"Ta płyta nie nadaje się jako podkład dźwiękowy przy myciu okien, smażeniu jajecznicy ani uprawianiu seksu. Brak na niej wpadających w ucho melodii, wdzięcznych wokali i nieskomplikowanych tekstów. Co więcej, pierwsze spotkanie z jej zawartością może okazać się dość traumatyczne, w szczególności dla osób zanurzonych w popowej stylistyce" - właśnie w ten sposób miałam zamiar rozpocząć recenzję debiutanckiego albumu grupy Orange The Juice - "You Name It".

Bezdyskusyjnie była to najbardziej wyczekiwana płyta roku (no, może pomijając Testament). Według zapowiedzi muzyków już "St. Anger" miał być powrotem do korzeni - tymczasem pierwsza płyta z nowymi utworami, wydana po blisko dekadzie milczenia okazała się jedną wielką katastrofą prezentując bezsensowną, źle wyprodukowaną łupankę. Wielu uważało, a nawet domagało się, aby Metallica poszła na muzyczną emeryturę - nie da się bowiem ukryć, ze najlepsze czasy zespół ma za sobą, więc zamiast brukać własną legendę lepiej odejść z twarzą.

W ostatnich latach francuska scena metalowa mocno się rozwinęła. Z przykrością jednak należy stwierdzić, że oprócz rewelacyjnej Gojiry, wszystkie znane mi francuskie zespoły z kręgu mathmetalu i death metalu grają do siebie bardzo podobnie, a tym samym nie goszczą w mom odtwarzaczu więcej niż 2 razy. Odkryty przeze mnie ostatnie Benighted ma szansę stać się rodzynkiem w tym gronie.

Pierwsza płyta tego niezbyt znanego w Polsce zespołu grającego muzykę spod znaku brutal metalu to dla mnie osobiście nie tyle perełka, co pokaz umiejętności amerykańskiego, metalowego podziemia lat 90. Panowie z Pyrexii niczym się nie wyróżniają od swych towarzyszy broni, ale ich techniczne granie i głęboki growling w sam raz nadaje się na wczesnojesienne wieczory. Zapraszam, więc do zapoznania się z "Liturgy Of Impurity" i spotkania z ich pełną dynamiki grą.

W każdej mniejszej lub większej grupie ludzkiej zdarzają się konflikty. Wtedy to bardzo często podejmujemy decyzję o tym aby się rozstać na jakiś czas. Czasem wracamy do siebie, czasem zaś nasze drogi się rozchodzą. Przed podobnym dylematem stanął Robert Fripp w połowie lat 70, kiedy to zawiesił działalność King Crimson. Niewielu było takich, którzy wierzyli w powrót zespołu w oryginalnym składzie. I jak się okazało mieli rację.

Finlandia, powszechnie kojarzona z kopalnią metalowych zespołów, rokrocznie wypuszcza na rynek kolejne "produkty" z długowłosymi muzykami w rolach głównych. Przełomem w nieco monotematycznej Krainie Tysiąca Jezior być może okaże się jeden z pierwszych w tej części Europy zespołów hojdujących tradycjom elektroniki i rocka spod znaku alternative/indie/post i nowej fali - Déclassé.

Aż trzy lata Scott Hull kazał czekać na kolejną porcję perfekcyjnie wykonanej rzezi. Po świetnym "Terrifyer" fani ekstremalnego grania niczym wygłodniałe wilki wypatrywały kolejnego wydawnictwa Pig Destroyer. W końcu dostaliśmy album, który śmiało można uznać, za jedno z lepszych, jak nie najlepsze ekstremalne wydawnictwo ubiegłego roku.

Sonneillon to bardzo młody zespół, który powstał w sierpniu 2007 toku w Bielsku-Białej z inicjatywy Setha (wokal), Valsimota (gitara elektryczna) oraz Spirita (instrumenty klawiszowe, programowanie perkusji). Dość szybko do zespołu dołączył basista Beh. Na pierwsze wydawnictwo nie trzeba było czekać długo, gdyż już w maju tego roku światło dzienne ujrzał "Polymorphous". Początki zazwyczaj bywają trudne, toteż nie nastawiałem się na nic interesującego. Tymczasem Sonneillon zaskoczył mnie i to zaskoczył bardzo mocno.

Nowatorskie podejście muzyków Old Man's Child do black metalu niewątpliwie zwróciło uwagę wielu fanów. I nieistotnie jakie były opinie - to co zaprezentował ten zespół na swoim pierwszym wydawnictwie było twórcze. Słuchając pierwszego pełnego wydawnictwa zespołu "Born Of The Flickering" miałem ambiwalentne odczucia.

Niewiele ponad rok trzeba było czekać na następcę "Born Of The Flickering". W tym czasie formacja przeszła do Century Media, więc o promocję muzycy martwić się nie musieli. Jak się miało okazać "The Pagan Prosperity" był najbardziej kontrowersyjnym z dotychczasowych albumów tej formacji. Do tej pory zespół był kojarzony głównie z melodyjnym, harmonijnie zagranym black metalem. Tymczasem drugie wydawnictwo przyniosło dużo zmian.

Kilkanaście lat temu na norweskiej scenie blackmetalowej pojawiły się dwa zupełnie nowe zepsoły - Dimmu Borgir i Old Man's Child, które to miały być zastrzykiem świeżości dla gatunku. Obecnie, Dimmu Borgir jest chyba najbardziej dochodową, blackmetalową marką, natomiast o Old Man's Child mówi się coraz mniej. Mało kto jednak pamięta, że te kilkanaście lat wcześniej to właśnie temu drugiemu zespołowi wróżono świetlaną przyszłość.

Nie dane mi było słyszeć "Ill-Natured Spiritual Invasion" - płyty, która została wydana już rok po słabej "The Pagan Prosperity". W powszechnej opinii album ten był ogromnym krokiem naprzód w rozwoju. Niewątpliwie przyczyna tkwiła w tym, że wszystkie partie instrumentalne nagrał sam Galder, jedynie Gene Hoglan wspomógł go za zestawem perkusyjnym. Dwa lata potem, "Revelation 666 (The Curse Of Damnation)" została nagrana już w "normalnym" pięcioosobowym składzie.

Roztrwonienie sporego talenu, marazm twórczy oraz niespełnienie pokładanych oczekiwań, sprawiły, że pomimo niezłego albumu "Revelation 666" Old Man's Child spadł do drugiej ligi black metalu, będąc w cieniu Dimmu Borgir, Cradle Of Filth, Emperor, Immortal czy Mayhem.

Old Man's Child zawsze zaskakiwało, ale nie zawsze pozytywnie. Od jakiegoś czasu muzyka tej formacji zbyt mocno zaczęła przypominać Dimmu Borgir, co raczej pozytywnym sygnałem nie było. Szczerze powiedziawszy nie wiedziałem czego się spodziewać po "Vermin" - póki co ostatnim studyjnym długograju Norwegów.

Amerykanie z Iris zdążyli  już przyzwyczaić fanów do faktu, iż po każdym pełnometrażowym albumie otrzymujemy płytę z remiksami. Tak było w przypadku albumu "Awakening" (2003), kiedy to jej następczynią była remiksowa płyta "Reconnect", tak jest i teraz, gdy po albumie "Wrath" (2005) w ręce wpada nam najnowszy wyrób zespołu "Hydra".

Cult Of Luna od samego początku była zaliczana do grona najwybitniejszych wykonawców z kręgu sludge metalu. Jednak nie brakowało też sceptyków, którzy zarzucali grupie przesadne zapatrywanie się w dorobek legend gatunku takich jak Neurosis, Isis czy też Pelican. Dwie poprzednie płyty zespołu mianowicie - "Salvation" i "Somwhere Along The Highway" to produkcje bardziej klimatyczne, które położyły kres tym twierdzeniom. Ci, którzy spodziewali się dalszej eksploatacji lżejszych, nastrojowych klimatów - będą zaskoczeni najnowsza propozycja Szwedów.

Wirtuozi gitary mają naprawdę trudne zadanie, jak tu pogodzić swoje muzyczne ambicje nie wprowadzając przy tym słuchacza w stan osamotnienia, pozostawiając go tylko i wyłącznie na pastwę gitarowej ekwilibrystki. Steve Vai przez wielu uważany jest za jednego z najlepszych gitarzystów w historii rocka. Trudno się z tymi słowami nie zgodzić .Po raz pierwszy muzyczny światek zauważył Vaia, gdy ten był członkiem ekscentrycznego zespołu Franka Zappy, już wtedy wielu wróżyło mu świetlaną przyszłość.

EPka "Alien Love Secrets" to dość ciekawa pozycja w dyskografii Vaia. Krążek zawiera bowiem zaledwie siedem kompozycji trwających w sumie nieco ponad pół godziny. Jest to chyba pierwsza pozycja w dyskografii tego gitarzysty, która sama w sobie nie posiada żadnej koncepcji.

Kill The Client to jedno ze świeższych odkryć stajni Willowtip specjalizującej się w technicznym death metalu i grindcore. Jak to często bywa w przypadku tego typu zespołów, tak i Kill The Client swoją karierę zaczął o wydawnictwa mniejszego niż pełny album.

Ciężko jest pisać o klasykach, gdyż wszystko już zostało o nich powiedziane i co by złego nie napisać, to i tak tymi klasykami pozostaną. W przypadku drugiej płyty Rainbow miejsce na półce z klasykami jest jak najbardziej uzasadnione. Odejście Gillana z Deep Purple, oraz drastyczny spadek formy tego zespołu gdzieś od 1975 roku sprawił, że to właśnie Rainbow był jedyną alternatywą dla Deep Purple.