Od czasu rozpadu Life Of Agony niespecjalnie interesowałem się losami Keitha Caputo. W latach dziewiećdziesiątych Life Of Agony było objawieniem rozwijającego się wtedy gatunku hard core. Ostra, rytmiczna muzyka i głos jak Danzig sprawił, że Keith Caputo był rozchwytywany. Współpracował między innymi z Ugly Kid Joe i Type O’Negative. Po czterech latach istnienia Life Of Agony wydało genialną płytę “River Runs Red” i od tego czasu niestety nie nagrało już nigdy lepszego materiału. 

10 września odbył się w Gdyńskim Uchu koncert Bulldozer, Azarath, Witchmaster i Deus Mortem. Na wstępie chciałbym nadmienić, że o włoskich thrashmetalowcach z Bulldozer wiedziałem tylko tyle, że są z Włoch i grają thrash, nic poza tym. Nie słyszałem ich muzyki, nie wiedziałem jak wyglądają muzycy, trochę kojarzyłem logo. Koncert, który miałem szczęście podziwiać skłonił mnie do głębszego zainteresowania się kapelą. Nie ma lepszego sposobu na przekonanie kogoś do granej przez siebie muzyki, jak zagrać na jego oczach koncert życia.

O Europejskim Kongresie Kultury we Wrocławiu mówi się sporo, w tym niemało niepochlebnego. Nie chodzi mi przy tym o relacje z wydarzeń, lecz o krytykę samej idei. Niejeden redaktor zasugerował już niski poziom kultury na kongresie, wziął się za niego od strony polityki, najczęściej natomiast wspominano o pieniądzach podatników - oczywiście wyrzuconych w błoto. W związku z tym powinienem ostrzec, że moja relacja z najbardziej gitarowego bloku koncertowego na EKK może zawierać pozamuzyczne treści podprogowe i wzywać do działalności na niekorzyść ojczyzny. Nie wiem, w którym akapicie szczególnie, ale przecież jestem tylko prostym melomanem.

Kolejna edycja Ino-Rock Festival w Inowrocławiu już za nami. Na scenie zaprezentowały się cztery zespoły: Lebowski, Wolf People, Pain Of Salvation oraz gwiazda wieczoru Brendan Perry. Zorganizowana po raz czwarty, ciesząca się dużym zainteresowaniem impreza, ponownie przyciągnęła sporą publikę, która mogła pobawić się na koncertach zespołów i wykonawców, którzy niekoniecznie są podobni do siebie stylistycznie. Każdy mógł znaleźć coś dla siebie, a działo się naprawdę dużo.

Na początek przyznać muszę że tegoroczny Brutal Assault był bardzo towarzyski. Przednio zapowiadały się koncerty - ze względu na doborowy skład, impreza potrzebowała do szczęście optymalnej pogody. Nie nazbyt upalnej i koniecznie nie deszczowej, co by sceny wraz z tysiącami namiotów nie popłynęły w siną dal. Masa napotkanych znajomych - dokonała pogoda - jak się okazało - oraz zadowolenie z występów zaowocowały w rezultacie kolejnym doskonałym festiwalem w Czechach.

Castle Party, festiwal szeroko pojętej muzyki Dark Independent, narodził się w 1994 roku. Pierwszą edycję zrealizowano w Grodźcu, impreza trwała jeden dzień i zaprezentowało się na niej pięć zespołów. Dziś festiwal to już trzydniowa, koncertowa impreza poprzedzona dodatkowo występami DJskimi. Wydaje się jednak, że lata świetności festiwal ma już za sobą. Mimo postawienia przez organizatorów na pewniki, tegoroczna impreza cieszyła się o wiele niższa frekwencją.

Wizyta tokijskiego zespołu w Polsce to niemałe wydarzenie. Mono to przecież jeden z liderów klimatycznego post-rockowego rzemiosła, które hipnotyzuje i urzeka słuchaczy na całym świecie od 2001 roku, kiedy nakładem Tzadik Records ukazał się ich debiutancki krążek „Under the Pipal Tree”. Oba koncerty, we Wrocławiu i dzień później w Krakowie, otwierał Microphonics – gitarowy projekt Dirka Serriesa, związanego między innymi również z belgijskim Fear Falls Burning. 

Na długo przed poznańskim koncertem w ramach jubileuszowej trasy do mojej głowy wróciły wspomnienia sprzed trzech lat – wtedy ostatni raz miałam okazję podryfować razem z nimi na drugi brzeg rzeki. Czy coś na przestrzeni tego czasu zmieniło się w ich muzyce? Mówią, że co polskie, to kiepskie. Właściwie już chyba nawet przywykliśmy do tego stwierdzenia tak bardzo, że kiedy w 2004 roku Riverside wydał swoją pierwszą pełnometrażową płytę, niewielu, z którymi wówczas rozmawiałam, wierzyło, że będzie to zespół, który wyjdzie ze swoją muzyką poza granice kraju.

Koncert Acidow w Parlamencie był dla mnie powrotem do lat młodzieńczych i wspomnień zajechanych kaset od debiutu aż do "Amazing Atomic Activity", na której z grubsza skończyła się moja przygoda z Kwasożłopami. Ot taka sentymentalna podróż do czasu fryzurki na pazia i oczekiwania na możliwość związania tych cholernych włosów włażących w oczy.  

Eskulap w Poznaniu to miejsce, które nadaje się na koncerty jak jajko do grania w golfa. Klub i okolica zaskoczyły mnie swoją obskurnością i brzydotą. A tymi samymi określeniami trzeba określić "koncert" supportu - Zweizz, który składał się z prób rzygania i srania do kibla umieszczonego na scenie, w którym była zainstalowana kamera. I w zasadzie na tym można by skończyć relację. 

Już od ponad roku nie widziałem muzyków-Japończyków. Z przyczyny, której nie potrafię sobie przypomnieć, odpuściłem sobie niedawno koncert pewnej kapeli spod znaku visual kei i zastanawiam się, czy kiedyś tę stratę nadrobię. Reprezentacja kraju, o którym ostatnio słyszę głównie dzięki przeciwnym elektrowniom jądrowym ekologom, w końcu jednak zdołała mi się przewinąć przed oczami, chociaż na egzotykę większą niż inny kolor skóry i tak się nie zanosiło.

Oxbow to zespół poszukujący, nieprzewidywalny, lubiący zaskakiwać. Kapela, która przez ponad dwadzieścia lat pozostaje absolutnie odrębnym, niepodobnym do nikogo, mocno odrealnionym bytem, na skale tak wielką, że ze spokojem można stwierdzić, iż drugiej tak zjawiskowej formacji, na tej planecie nie znajdziecie. Ale za nim na scenie Eugene Robinson rozpoczął diabelski rytuał zdzierania głosu (całkiem możliwe, że i o krtań niechybnie zahaczył), w roli supportu wystąpiła miejscowa kapela Terrible Disease, która z całą pewnością nie rozczarowała.

Na 14. Biennale Sztuki Mediów WRO 2011 Alternative Now tradycyjnie, jak i na wcześniejsze edycje, ściągnięci zostali artyści eksperymentujący z obrazem i dźwiękiem, których koncerty graniczą z performance'em, a wyobraźnia śmiało przekracza powszechnie uznawane granice. Do takich postępowych kreatur należy Istvan Kantor, który w historię wpisał się nie tyle wielkimi literami, co własną krwią, którą plamił ściany muzeów. Wrocław jest podobno tolerancyjny, otwarty na sztukę i takie akcje robią w nim coraz mniejsze wrażenie - bardziej bawią, niż szokują. Nam wystarczyło przedstawić bardziej rozrywkowe show zatytułowane stosownie "Antihero!".

Po upływie dokładnie 362 dni ponownie mieliśmy przyjemność powitać Brytyjczyków z Crippled Black Phoenix w Poznaniu. Koncert odbył się tym razem w klubokawiarni Meskalina i stanowił część polskiej mini trasy zespołu - oprócz stolicy Wielkopolski muzycy odwiedzili również Warszawę i Kraków. Tym razem zaprezentowali się w Poznaniu bez supportu, dzięki czemu zagrali bez specjalnej presji czasu, wyłaniając się na scenie dopiero około godziny 20.30, mimo że już od 20.00 w klubie zgromadziło się wielu fanów. Frekwencja dopisała na tyle, że obeszło się bez tłoku, ale mimo to i tak na sali panował niemiły zaduch.

Długo czekałem na ten dzień, aż w końcu mogłem się cieszyć jego nadejściem. Chodzi oczywiście o 28 kwietnia A.D. 2011, albowiem w tym właśnie dniu grecki Rotting Christ  po raz kolejny nawiedził nasz przepiękny kraj, aby niejako dokończyć promowanie swojego ostatniego pełnego krążka pt. „Aealo”. Tę zasłużoną dla metalowego grania kapelę mieli zaszczyt wspierać Finowie z Omnium Gatherum, których to najnowszym album „New World Shadows” zbiera bardzo pozytywne recenzje (zresztą w pełni zasłużone) na wielu portalach jak i w prasie muzycznej.

Anglicy nie bez powodu odwiedzili nasz kraj właśnie teraz, gdyż w tym roku premierę miał ich ostatni materiał zatytułowany Sounds of Violence. Niestety, gdy się już zameldowałem na deskach MegaClubu zauważyłem salę MegaClubu zapełnioną najwyżej w połowie. Tak małą frekwencję, można tłumaczyć tym, że koncert wypadł w środku tygodnia oraz występem Slayer i Megadeth w Łodzi w poniedziałek tego samego tygodnia.

Wstyd się przyznać, ale do czasu ukazania się płyty "Baaba Kulka" nie znałem nic z dotychczasowych dokonań artystycznych Gaby Kulki, czy to solowych, czy to z Jej udziału w różnych, innych projektach. O artystce wiedziałem tylko tyle, że ktoś taki jak Ona istnieje. Czego nie mogę nawet powiedzieć o zespole Baaba, gdyż o Jego istnieniu nie miałem nawet bladego pojęcia. Tak się jednak złożyło, że dzięki ich wspólnej płycie, drogi rzeczonych: artystki i zespołu oraz moje i moich muzycznych namiętności przecięły się w punkcie o nazwie Iron Maiden. Nie żałuję.

Koncert został wyprzedany - ta informacja prawie tydzień przed imprezą zaszokowała mnie. Z tego, co pamiętam, ostatni raz w Firleju wydarzyło się coś takiego przy okazji wizyty Cult Of Luna w 2007 roku. Wprawdzie klub ten ma to do siebie, że nie wpuszcza tłuszczy "do pełna", ale i tak zrobiło na mnie wrażenie, jaki pociąg odczuwa polska publiczność do irlandzkich postrockowców. Można pomyśleć, że słucha się u nas ambitnej muzyki.

Death Angel przez wiele lat kojarzyłem głównie z teledyskiem "Thicker Than Blood". Utwór mnie nie zachwycił, nie czułem się nim zachęcony do wizyty na koncercie zespołu. Ostatecznie do klubu poszedłem więc nastawiony sceptycznie. Miało być szybko, oldschoolowo, może wesoło, a może z wyrazem znudzenia i rutyny. Ogólnie rzecz biorąc: nie dla mnie.

Choć koncert odbył się we wtorek, frekwencja w poznańskim klubie była dobra, co samo za siebie świadczy o dużej popularności Alcest. Jak muzyka przyjemna i wpadająca w ucho to i niewiast wśród publiczności znajdzie się więcej. Otwierający wieczór austriacki Dornenreich w pierwszej części swojego recitalu, jako duet, zaprezentował kilka kompozycji akustycznych, które przyniosły germański folk okraszony wywijasami na skrzypcach.