Moje pierwsze zetknięcie się z twórczością Chiasm miało miejsce, jak zapewne wielu osób, w grze "Vampire The Masquerade: Bloodlines". Wtedy to zostałam zauroczona utworem "Isolated". Po dłuższych poszukiwaniach natrafiłam na płytę "Disorder", która w całości już nie wyglądała tak kolorowo.

Cofnijmy się jakieś 40 lat wstecz, kiedy nasi rodzice identyfikowali się z hippisami, kiedy przegrywali z radia od znajomych kawałki The Doors i Pink Floyd, kiedy stojąc w kolejce z musztardą, z radia słyszało się jak ś.p. Czesiu Niemen i śpiewał "Dziwny Jest Ten Świat", kiedy był to okres, gdzie jedynie powierzchownie orientowali się, w wydawnictwach kulturowych. Niestety Arzachel nie należał do tak popularnych zespołów jak wspomniany wcześniej Pink Floyd czy The Doors.

Niewiele jest płyt nagranych przez gitarzystów-wirtuozów, które na dłuższą metę wzbudziłyby mój zachwyt. Nie wliczając jedynej w swoim rodzaju, genialnej płyty Fredrika Thordendala (Meshuggah), to najbliższy memu sercu jest właśnie omawiany krążek Joe Satrianiego.

Od jakiegoś czasu przestałem się łudzić, że w gatunku jakim jest mathcore odnajdę coś naprawdę wartościowego. W zasadzie jedyną nowinką jaka przykuła moją uwagę był zespół o idiotycznej nazwie The Number Twelve Looks Like You. Teraz miałem okazję posłuchać kolejnego zespołu o równie idiotycznej nazwie From A Second Story Window i już wiem, że był to ostatni raz kiedy tego zespołu słucham.

Jeszcze kilka lat temu Cairo było uznawane za nadzieję nowej fali rocka progresywnego. Gdzieś w okresie 1998/1999 roku mieliśmy wysyp progmetalowych zespolików, które rzeczywiście miały coś ciekawego do zaoferowania, ale generalnie poruszały się w dosyć technicznym graniu. Troszkę inaczej było z Cairo.

Zapewne wielu słuchaczy pamięta, jak jakąś dekadę temu Moonspell zaczął bawić się z elektroniką. Ekstremalny duch siedział jednak nadal w osobie Fernanda Ribeiro, który bardziej ekstremalne pomysły przelał na swój projekt Daemonarch. Skończyło się na tym, że pod tym szyldem zarejestrowano tylko jedną płytę, ale myślę, że warto zwrócić na nią uwagę.

Do tej pory jedynym znanym mi reprezentantem izraelskiej sceny metalowej był Orphaned Land, który kilka lat temu zrobił ogromne zamieszanie na scenie metalowej. Eternal Gray jest kolejnym zespołem reprezentującym ten kraj. Kto się jednak spodziewa wyziewu na miarę Orphaned Land ten się zapewne przeliczy.

Nie lubię tego typu grania. Od kiedy na scenie pojawił się Machine Head i od kiedy Fear Factory przestało grać death metal, w Stanach pojawiły się setki zespołów usiłujących łączyć agresję i ciężar ze skocznością. Nie miał bym nic przeciwko temu, ale zdecydowana większość tego typu zespołów brzmi identycznie. Nie inaczej jest z Threat Signal.

Jakiś czas temu miałem okazję recenzować ostatnią póki co płytę niemieckiego Haggard i muszę przyznać, że bardzo pozytywne wrażenie zrobiła ma mnie ta płyta. Niestety nie mogę powiedzieć tego samego o "Cantara Anachoreta". Niby Antichrisis porusza się w tych samych klimatach co Haggard, ale wydaje mi się, z tutaj muzyka ma bardziej charakter epicki niż folkowy.

Mający milliard pomysłów na sekundę Devin Townsend w ostatnich latach zalicza chyba dołek twórczy. Przecież "Ziltoid The Omniscient" był krążkiem rozczarowującym, a i ostatnie dzieło Strapping Young Lad nie zebrało szczególnie pochlebnej prasy.

W Fates Warning podoba mi się to, że choć zespół miał wzloty i upadki, to w każdym okresie swojej działalności potrafił wydać naprawdę dobrą płytę. Nie mam wątpliwości, że "Disconnected" do takowych się zalicza.

Polska scena thrashmetalowa jest w zasadzie w dość nieciekawym stanie. Jeden Virgin Snach wiosny nie czyni, Horrorscope to co najwyżej przeciętniactwo, a Kat już dawno wypadł z konkurencji, inni jak Bloodthirst w gruncie rzeczy dopiero rozwijają skrzydła. Istnieje także The No-Mads, o którym jednak niewiele się słyszało.

W zaledwie rok po wydaniu "Judas Christ" Tiamat powrócił z nowym krążkiem. Swojego czasu nie zwróciłem na tą płytę uwagi, spodziewając się kolejnej porcji stękania. W sumie to nie wierzyłem, że Tiamat może nagrać jeszcze coś naprawdę godnego uwagi, a tym bardziej w roku po wydaniu bardzo słabej płyty. Niedoceniałem Tiamat.

Kto przecierał oczy ze zdumienia, po wydaniu "A Deeper Kind Of Slumber", ten zapewne dostanie wytrzeszczu po zapoznaniu się ze "Skeleton Skeletron". Kto myślał, ze następca "Wildhoney" był tylko potknięciem, ten srogo się przeliczył. Tiamat tym wydawnictwem dobitnie udowodnił, że porusza się teraz w zupełnie innej stylistyce i czasy death metalu nie wrócą z powrotem.

Gdybym miał obstawiać, co się stanie z Tiamat po wydaniu debiutanckiego krążka, to pomyślałbym zapewne, że zespół, tak jak 99% zespołów tamtego okresu, zwyczajnie rozpadnie się. Po tak kiepskiej płycie jaką był "Sumerian Cry" w życiu bym nie pomyślał, że zaledwie w rok potem Szwedzi powrócą z czymś, co okaże się jedną z najbardziej nowatorskich wówczas rzeczy w ciężkim graniu.

Problem z płytami takimi jak "A Deeper Kind Of Slumber" jest tego typu, że są one wydawane po płytach wielkich i dlatego zespół jest pod presją, aby nagrać coś równie dobrego. Niestety rzadko się to udaje, lub zespół ucieka w zupełnie inną stylistykę. Tą drugą ścieżkę wybrał właśnie szwedzki Tiamat. "Wildhoney" zbierało same pochwały, Tiamat uchodził za jedne z najlepszych zespołów na scenie, ale ciężko jest sobie wyobrazić jak wyglądałby naturnalny następca "Wildhoney".

Po nagraniu dwóch dość przeciętnych płyt, premiera "Judas Christ" umknęła uwadze mediów. Chyba nikt już się nie łudził na powrót do bardziej agresywnego grania. Tymczasem kolejny album Tiamat jest kontynuacją obranego wcześniej stylu i dalej utrzymany jest w stylistyce gothic rocka.

Gdy się dowiedziałem, że lider Frost, niejaki Jem Godfrey był producentem płyt takich artystów jak Ronan Keating czy Atomic Kitten, to troszeczkę zwątpiłem w jego kompozytorskie umiejętności. Obawiałem się, że "Milliontown", reklamowany jako rock progresywny, będzie zawierał zbyt wiele naleciałości popowych, tak jak niektóre płyty Yes czy Genesis.

To, że Vintersorg to nie tylko utalentowany wokalista, ale i dość dobry kompozytor wiadomo nie od dziś. Na wydanym w 2002 roku krążku "Vision From A Spiral Generator" muzyka wspierali m.in. Steve DiGiorgio oraz Asgeir Mickelsson. Wtedy niestety okazało się to niewystarczające do sukcesu, gdyż powstał album dość chaotyczny. Dwa lata potem ta sama ekipa powróciła z kolejnym wydawnictwem.

Gorgoroth to znakomity black metalowy zespół z Norwegii. Co pokazali na płycie "Destroyer (Or About How To Philosophize With The Hammer)"? Czy tytuł zaczerpnięty z dzieła F. Nietschego wiernie oddaje atmosferę zawartą na albumie? Przeanalizujmy.