Każdy album Tool jest ogromnym wydarzeniem muzycznym. Już debiutancki "Undertow" potwierdził oryginalność zespołu, a recenzenci nie potrafili sklasyfikować muzyki zespołu. Tak się składa, że Tool bardzo rzadko raczy nas swoimi wydawnictwami, przez co oczekiwania wobec nich są bardzo wysokie.

Jeśli ktoś mnie kiedyś oświeci i powie "What of kind of Goth I am?", będę mu za to... dozgonnie wdzięczna. Tak ostatnio zaszyłam sie w moim pokoju i zaczęłam grzebać w szafie z ubraniami, tak gmerajac w jej przestrzeniach natknęłam się na czarną aksamitną suknię z gorsetem i pomyślałam sobie o niej, gotycka... No właśnie, czym więc właściwie jest ten ten cały "gotyk"...?

The Sins Of Thy Beloved, niejednokrotnie zarzucano im papugowanie Tristanii czy Theatre Of Tragedy. Nie zgodzę się z tym. The Sins Of Thy Beloved ma coś swojego, coś niezwykłego i przyciągającego słuchacza. O ile "Lake Of Sorrow" bylo schematyczne momentami, wręcz nudne, to "Perpetual Desolation" nużące nie jest. Jest to album mocniejszy niż poprzednik, dużo mocniejszy, mroczniejszy, mniej romantyczny.

The Sins Of Thy Beloved - doom/gothic metalowy zespół pochodzący z Norwegii. Początki kariery zespołu sięgają 1996 roku, wówczas zesppół składał się z 3 osób: Glenny Morten Nordbø, Arilda Christensena i Stiga Johansena i funkcjonował pod nazwą: Purgatory, jednak zdecydowano, że nazwa jest zbyt popularna dlatego zmieniono ją na The Sins Of Thy Beloved.

Psyopus to istny wybryk natury! Chłopaki wypłynęli na fali modnych obecnie wszelkich odmian core'u. Sami zaś pałają się pogmatwanym do granic możliwości mathcorem zagranym w ekstremalnym tempie! Zespół stworzył sobie reklamę poprzez fakt, że założyciel zespołu Christopher Arp wygrał konkurs gitarowy podczas koncertu... Limp Bizkit! Mało tego, podczas poszukiwań perkusisty, muzyk odrzycił ofertę Dereka Roddy'ego (Nile, Hate Eternal) mówiąc mu, że jest za słaby technicznie.

W karierze zespołu bywają takie momenty, kiedy są wystawiani na próbę (nie taką przed koncertem)... takie coś właśnie spotkało Deicide. Po 15 latach wspólnego grania od zespołu odeszli obsługujący gitary bracia Hoffmann. Co więcej - zespół miał nagrać drugi album dla nowej wytwórni. Zważywszy na fakt, że poprzedni album Deicide "Scars Of Crucifix" był podobno najlepiej sprzedającym się krążkiem wydanym przez Earache Records, to na muzykach ciążyła presja.

Mastodon zdobył szerszą widownię wydaną w 2004 roku płytą "Leviathan", kiedy to wszelkie metalcorowe i mathcore'owe kapele były (i wciąż są niestety) na topie. Szkoda tylko, że wcześniej nikt nie dostrzegł tego zespołu, w którego składzie grają m.in. byli muzycy Lethargy i Today Is The Day.

Thus Defiled to raczej mało znany reprezentant sceny blackmetalowej. Chłopaki pochodzą z Anglii. "Wings Of The Nightstorm" jest ich drugim albumem. Cóż jest więc w ich muzyce takiego, że zasługują na zaprezentowanie ich na łamach DarkPlanet?

Niemal 7 tysięcy fanów muzyki metalowej z całej Europy zjechało w dniach 10-12 sierpnia do małej, czeskiej miejscowości Svojsice, gdzie od piątku do niedzieli odbywał się 3-dniowy festiwal Brutal Assault. Z entuzjastycznym przyjęciem publiczności spotkały się nie tylko największe gwiazdy imprezy, na czele z norweskim Dimmu Borgir, amerykańskim Morbid Angel, niemieckim Destruction czy holenderskim Gorefest. Sporo mieszanych uczuć wzbudził za to koncert kontrowersyjnych Norwegów z Mayhem.

Chuck Schuldiner po nagraniu "Symbolic" nosił się z zamiarem stworzenia drugiego zespołu, z którym grałby muzykę lżejszą i przystępniejszą aniżeli ta, którą grał w Death, a sam zająłby się jedynie grą na gitarze - wokal miałby powierzyć komuś innemu. Los chciał, że po drodze nagrał jeszcze jeden album pod szyldem Death ("The Sound Of Perseverance").

Aletheian to taka perełka z wykopalisk... "Dying Vine" jest drugim albumem zespołu i mam nadzieję, że chłopaki zostaną dostrzeżeni przez jaką większą wytwórnię płytową, bo naprawdę są tego warci!

Pantera to zespół wielce zasłużony dla muzyki metalowej. Ich styl wyłamywał się klasyfikacjom, gdyż zaszufladkowanie ich jako zespół thrashmetalowy czy modernmetalowy byłoby dużym błędem. Faktem jest jednak, że swoją renomę zawdzięczają trzem albumom - "Cowboys From Hell" , "Vulgar Display Of Power" i "Far Beyond Driven". Z płyty na płytę grali inaczej.

Steve Vai, muzyk o którym napiasano już wiele... Jego spotaniczność sceniczna i szaleństwo dźwięków wydobywający się z jego gitary przyprawia o dreszcze... "Sex & Religion'' to jedno z najlepszych osiągnięć tego kompozytora.

Zebraliśmy się tu
co by uczcić słowa jego
z ust zastygłych wypowiedziane.
Uczcić myśli
z rąk jego
bez czucia juz
napisane.
Wszycy doskonale pamiętamy,
na początku było słowo.
Nigdy nie chybiło ono w swym przekonaniu
raziło jakoby pocisk na polu
pełnym rozbieganych żołnierzy.
Owszem,
raniło.
Raniło i to bardzo mocno nie raz.
Często również przynosiło ulgę
niczym butelka wina
wykopana z najgłębszych czeluści winnic.
Tak samo nasycamy sie jego zapachem,
wytworem. Nie ma tu metafor.
Można je porównać...
Na początku nie będzie smakować.
Z czasem jednak,
ludzka pamięć otrzeźwieje
i przypomni sobie o nowym wyrobie
ludzkiej wyobraźni, smaku, gustu.
I choćby po trupach, jak to Makiaweli powiadał
mieli go odnaleźć - znajdą i otworzą.
I na nowo odkryją, że pominęli coś ważnego.
Że jest inny smak,
Że jest inna wizja,
Że jest inne podejście.

Po nagraniu kilku albumów z Testament, Eric Peterson - gitarzysta i jeden z założycieli zespołu, nosił się z zamiarem nagrania blackmetalowego albumu. Okazja się nadarzyła po nagraniu przez testament albumu "The Gathering", kiedy to członkowie zespołu mieli problemy zdrowotne i problemy ze skompletowaniem składu.

Z szelestem ciepłego wiatru

Smak historii niesie zmierzch;

 Może się zapatrzysz nocą,

 świat o Ciebie nie zapyta, ni gwiazdy.

 W takiej chwili serce przeszyje

 Głos dziecka

 Ciemne chmury wyślą wiatr;

 Powiew nadleci w pełni czasie,

 Strąci źdźbło, zniknie czysty blask gwiazd.

 Biedna dziewczyna schyla głowę

 W ciężkim znoju i trudzie pracy.

 Nie wie kim jest, po co żyje,

 Lecz wie jedno- że jest sama.

 Co dzień rano to samo;

 Sucha bułka, kubek wody,

 Praca przez cały dzień.

 Wczesne wstawanie i krótki sen.

 Lecz pewien dzień był inny,

 Gdy dziewczyna służyła przy uczcie.

 Tam, na jednym końcu stołu

 Zasiadł pewien mężczyzna.

 Człowiek nie młody- lecz w kwiecie wieku,

 Z długimi włosami i przenikliwym wzrokiem.

 Jednakże nie był normalny

 -potrafił czytać w myślach człowieka drugiego.

Biesiadnicy z przerażeniem słuchali,

 Myśląc, że Bóg ich Szatanem ukarał.

 „To dar”- tłumaczył mężczyzna,

 choć to też nic nie dawało.

 Po uczcie zaczął nauczać służbę,

 Wśród nich była ta dziewczyna.

 Opowiadał swą mądrość, urzekał słowem.

 Ona mu wierzyła i rozumiała.

 Chciała mu pomóc, płaczem przekonywać,

 Nie mogąc uwierzyć w głupotę ludzką,

 Załamując się, poczuła jego rękę na ramieniu

 „Nie warto”- powiedział i wszystko znikło.

 Spojrzała mu w oczy...

 Wybuchła magia niczym fajerwerk,

 Świat przestał istnieć.

 Był tylko on; jego oczy i usta.

 Z każdym pocałunkiem odbierał jej duszę,

 A ona mu ją oddawała z sercem.

 Bojąc się myśleć, że to prawda,

 Stała się częścią jego a on jej.

 Tęcza uczuć w niej wzbierała,

 Gdy patrzyła na jego pociągłą twarz,

 Wąskie usta i ciepłe oczy,

 Które przeszywały ją na wskroś.

 Ona patrzyła z miłością i oddaniem

- on spokojnie i uważnie.

 Tę ciszę przerwał hałas,

 Kroki żołnierzy na korytarzu.

 Wpadła w histerię, wiedziała co się dzieje.

 „Ty chcesz zginąć!”- wykrzyknęła,

 ze smutkiem przytaknął.

 „Nie pozwolę”.

 Ciągnąc siłą przez ogród,

 Dziewczyna rozpaczliwie go ratowała.

 Stojąc na rozstaju dróg

 Wybrała tą co on.

 Lecz każda droga kiedyś się kończy,

 Ich zatrzymała przepaść przy bramie

 I schodach ku wolności.

 Chcąc znaleźć drogę w dół- rozdzielili się.

 Dziewczyna znalazła ją szybko.

 Wtedy go ujrzała;

 Rozłożył ręce na boki i

 ...skoczył...

 Patrzyła skamieniała na jego ciało,

 Obleczone w czarny płaszcz,

 W kształt krzyża,

 Na schodach leżące, martwe.

 Wszystko przestało istnieć,

 Świat się rozpadł,

Magia przegrała,

 A ona żyła...

                                                                                                     Dla tatusia

Już druga, po zespole Opeth, gwiazda szczycieńskiego Hunterfest - fiński Children Of Bodom - zrezygnowała z występu na festiwalu! Koncert tej formacji miał się odbyć 14 sierpnia. Muzycy obwiniają organizatorów za liczne zaniedbania, które zmusiły zespół do podjęcia w ostatniej chwili takiej decyzji - przepraszają przy tym swoich fanów i tych którzy kupili bilety. Na stronie Children Of Bodom można przeczytać wypowiedź: "Najsmutniejszą rzeczą jest to, że nie graliśmy w Polsce od lat i to straszne nieszczęście, że tego typu problemy wystąpiły właśnie na tym występie w Polsce".

Wygląda więc na to, że Hunterfest wcale nie będzie taki "wielki", jak się zapowiadał... :((

Zespół bardzo oryginalny, zwracający uwagę na wielką pomysłowość muzyczną, a także teksty z dużą dozą poczucia humoru. Powstał w Poznaniu, 21 września 1986 roku z inicjatywy Tomasza "Titusa" Pukackiego (wokal, gitara basowa) oraz Roberta "Litzy" Friedricha (gitara elektryczna, wokal). Do składu dołączył Darek "Popcorn" Popowicz (gitara elektryczna) oraz perkusista Piotr "Chomik" Kuik później zastąpiony przez Macieja "Ślimaka" Starostę. W tym składzie zespół pracował nad własnymi kompozycjami - powstawały takie numery jak "Barmy Army", "Del Rocca" czy "I Mean Acid". Z początku grał thrash metal, później ich muzyka ewoluowała jednak w kierunku szeroko pojętego heavy, a tak naprawdę na każdej płycie brzmią nieco inaczej.