najpiękniejsze jest to, że zawsze sama się o to proszę i zawsze dzieje się tak samo. Podobno człowiek uczy się przez całe swoje życie, ja cały czas się uczę, że cały czas jest i będzie tak samo. Zawsze, kiedy podejmę jeszcze raz decyzję, próbuję, mam nadzieję - wynik jest tożsamy. Chyba zaczynam się do tego przyzwyczaić, z czasem, to wszystko robi się całkiem zabawne, czyż nieprawda. Zaczynam być taka przewidująca, a paradoksem jest to, że mimo wszystko zawsze się podnoszę, to chyba takie pragnienie dojścia do końca, wiem, by skończyć drogę musze iść, wiec idę .....
