"Been Caught Buttering" to drugi album w dyskografii austriackiego Pungent Stench i pierwszy z jakim miałem okazję się zapoznać. Debiutacki "For God Your Soul... For Me Your Flesh" zrobił całkiem spore zamieszanie na deathmetalowej scenie, gdyż zaprezentował death metal w wolnym, ciężkim wydaniu.

Disharmonic Orchestra to jeden z tych klasycznych zespołów, z którego twórczością nigdy nie miałem najmniejszego styku. Ale jak mówią - lepiej późno niż wcale, wiec udało mi sie zdobyć debiutancki album "Expositionsprophylaxe" i zapoznać choć po części z nietuzinkową twórczością tej formacji.

Drugi album Suffocation, to krążek, o którym z perspektywy lat mówi się coraz mniej, a dla wielu fanów zespołu uchodzi za najsłabsze ich dokonanie. Zapewne zupełnie inaczej pisano by o tym albimie gdyby nie produkcja, mix i mastering.

Po czterech latach oczekiwania w końcu doczekaliśmy sie trzeciego, studyjnego albumu Szwedów. Warto wspomnieć, że w tym roku już ukazała się EPka jak i koncertówka z Wacken, sygnowane logiem Bloodbath. Przez ten czas doszło do pewnych roszad personalnych - za mikrofonem ponownie stanął Mikael Akerfeldt, zaś w miejsce Dana Swano zatrudniono Pera Erikssona.

Muzyków Nevermore rozpiera chyba twórcza energia. Jeff Loomis to kolejny członek tej zacnej amerykańskiej formacji, któremu udało się swój pierwszy solowy krążek opublikować jeszcze w tym roku. Wcale mnie ten fakt nie dziwi. W życiu każdego gitarzysty zdarzają się takie chwile, że szuflada, w której to skrywa się te najbardziej szalone pomysły za żadne skarby nie chce się domknąć. Wtedy też, na rynek muzyczny trafiają płyty takie jak "Zero Order Phase".

Grupa Textures wydawała się kilka lat temu jedną z najciekawszych drużyn w konkurencji "progresywny techniczny metal". Niektórzy nawet wróżyli im zawrotną karierę. Okazuje się jednak, że wydany w 2004 roku debiutancki album "Polars" wyznaczył szczyt możliwości zespołu.

Anal Stench to jeden z tych zespołów, które powstał chyba dla żartu i dobrej zabawy. Nazwa sugerowałaby, że będziemy mieli do czynienia z grindcorem, ale jest to błędne wyobrażenie. Formacja ta mająca w składzie takich muzyków jak Dariusz "Yanuary" Styczeń (Thy Disease), Zielony (Virgin Snatch) czy Cloud (Sceptic) pała się death metalem wplatając weń odrobinę humoru.

Choć Bestial Mockery od dłuższego czasu mnie intrygował, to dopiero niedawno miałem okazję zapoznać się z trzecim i jak się miało okazać przedostatnim albumem tej szwedzkiej formacji, która niedawno skończyła już swój żywot. Wiele pochlebnych recenzji w undergroundowych pismach skłoniło mnie aby sięgnąć po którekolwiek z wydawnictw tej grupy.

Nie wiem skąd się urwała ta formacja. Czterech muzyków z Newport całkiem niedawno stworzyło zespół i wydało jedną EPkę na własną rękę. Zespół został dostrzeżony przez legendarnego Jamesa Murphy'ego, który zgodził się zająć masteringiem ich debiutanckiego albumu "Damnation". Znając jednak zamiłowanie Murphy'ego do nieco industrialnych brzmień zwątpiłem czy będzie on odpowiednią osobą do poskromnienia thrashowego ducha Warpath.

Z każdą kolejną płytą Marilyn Manson zdążył przyzwyczaić swoich fanów do tematycznych, składowych i brzmieniowych roszad. W przypadku albumu "Holy Wood (In The Shadow Of The Valley Of Death)" stanowczo zabrakło elementów zaskoczenia i pomysłów - jedyną szansą na podtrzymanie popularności stało się żonglowanie wykorzystanymi na poprzednich płytach konceptami. W pogoni za sławą zespół (a zwłaszcza jego lider) dostał zadyszki, przez co ucierpiały pozostałe, muzyczno-wizualne aspekty.

Ostatni i chyba najlepszy album szwedzkiego Satanic Slaughter. Po wydaniu trzech albumów i wypuszczeniu swoistego "best of" w celu zbicia kasy, formacja uraczyła fanów kolejnym albumem.

Satanic Slaughter to zespół, który w pewnych kręgach dorobił się statusu kultowego, ale na dobrą sprawę nigdy nie zdobył większej popularności. Paradoksalnie wiele zespołów grających obecnie black/thrash metal jest porównywanych właśnie do tej kapeli. Mój pierwszy kontakt z tym szwedzkim kwintetem padł na trzeci album formacji "Afterlife Kingdom".

Nigdy nie miałem stylu z twórczością szwedzkiego Dissection. Trochę dziwny zbieg okoliczności, zważywszy na fakt, że formacja ma status legendy. Niejednokrotnie naczytałem się o geniuszu "Storm Of The Light's Bane", który przez wielu uznawany jest za perłę melodyjnego black/death metalu. W końcu trzeba było poznać ten album.

Pomimo, że Queen to jeden z najbardziej zasłużonych zespołów w historii muzyki rozrywkowej to chyba nikt nie chciał, aby ukazał się jakikolwiek album tej formacji z innym wokalistą niż świętej pamięci Freddie Mercury. Byłem w stanie znieść wszelkie trasy z Georgem Michaelem czy Eltonem Johnem, którzy w gruncie rzeczy operują bardzo dobrymi głosami. Nie podlega jednak żadnej dyskusji, że Mercury był niezastąpiony. Gdy świat obiegły słuchy, że Brian May i Roger Taylor zaczynają kolaborować z Paulem Rodgersem - byłym wokalistą Free, zacząłem ryczeć, że legenda tej wspaniałej formacji zostanie zbrukana. Z podobnego założenia wyszedł chyba także basista John Deacon, który odmówił udziału w nagraniach.

Kiedyś, w jakimś programie na Vivie zobaczyłem teledysk do utworu "We Did Not Come To Heal" pochodzącego właśnie z drugiego albumu Insision. Pamiętam, że kawałek wydał mi się bezsensowną łupaniną. Całe szczęście pierwszym albumem Szwedów jaki usłyszałem, był debiutancki "Beneath The Folds Of Flesh", więc podszedłem do "Revealed And Worshipped" bardziej entuzjastycznie.

Brutalny death metal jest raczej domeną zespołów z USA. Tymczasem Insision to formacja pochodząca ze Sztokholmu. Jako, że formacja trafiła pod skrzydełka Wicked World/Earache można było po cichu liczyć, że nie będziemy mieli do czynienia z syndromem Unique Leader, czyli miliard riffów, blasty, blasty i jeszcze więcej blastów i bulgot wokalny. Oczekiwania spełniły się połowicznie.

Frank Zappa przeze mnie zostanie zapamiętany nie tylko jako największy rockowy prześmiewca, ale również, jako genialny kompozytor i gitarzysta. Artysta posiadł niebywałą umiejętność dowcipkowania w aranżu przez co większość jego płyt słucha się z uśmiechem na twarzy. Nie inaczej sprawy się mają jeśli chodzi o płytę "Apostrophe".

"Voices From Within" to najnowsza płyta izraelskiego zespołu Distorted, łączącego w swojej muzyce melodyjny metal, gotycki klimat i cięższe elementy spod znaku death metalu. Całość dopełnia nuta orientalizmu, który ujawnia się głównie dzięki charakterystycznemu głosowi Miri. Jest to krążek wart uwagi, przepełniony kompozycjami nasyconymi całym spektrum emocji. Bardzo melancholijny i smutny, ale też pełen pasji i namiętności.

O debiucie UnSun moglibyśmy w ogóle nie usłyszeć, gdyby założycielem grupy nie był Mauser i gdyby nie podpisała ona na samym początku swojej muzycznej kariery kontraktu z Century Media. Zostawmy jednak metalowy biznes i skupmy się na samej muzyce. "The End Of Life" to płyta oscylująca w klimatach melodyjnego metalu lub, jak kto woli, pop metalu. Tu i ówdzie natkniemy się na cięższe gitarowe riffy, może uda nam się odnaleźć wpływy gotyckich brzmień i symfonicznego metalu. Trudno jednak doszukać się czegoś charakterystycznego, co wyróżniałoby UnSun spośród innych metalowych formacji z kobiecym wokalem.

Darkspace to dość enigmatyczny projekt wprost z Szwajcarii, który wypełnia muzyczną przestrzeń odrealnionymi dark ambientowymi dźwiękami i brudnym black metalem. Trzecia płyta zespołu jest kontynuacją psychodelicznego grania, jakie zespół obrał na poprzednich albumach i żadnych nowości tu nie znajdziemy. I tym razem zabiera nas Darkspace w podróż po najmroczniejszych zakątkach umysłu i raczy iście chorymi dźwiękami. Jeśli odważymy się przekroczyć ich mroczną przestrzeń, możemy przeżyć prawdziwy muzyczny wstrząs.