These are heady days for those of us who wear our devotion to metal like a badge of honour. The deafening beast of the dark depths has lived to roar and rampage again and the scene has never been in a happier or healthier state. But don’t be deceived. Metal never really went away. In fact, its current fortitude stems entirely from the bands that never surrendered; those brave, liquor-soaked men whose total disregard for the vagaries of fashion and finance kept them glued to the grindstone through metal’s mainstream wilderness years. Now, as seems wholly fitting, the greatest of these are finally reaping their rewards and hitting new creative peaks as they surge unstoppably onwards and upwards. And, as it was in the beginning, so shall it be in 2006.


Just as the gravel-lined, turd-stained streets of urban England gave heavy metal to the world back in the late ‘60s, so that small country with the big voice continues to be the place where the world’s finest dark metal band rest their weary, alcohol-ravaged heads after another sonic killing spree. Love them, hate them or both, Cradle Of Filth is back again to fondle you while slitting your throat. Thornography has arrived.
Recorded at Chapel Studios in Lincolnshire, England, with renowned metallic production genius Rob Caggiano (Anthrax, Bleeding Through) and mixed by Andy Sneap (Killswitch Engage, Arch Enemy,Trivium) at Backstage Studios, Derbyshire, Thornography is the band’s seventh full-length studio album and their second for Roadrunner. The follow-up to 2004’s widely acclaimed meisterwerk Nymphetamine it’s a scintillating and terrifying collision between the familiar and the unexpected. It’s the dark, destructive and unsettling sound of a globe-conquering heavy metal band at the height of their sick, twisted powers, and the continuation of a proud, priapic and unhinged legacy that stretches back nigh on 15 years.
When Cradle Of Filth released their now legendary debut album, The Principle Of Evil Made Flesh back in 1994, the notoriety surrounding the Black Metal scene – and its spiritual epicentre in Oslo, Norway, in particular – was reaching fever pitch throughout Europe. These legions of the damned and disgusted took metal further into the abyss than it had ever been before, stripping away its worldly concerns and reducing it to a pure and chilling core of impenetrable black menace. Cradle Of Filth were undoubtedly inspired by this sea-change in metal’s ongoing evolution, they had their own plans for disseminating their own distinct, gothically-erotic propaganda and swiftly defined their own left hand path. Their disdain for playing by the rules was startling in its intensity from the very start.
Throughout the ‘90s, Cradle of Filth – led by vocalist, lyricist and crypt-crawling master of ceremonies Dani Filth – beavered tirelessly away, producing a series of peerless extreme metal classics that drew from an endless, dizzying array of inspirations and influences while always maintaining that instantly recognisable heart of filthy darkness. The brutal and brief Vempire mini-album and the lustrous, lascivious Dusk & Her Embrace (both 1996) began to reveal the band’s great sonic range. Later taking into account the slithering concept piece Cruelty & The Beast (1998) and the Clive Barker-inspired Midian (2000) – not to mention their excursions into the visual realm of film and promo– the Cradle Of Filth sound showed itself to be a many-headed creature. It was one that took delight in confounding both the purists and the critics who continually assailed the band’s motives and creativity even as their fan base expanded and their status soared. With a line-up that seemed to be constantly changing – thanks, perhaps, to the cobweb-encrusted revolving door that rumours suggest marked the entrance to the band’s rehearsal space during this period – the music was never allowed to stagnate; fresh blood and its revitalising effects remained a permanent weapon in the boys’ macabre arsenal.
As the 21st century dawned, Cradle Of Filth unleashed the epic, ambitious Damnation And A Day - a sprawling, theatrical masterpiece that has yet to be truly recognised for either its semantic depth or its thrilling levels of metallic artistry. Quietly walking away from a fractious partnership with their previous label, the band eventually found a logical home with Roadrunner Records. It was a match made in hell that spawned what was, until now, almost certainly the strongest collection of songs in the Cradle canon, the mighty Nymphetamine. Wildly varied and as heavy as anything the band had ever recorded, it was widely hailed as a triumph and led to yet more gruelling treks around the world, where their rabid fan base lurks in every shadowy corner waiting for their latest fix of barbaric drama and blood-soaked belligerence.
And so to 2006, where Cradle Of Filth find themselves in the enviable position of being in a league and class of their own. Having long since outstripped the achievements of their one-time contemporaries, the band are now firmly entrenched in a rich vein of form. The current line-up of Dani Filth, guitarists Paul Allender and Charles Hedger, bassist Dave Pybus and drummer Adrian Erlandsson is the most solid and powerful in the band’s career and Thornography is the resounding, conclusive proof. With songs as brutish, bombastic and diverse as “Libertina Grimm,” “Tonight In Flames,” “Cemetery & Sundown,” “I Am The Thorn,” “The Byronic Man” (featuring HIM’s Ville Valo on guest vocals) and a deranged cover of Heaven 17’s ‘80s pop gem “Temptation,” the world’s biggest and best extreme metal band have never sounded so exhilarating, so vital, so venomous…
“There are a lot of characters on this album,” says Dani Filth of the new opus. “There’s no central concept. It’s more along the lines of Nymphetamine in respect of diversity of content, both lyrically and musically. We spent the whole summer of 2005 working really hard on writing the material and making sure it was the best of songs we’ve ever written. Which undoubtedly it is. It’s obviously our best material thus far. It’s far more rhythmic and catchy and easily the heaviest thing we’ve done, especially on the production side of things. And there’s a real retro feel to the record, in terms of style. It’s slightly experimental for us and a lot of people will be surprised I think at the level of diversity we've managed to achieve with this, especially having worked with other musicians and having our first band instrumental included (Rise Of The Pentagram). We started to write and got into a habit of coming up with tons of stuff. Everyone would be working on ideas and we’d pool it all together in the dank confines of our rehearsal room. We kept stirring the cauldron and adding or subtracting accordingly. Thus each song has its own sound and feel in relation to the concept behind each track. And as per normal, it's all in good taste!
For example, Libertina Grimm, (which concerns itself with a haughty little vivisectrix and her dissonant life of crime) meanders through a succession of twists and turns as if to mimic her dark, labyrinthine obsessions with the dead, before finding foothold with a real primal, sex-laden hook. She might be mad, but before all else she's groovy!"
Louder, harder, faster, heavier, darker, catchier - the unstoppable force that is Cradle Of Filth slithers menacingly forward, crushing the opposition and striking warped, blackened glee into the hearts of misanthropes and malevolents the world over. The nightmare continues…may we never wake up!

Jednosobowy projekt muzyczny Clausa Larsena – Leaether Strip tworzący w nurcie elektro industrial wraz z wytwórnią Alfa Matrix planuje na 13 kwietnia opublikowanie swojego nowego dzieła. Po bardzo intensywnym oraz pełnym sukcesów roku 2006, Claus ponownie przygotowuje wybuchowy długogrający album zatytułowany „The Giant Minutes To The Dawn”. Na płycie znajdzie się 13 nowych kompozycji przedstawiających przestrzenie gdzie panuje jedynie ciemność, ucieczka z płonących dni oraz nocy aż do desperackiego krzyku zwierząt aby przeżyć.

The band wasformed in 1985, and after releasing the demo, “Instigators” (1988), and the “Blue Blood” EP (1989) on Nuclear Blas to this day still a worthy collector’s item. Atrocity presented the world their debut, “Hallucinations” in 1990. Following extensive and successful touring, Atrocity released “Todessehnsucht” (1992) on Roadrunner Records. They surprised the critics by integrating classical elements into their music, including four opera singers.

Już niedługo nakładem wytwórni Alfa Matrix ma się pojawić nowy album gwiazdy electro–industrialnej sceny – Zombie Girl. Album zatytułowany „Blood, Brains & Rock’n Roll” pojawi się w sprzedaży 13 kwietnia 2007. Płyta będzie chorobliwą inwazją dźwięków, bez żadnego oszczędzania bitów z czołgającego się świata miast, całość z wyraźnym rysem rock’n'roll’owym oraz hipnotycznym wokalem. Seksowna wieszczka Renee Cooper – Komor i jej mentor w studio – Sebastian R. Komor (znany z grupy Icon of Coil) chcą przedstawić perfekcyjny most pomiędzy mrocznym industrialnym gotykiem i futurystyczną elektroniką.

Przez ponad 10 ostatnich lat belgijski najlepszy zespół z kręgu rocka gotyckiego – Star Industry - budował silną reputację na podstawie swoich występów na scenie, bezpośredniego kontaktu z fanami, na największych festiwalach takich jak M’era Luna, WGT, Gotham, Eurorock, Dour, Carnival of Souls, Suikerrock, Alive itp. Ze swoim dojrzałym brzmieniem i wyrafinowaną produkcją pod czujnym okiem Luc’a Van Acker’a, Belgowie wracają na rynek w 2007r. z bardzo oczekiwanym trzecim studyjnym albumem. Płyta zatytułowana „Last Crusades” powstanie nakładem wytwórni Alfa Matrix i pojawi się w sprzedaży 20 kwietnia.

Sarah Jezebel Deva i Chris Rehn? Połączenie co najmniej ciekawe ... Projekt o nazwie Angtoria, który tworzą między innymi Sarah, Chris oraz jego brat Tommy, w 2006 roku wydał pierwszego longplaya. Znając poprzednie dokonania wokalne byłej współpracowniczki Theriona i Cradle Of Filth można było spodziewać się najlepszego. Czym uraczyli słuchaczy członkowie Angtorii?

CLOSTERKELLER is the most renowned 'atmospheric rock' band in Poland.
They began they musical career in 1988, playing rather heavy sounds under the banner of the British New Wave. Initially, performing at numerous young band competitions, the group did not achieve much recognition. Yet their music was developing. The following year - 1989 - is a memorable one to the band. That year they won all the major music competitions in Poland. During the twelve years of CLOSTERKELLER'S career the band came to be perceived as a cult group in the independent musical scene in Poland. The band gained enormous popularity among Polish audiences of all kinds. Their music is appreciated by listeners young and old: metal-admirerers, gothic-lovers as well as pop music fans. There is no doubt that the reason of this is the stylistic diversity of their songs. Since their debut their music has evolved from morbid cold wave sounds, an infatuation with heavy metal, to a psychedelic and a little dizzy pop rock, with elements of gothic rock and even techno music. Despite this musical variety CLOSTERKELLER has an easily distinguishable characteristic style and the band stands out in the prime class of Polish rock music. What is to be noted is that they kept their position as a most famous and popular band in spite of the rather unpopular features of their music. Their songs are intellectually demanding, mystical, poetic; their strongest points are poignant lyrics of an alluring dark melancholy beauty (Violette, A ona, ona, Silence in her Home, Sin, Nero, Watching as You Drown).
The head of the band is the vocalist, Anja Orthodox, one of the most original and interesting personalities of the Polish music scene. Not only her deep, beautiful voice, her original interpretations of the lyrics and the music, her unique style of singing but also her strong personality, in private life as well (a fact which often causes opinions such as "controversial") make her one of the most arresting Polish artists. She is also an author of unusual, very poetic but often spicy lyrics, which make her belong to the group of the most brilliant poets of Polish rock...
CLOSTERKELLER also does great playing live... They have performed many times on the biggest scenes in Poland, also supporting such stars as Jethro Tull, Cocteau Twins, Clan Of Xymox, Diary Of Dreams or Paradise Lost. Their concerts are fantastic performances - a mixture of a spontaneous rock show, a poetic atmosphere and a mystic ritual (which also makes them close to gothic rock bands). The musical perfection of performance and playing, the brilliant compositions and arrangements - simply the beautiful music, makes their concerts unforgettable experiences!

Członkowie electro–industrialnej grupy Velvet Acid Christ zapowiadają na ten rok prace nad nowym albumem. Ma być to płyta o wiele bardziej agresywna i szybka w stosunku do wcześniejszych dokonań VAC. Ponadto, podczas nagrań ma powstać dokument wideo, a więc możemy prawdopodobnie spodziewać się również materiału DVD oraz bezpośrednich relacji ze studia nagraniowego. Sami muzycy tak mówią o tym, co planują przedstawić swoim fanom: „Mamy nadzieję wyprodukować super agresywne, bogate i dziwne dźwięki.”

Emilie Autumn w sekrecie pracowała nad nowym albumem, który ma się pojawić lada dzień – 30 marca. Tuż po światowym sukcesie płyty zatytułowanej „Opheliac”, artystka ukryła się w swoim studio, które nazywała „The Asylum”, aby pracować nad nową płytą zatytułowaną „Laced/Unlaced”. Album ma się ukazać jako podwójne CD, lecz nieopatrzone głosem Emilie, a jej grą na skrzypcach.

Już wcześniej informowaliśmy o pracach grupy Megadeth – legendy metalu, nad nową płytą, teraz garść szczegółów prosto od lidera Dave’a Mustaine’na i innych członków zespołu na temat „United Abominations”. Po tym jak Megadeth miał wiele problemów z linią muzyczną, a także zakorzenionym obrazem grupy, frontman Dave Mustaine oświadczył o planach opuszczenia Megadeth i rozpoczęcia w lutym 2005 solowej kariery. Po roku pracy poza zespołem zmienił swoją decyzję oświadczając na koncercie w Buenos Aires, że działalność Megadeth będzie trwała nadal. 

Początek roku okazał się bardzo pracowity dla Petera Andersona – członka grupy Raison D’etre oraz szeregu jego ubocznych projektów: Atomine Elektrine, Necrophorus oraz Svasti – ayanam. Z początkiem roku Peter zrealizował płytę o tytule „Music for Film and Exhibition” zawierającą skomponowaną przez niego muzykę do różnych filmów z lat 1999 – 2006. Ten album prezentuje szerokie spektrum brzmień i muzyki skomponowanej przez samego Petera Andersona, jak również jego uboczne projekty muzyczne. Płyta ukazała się jako digipack nakładem wytwórni Yantra Atmospheres.

W poniedziałek, 26 marca 2007 od godziny 22.00 podczas audycji 'inwazja świń' w internetowym Radio Positive (www.radiopositive.pl) gośćmi specjalnymi programu będą zielonogórscy thrashowcy, Warfist. Podczas audycji będzie możliwość wygrania demówki Warfist.

O istotach należących do mojego gatunku w dwudziestym pierwszym wieku już prawie zupełnie zapomniano. A jeszcze przed kilkuset laty, na nasze wspomnienie niewiasty doznawały szybszego bicia serca, którego nie umieli wywołać w nich właśni mężowie – w większości gbury i prostacy, nie rozumiejący subtelności kobiecej duszy. Dziś już zostało nas niewielu, nie pamiętam już, kiedy ostatni raz rozmawiałem z innym inkubem. A pomyśleć, że były nas tysiące! Żyliśmy w każdym domu, w którym znajdowały się kobiety, po dwóch, po trzech, po pięciu – dokładnie tylu ile było w nim mieszkanek. Dnie przesypialiśmy na rozgrzanych od słońca strychach, nocami nawiedzaliśmy w snach damy naszego serca.
Dziwi was, że tak o nich mówię: damy serca? Ależ tym właśnie były – podziwialismy je, marzylismy o nich, a noce spędzona z daleka od nich były nocami smutku. Miały nad nami absolutną władzę i nieprawdą jest to, co głoszono w kościołach – że inkub jest w stanie opętać kobietę z własnej inicjatywy i ochoty. Cóż za bzdura! Przecież przychodziliśmy do nich wyłącznie wtedy, gdy nas wzywały. Przynosiliśmy ze sobą sny, które pomagały im znieść straszną rzeczywistość dnia, morderczą pracę w domu, wrzask dzieci, połajanki i ciężki kij męża. To my odpędzaliśmy od ich łóżek strzygi i wampiry, chroniliśmy je od złośliwych figli domowych skrzatów, które wcale nie są łagodnymi i przyjaznymi człowiekowi istotami, za jakie zwykło się je uważać. Niejedno dziecko udusiło się we śnie przez takiego skrzata, z powodu rzuconej na twarz poduszki lub ciężkiego koca. A ludzie nadali tym potworom taką miłą nazwę – krasnoludki i uwiecznili je w baśniach i legendach! Znałem kiedyś jednego skrzata, nazywał się Titelitury. Był tak przepełniony złem, że nienawidzili się go nawet członkowie jego własnego plemienia.
Niechętny ludziom, całe dnie knuł jak by im dokuczyć, sprawić ból. Kiedy otaczali go słuchacze uwielbiał opowiadać, jak to kiedyś, w czasach swojej świetności omamił młodą wieśniaczkę, która marzyła o tym że nauczy się prząść złoto ze słomy. Biedna, nie zdawała sobie sprawy jak drogo przyjdzie jej za tę naukę zapłacić. Titelitury zawarł z nią umowę, w myśl której po zakończeniu nauki wieśniaczka miała trzy dni spędzić w jego podziemnej grocie. Kiedy z niej w końcu wyszła miała obłęd w oczach i nie mogła mówić, choć fizycznie nic jej nie dolegało. Raziel, inkub, który bardzo ją kochał, mówił mi, że w żaden sposób nie może przeniknąć do snu dziewczyny. Musicie wiedzieć że dla nas niemożność kontaktu z ukochaną osobą przynosi straszny ból. Nie każdy inkub umie taki ból znieść, w każdym razie Raziel nie umiał. Udręka, spowodowana oddaleniem od kobiety tak go wyniszczyła, że popełnił samobójstwo. Bardzo mi go brakuje, był moim najblizszym przyjacielem. Jeśli chodzi o mnie, to chyba miałem przez całe życie szczęście – aż do teraz nigdy nie byłem sam, zawsze znalazła się jakaś kobieta, która mnie potrzebowała.
Moja ostatnia ukochana odeszła do krainy, którą ludzie nazywają niebem zaledwie kilka dni temu. Miała osiemdziesiąt pięć lat, była sparaliżowana i mieszkała w domu starców. Byłem przy niej, kiedy umierała, być może nawet mnie widziała, bo w momencie, kiedy odchodziła obróciła się w moim kierunku i uśmiechnęła. Tak strasznie chciałbym, żeby ten ostatni uśmiech był właśnie dla mnie! Nie wiem, czy znajdzie się jeszcze kobieta, która przywoła mnie do siebie w sennym marzeniu, pozwoli się dotknąć, otworzy na moje pieszczoty. Mogę mieć tylko taką nadzieję...

Jest zimno, nikt mnie nie woła, pora zasnąć.

Clan of Xymox, also known as Xymox at various parts of their career, are a darkwave/gothic rock band founded in Nijmegen, the Netherlands, in 1983 by Ronny Moorings, Pieter Nooten, and Anke Wolbert. Of the original members, only Ronny Moorings remains in the band today.