskim CSW "Łaźnia" wystąpi Rutger Zuydervelt, znany bardizej jako twórca projektu Machinefabriek. Przed artystą pojawi się inny muzyk, mieszkaniec Gdańska ukrywający się pod nazwą Dat Rayon. Wydarzeniu towrzyszyć będzie premiera albumu "Vintermusik" autorstwa Rutgera Zuydervelta oraz Dag Rosenqvista. Wstęp na koncert bezpłatny. Rutger Zuydervelt (1978) jest holenderskim artystą multimedialnym działającym od 2004 pod szyldem Machinefabriek. Muzyczny samouk, na co dzień grafik, od ponad 10 lat łączy w swojej twórczości ambient, noise, minimalizm, drone i nagrania terenowe. 

Fiński Hämys powstał w 2008 roku, a od 2010 wypluwa na świat swoje paskudztwa w hurtowej ilości. „Ikuisuuteen” to jedna z trzech demówek, które ukazały się w 2011 roku. Nie mam pojęcia dlaczego, ale encyklopedia w przypadku wszystkich z nich podaje, że to są kompilacje. Takich wydawnictw, z zasady, nie opisuję, bo to raczej bez sensu, ale tutaj sprawdziłem, że nie są to tytuły, które pojawiły się na jakichś poprzednich produkcjach, a poza tym całość wydaje się spójna, więc potraktowałem to jako normalne demo.

Necrostuprum to ciekawy projekt, który tworzą The Great Executor z Throneum na basie i wokalu oraz Imperator, perkusista z fińskiego, death metalowego Slugathor. Tak więc nietypowy jest tu nie tylko międzynarodowy skład, ale i brak gitary. Ten duet znalazł swój uniwersalny sposób na szerzenie zła i nienawiści. "Aeons Of Witching Madness" to ich pierwszy wymiot z 2009 roku.

W encyklopedii The Metal Archives jest dziewiętnaście zespołów o nazwie Revenge. Najbardziej znany jest, według mnie, ten kanadyjski, w którym grał Pete Helmkamp z Angelcorpse. Głęboko pod powierzchnią warszawskiej sceny, od końca lat dziewięćdziesiątych, egzystuje inny Revenge, również siejący black/death metalową zagładę i mający na koncie spory zestaw demówek. "Antihumanism" to odrażający pomiot z 2010 roku, wydany przez Funeral Sound Productions w 111 egzemplarzach. Ten z numerem 032 znajduje się w mojej dyskografii.

Dwa dyski i ponad półtorej godziny oldschoolowego metalu – tylko tyle i aż tyle serwuje nam na „The Malefice” Pentagram Chile. Biorąc pod uwagę czas jaki zespołowi zabrało nagranie debiutanckiego albumu (media donoszą, że zespół istnieje od 1985 r.) trzeba przyznać, że dwa dyski muzyki składające się na pierwszego pełniaka zespołu to niewiele. Jeżeli jednak weźmiemy pod uwagę jakość muzyki Chilijczyków to wypada się cieszyć, że zdecydowali się na dwupłytowe wydawnictwo.

Przyznam szczerze, że po The Killerhertz nie spodziewałem się niczego dobrego. Odstraszająca nazwa, nijaka okładka, panowie nie wyglądający zupełnie na rockandrollowców i co najgorsze nie ma ich na The Metal Archives, a ja tak nie lubię dostawać płyt zespołów których nie ma na encyklopedii. Tymczasem The Killerhertz wzbudzili moje zainteresowanie właściwie już po kilku sekundach. Jak ktoś umie grać, ma dobre brzmienie i gitary to słychać to już od początku. Im dalej tym bardziej przecierałem uszy ze zdumienia (no dobra nie przecierałem, tak się tylko mówi). Co numer to zajebisty, moje nastawienie szybko się zmieniło i to o 180 stopni.

Mimo, że Aphyxion to młode chłopaki, to encyklopedia podaje, że grają już od 2006 roku. Aż ośmiu lat trzeba było więc, aby po kilku EPkach, za sprawą Mighty Music, zadebiutować pełnym albumem. Zespół pochodzi z Danii i wykonuje death metal, który ma typową skandynawską, melodyjno-grooveową barwę.

„Obliteration Of Soul” to pierwsze oficjalne wydawnictwo Violent Dirge. Wprawdzie jest to demo, ale demo wydane przez Carnage Records, kolorowe i na dobrym papierze. Dzisiaj takie pozycje wydawane na płytach zowie się EPkami. Na grzbiecie kasety oprócz loga Carnage jest też A.L.F. czyli jedna z czołowych firm pirackich tamtych czasów. Rok 1991, takie to były początki, nie tylko Violent Dirge, ale i polskiego zorganizowanego metalowego wydawnictwa.

„Wither” to drugie pełnometrażowe dzieło szwedzkiego, death metalowego Descend. Jest to tak zwane melodyjne odgałęzienie gatunku z typowym goteborskim brzmieniem, choć zespół pochodzi ze Sztokholmu. W muzyce Descend odnaleźć można jednak znacznie więcej, a to za sprawą wielu wyciszeń, akustycznych urozmaiceń i dodatkowych gitarowych aranżacji. To właśnie dlatego na Metal Archives genre Descend określone jest jako progressive melodic death metal.

W 1992 roku Geisha Goner z dużym impetem wkroczyła na polskie podwórko metalowe. Mimo, że w owym czasie rządził death metal i zespoły thrashowe nie bardzo miały czego szukać w podziemiu, to Geisha Goner swoim przebojowym albumem zyskała spory rozgłos i liczne grono fanów, do których zdecydowanie się zaliczałem. „Catching Broadness” katowałem długotrwale i bezlitośnie, a nawet przez pewien czas uważałem Geisha Goner za swój ulubiony zespół.

Przypominamy, że już dziś na dwa koncerty przyjedzie do Polski zespół Architects. Brytyjczycy wystąpią w Polsce dwukrotnie: 28 marca w warszawskiej Proximie (piątek) i 29 marca w krakowskim klubie Fabryka (sobota). Architects to przedstawiciele angielskiej sceny metalcore’owej. Debiutowali w 2005 roku, a na koncie (oprócz demo i EP) mają już pięć długogrających albumów, w tym „The Here and Now” i „Daybreaker”, które promowali na koncertach w Polsce. W kwietniu 2013, dzięki wsparciu fanów, zespół wydał własny film dokumentalny – „One Hundred Days: The Story Of Architects Almost World Tour”, który opowiada o ich życiu w trasie. Niemniej intensywnym okresem było lato 2013 – Architects koncertowali na największych festiwalach oraz jako jedna z gwiazd Vans Warped Tour.

Prawie każda recenzja metalowego albumu zawiera przymiotniki, takie jak mroczny czy złowieszczy, a często są one używane taśmowo z automatu i bez pokrycia. Co zrobić w takim razie w przypadku, kiedy faktycznie ma się do czynienia z albumem pełnym grozy i niepokoju, aby nie wpaść w sztampę? "Enemy of Man" to właśnie materiał tak posępny, mizantropijny i pogrążony w mroku, że trudno dobrać właściwe słowa do jego opisania.

4 lutego 2014 roku ukaże się nowy studyjny album Within Temptation. Dzieło będzie zatytułowane „Hydra” i usłyszymy na nim wyjątkowych gości. Wśród zaproszonych do nagrań artystów są Tarja Turunen, Howard Jones z Killswitch Engage, Xzibit i – uwaga - Piotr Rogucki z zespołu Coma. Piotr zaśpiewał w kompozycji „Whole World Is Watching”, do której właśnie powstał teledysk. Sharon den Adel, wokalistka zespołu tak opowiada o współpracy z Rogucem: „Gdy napisaliśmy utwór „Whole World Is Watching” czuliśmy, że dobrze by w nim zabrzmiał fajny, mocny męski głos. Pełen energii, ale również emocji głos Piotra idealnie pasował do tego kawałka, dlatego jesteśmy niezmiernie zadowoleni z finalnego efektu.”