Niektórych zapewne ciekawi, co też dzieje się w głowie socjopaty. Zapraszam do środka.

Ludzie zastanawiają się nad tym jak sobie radzić z młodocianymi psychopatami. Dobrze że powstają takie pytania szkoda tylko że za tym nie idą kwalifikacje naszych polskich psychologów i kiedy matka zgłasza się do poradni i mówi mój syn jest psychopatą, bo zachowuje się tak i tak. W odpowiedzi słyszy: Jak pani może mówić tak o własnym dziecku? Proszę przyprowadzić chłopca. Po kilku spotkaniach: Przecież to miły sympatyczny chłopczyk i taki ładniutki. Tak fajnie odpowiada na moje pytania. (Nie wspomina o tym że sam z siebie nic nie mówi i że obserwuje co wypadało by powiedzieć, nie wspomina o tym że jego odpowiedzi nie pasują do siebie). Od ponad 10 lat (czyli kiedy chłopak miał 7 lat) wołam o pomoc, chodzę do psychologów i psychiatrów, z przerażeniem myślę czy mój syn kiedyś komuś zrobi krzywdę. Niestety zamiast pomocy słyszę: Pani nie umie z nim postępować,on potrzebuje więcej miłości (co mam powiesić się dla niego żeby zobaczył jak go kocham, przecież nie mam już siły więcej okazywać mu miłości, a robię to na każdym kroku.)

Trzy lata od wydania ostatniego longplaya "Optimiertes Leiden", z nowym materiałem i odświeżonym składem powraca electro-industrialne Trümmerwelten. Album zatytułowany "PsychoTötungsEquipment" to absolutnie najbardziej śmiały, energetyczny i wszechstronny materiał niemieckiego projektu. Arne Schaub wspólnie ze swoją trupą przeprowadza słuchaczy przez rozdrobnione i zniekształcone industrialne struktury, nie żałując także przechadzek po ścieżkach miażdzących eksperymentów i hałaśliwych zakątkach.

Na jesień wydawnictwo PWN przygotowuje polską edycję książki "The Lucifer Efect: Understanding How People Turn Evil" autorstwa Philipa Zimbardo - profesora zajmującego się psychologią zła terroryzmu, dehumanizacji, wpływem społecznym i perswazją. Pretekstem do napisania książki były wyniki eksperymentu, nazwanego Stanford Prison Experiment, jaki Zimbardo przeprowadził w 1971 roku na Uniwersytecie Stanfordzkim. 

At The Drive In to zespół o krótkiej, ale treściwej przeszłości. W swej dyskografii posiada trzy albumy długogrające utrzymane w hardcore'owej tradycji. Z płyty na płytę muzycy poszerzali granicę - eksperymentowali brzmieniowo - tak aż po krążek "Relationship Of Command", który jak się okazało był kapitalnym zwieńczeniem ośmioletniej działalności muzycznej.

Po entuzjastycznie przyjętych poprzednich płytach projekt Manufactura powraca z nowym, prawdopodobnie najbardziej ambitnym albumem "Psychogenic Fugue". Po raz kolejny Karloz M. dokonuje kolażu dziesiątków stylów muzycznych, tworząc coś poruszającego, chwilami kojącego i skłaniającego do zadumy, ale również potężnego noszącego wyraźne, choć trudne do zdefiniowania piętno twórcy. Na albumie jest miejsce na eksperymenty wokalne i różne style, co dało bardzo przejmujące i poruszające rezultaty, które zaskoczą wielu słuchaczy.

Cofnijmy się jakieś 40 lat wstecz, kiedy nasi rodzice identyfikowali się z hippisami, kiedy przegrywali z radia od znajomych kawałki The Doors i Pink Floyd, kiedy stojąc w kolejce z musztardą, z radia słyszało się jak ś.p. Czesiu Niemen i śpiewał "Dziwny Jest Ten Świat", kiedy był to okres, gdzie jedynie powierzchownie orientowali się, w wydawnictwach kulturowych. Niestety Arzachel nie należał do tak popularnych zespołów jak wspomniany wcześniej Pink Floyd czy The Doors.

Trzeci album legendarnego Psychotic Waltz jest chyba najbardziej wyróżniającym się stylistycznie krążkiem z całej ich dyskografii. "Mosquito" okazał się bowiem największym sukcesem komercyjnym zespołu, ale odniósł zdecydowanie najmniejszy sukces artystyczny. Formacja nie zdobyła poklasku tym, ze dosyć mocno odeszła od poetyckiego thrashu na rzecz bardziej piosenkowej konwencji.

Czwarty i ostatni album legendarnego, amerykańskiego Psychotic Waltz - "Bleeding" bo o nim mowa, musiał spełnić oczekiwania zarówno tych, którzy oczekiwali po zespole powrotu do bardziej lirycznego i progresywnego grania, jak i dla tych, którym podobał się "Mosquito" ze swoim nieco gotyckim klimatem. Zamierzonego efektu krążek nie osiągnął, ale i tak powstał kawał dobrej muzyki.

Przy okazji wydania najnowszego albumu "Violents Acts Of Beauty", zespół London After Midnight pod wodzą charyzmatycznego lidera Seana Brennana oraz label Metropolis Records postanowili wypuścić reedycje trzech poprzednich płyt: "Selected Scenes From The End Of The World" z roku 1995, "Psycho Magnet" wydaną w 1997 roku oraz "Oddities", która ukazała się rok później. Każdy krążek poddany zostanie remasteringowi i otrzyma nową szatę graficzną. Wydawnictwa będzie można zakupić już od 22 stycznia przyszłego roku.

James Marshall Hendrix, znany jako Jimi Hendrix (ur. 27 listopada 1942 w Seattle w USA, zm. 18 września 1970 w Londynie w Anglii) - amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor rockowy najczęściej wiązany ze stylami acid rock, psychodelic rock, blues rock i jazz rock. Jako nastolatek za 5 dolarów kupił używaną gitarę i sam nauczył się na niej grać. Był leworęczny, więc musiał instrument przystosować do swoich potrzeb. Hendrix był jednym z najwybitniejszych gitarzystów i w ogóle instrumentalistów rockowych. Wypracował szereg unikalnych, nieznanych wcześniej technik gry na gitarze elektrycznej - między innymi bardzo kreatywne wykorzystanie sprzężenia zwrotnego, mocno przesterowanych wzmacniaczy oraz zastosowanie szeregu elektronicznych efektów gitarowych. Często też grał na niedokładnie nastrojonych gitarach, dlatego też jego gra bywała lekko fałszywa. Także i nosowy wokal miał tendencje do fałszowania.

Pierwszy z trójki fantastycznych albumów tej arcyciekawej kapeli. Zarówno nazwa zespołu jak i tytuł debiutanckiego krążka mogą wskazywać, że będziemy mieli do czynienia z muzyką nie dającą się zamknąć w ramach. Tak też i jest - jeśli ktoś uważa, że Opeth jest wizjonerski, to trochę się mylił.

Ogólno panująca tendencja do niedowartościowywania dobrych zespołów jest dobijająca. "Psycho Path Fever" jest pierwszym krążkiem białostockiego Dominium jaki usłyszałem - przedtem wydali jeszcze 2 płyty, ale niestety ominęła mnie przyjemność przesłuchania ich. Od razu zaznaczam, że przyjemność, bo zawartość omawianego wydawnictwa to istna perełka.