Wyobraźcie sobie waszą ulubioną potrawę... czy będzie wam ona smakować, gdy będzie źle przyprawiona? Zapewne nie. Ale nawet gbyby była dobrze przyprawiona, to po jakimś czasie jedzenia tego samego w koło w końcu zbrzydnie. Taki też problem pojawia się w przypadku hiszpańskiego Unreal Overflows. Kocham zespoły takie jak Cynic czy Atheist, które tworzyły gatunek jakim jest techniczny death metal. Niestety kolejne "klony", nawet jeśli dobre, to niekoniecznie budzą respekt.

Drugi album zazwyczaj jest, a przynajmniej powinien być, nie tylko potwierdzeniem potencjału grupy, ale dowodem na to czy zespół potrafi się rozwijać. Nie da się ukryć, że "Winds Of Creation" był jednym z lepszych debiutów metalowych na polskiej scenie w ostatnich latach, toteż z niecierpliwością oczekiwano drugiego krążka muzyków z Krosna.

Dla wielu zapewne nazwa Dim Mak nic nie mówi. Co starsi fani powinni jednak pamiętać przynajmniej z nazwy taką legendę jaką był The Ripping Corpse. Po odejściu Erica Rutana, który zasilił szeregi Morbid Angel, zespół przemianował nazwę na Dim Mak, co po chińsku oznacza "dotyk śmierci".

Nigdy nie byłem fanem tej gdańskiej kapeli, zawsze uważałem, że są przereklamowani a jedyny ich atut leży w osobie perkusisty. O ile jeszcze "Thelema 6" zaintrygowała mnie swoją odmiennością, o tyle "Zos Kia Cultus" zburzyła doszczętnie wrażenie, że może coś z Behemotha wyrośnie. Nic więc dziwnego, że nie czekałem na "Demigod" Behemotha, ani nie dziwiły mnie fantastyczne recenzje jakie album zbierał za granicą - w końcu "Zośka" też takie miała ... Los jednak chciał, że dane mi było usłyszeć "Półboga".

Jakiś czas temu były wokalista Hailstorm - Łukasz Kaspiro-Marczak zwrócił moją uwagę na Dying Spirit - podobno bardzo młody i obiecujący zespół, grający techniczny death metal w stylu Sceptic. Zainstrygowany poczynaniami chłopaków z Piły postanowiłem sprawdzić ich wypociny - w końcu muzyka Sceptic do najprostszych w odbiorze nie należy. Prawda jest jednak taka, że Dying Spirit gra trochę inaczej niż Sceptic, niemniej jednak jest to techniczny death metal.

Bedąc zafascynowanym ostatnio wydawnictwami z The End Records z UnexpecTem na czele, trafiła mi w ręce kapela, która nijak nie pasuje to tego całego avant-progowego grona. Tak jak UnexpecT, tak i Thine Eyes Bleed pochodzą z Kanady. Co więcej - zostali okrzyknięci najlepszym undergroundowym zespołem w Kanadzie... Teraz, kiedy zdążyłem się zapoznać z zawartością "In The Wake Of Separation" to muszę stwierdzić, że Kanadyjczycy mają okropny gust, gdyż w potencjał tamtejszej sceny nie wątpię. W przeciwieństwie do UnexpecTa czy Ion Dissonance, Thine Eyes Bleed nie łamie jakichkolwiek barier, jest bardzo wtórne i ograniczone w swoim thrash/deathowym światku.

W moje ręce trafiła najnowsza płyta będzińskiego zespołu Soulstice o ciekawym tytule "Souljourney". Jest to materiał promujący najnowsze dokonania pięciu sympatycznych muzyków z Zagłębia grających, jak sami utrzymują, "melodyjny i miejscami pokręcony thrash". Już kilka tygodni wcześniej słyszałem udostępnioną na stronie Soulstice piosenkę z tego albumu pt. "Transcrypted Soul" i zaparło mi dech.

Norweska grupa Green Carnation nie raz już modyfikowała swój styl muzyczny, każda ich płyta właściwie różniła się w jakimś stopniu od innych wydawnictw tego zespołu. Nie inaczej jest i z ostatnim, wydanym na początku 2006 roku, akustycznym albumem Tchorta i spółki. Wypełnia go siedem osadzonych w tym samym spokojnym klimacie kompozycji.

Mothra była do tej pory zupełnie nie znaną mi kapelą, z której twórczością miąłem okazję zapoznać się dopiero podczas ich koncertu w poznańskim klubie "U Bazyla". Set jaki przedstawili skłonił mnie do zapoznania się ze studyjnymi wersjami ich utworów, jako że zespół promuje swój debiutancki krążek "Planet Decibelian" O ile podczas koncertu zespół zaprezentował siebie w bardziej grindcore'owej wersji, o tyle album nie jest już tak łatwo zaszufladkować.

Browar Amber to jeden z niewielu już producentów stosujący metody tradycyjnego warzenia piwa, produkuje on piwo Koźlak.

Czy po skrajnie bluźnierczym debiutanckim krążku można się było spodziewać po Deicide, że nagra coś innego niż jeszcze bardziej bluźnierczy album? Nie sadzę. "Legion" w dużej mierze jest kontynuacją debiutu i co zaznaczę od razu - kontynuacją bardzo udaną.

Po wydaniu "Battles In The North" wydawać by się mogło, że kariera zespołu powinna rozwinąć się błyskawicznie. Formacja prezentowała bardzo oryginalne i świeże podejście do black metalu, jednocześnie będąc mocno osadzona w tym gatunku. Nic dziwnego, że zarówno fani jak i krytyka byli ciekawi co zespół pokaże na swoim kolejnym albumie.
Co więcej - zespół zapowiadał, że będzie to bardzo techniczny album.

Muzyka, jaką reprezentuje Into Eternity jest ciężkim orzechem do zgryzienia. O ile pierwszy album przeszedł bez echa, o tyle kolejne krążki szybko zaskarbiły sobie szacunek w oczach zachodniej krytyki. Rozpisywano się o unikalności zespołu, o oryginalnym podejściu do death metalu lub progmetalu - jak kto woli, bo właśnie w tych rejonach muzycznych porusza się ta formacja.

Nie mogąc przebić się na rynku ze swoją wizją hard rocka, Pantera odważyła sie poczynić bardzo drastyczny krok i zmienić styl muzyczny. Jak sie miało okazać, zabieg ten pozwolił zespołowi nie tylko zostać zauważonym, ale i stać sie jednym z najlepszych i najpopularniejszych zespołów metalowych wszechczasów.

Kto by się spodziewał, że Holendrzy wykonają tak ogromny krok naprzód. Pierwsze dwa krążki, choć znalazły spory oddźwięk wśród krytyki i publiczności były na dosyć marnym poziomie. Zespół opuścił wokalista Van Drunen, a za mikrofonem stanął Patrik Mameli, który także obsługiwał gitarę. Ponadto zwerbowano utalentowanego basistę Tony'ego Choy'a. W tym oto zestawieniu, z drugim gitarzystą Uterwijkiem i perkusistą Foddisem, Pestilence nagrało album, który po dziś dzień jest wymieniany jako kanon technicznego death metalu.

Często zachwycamy się zespołami, których muzyka z płyty na płytę ewoluuje łamiąc kolejne granice. Nie mam jednak najmniejszych wątpliwości, że Pestilence jest tym zespołem, którego muzyka rozwijała się najszybciej. Zaczynali od niezbyt ciekawego thrash/death metalu, poprzez standardowy death metal, aż po techniczna jego odmianę. To jednak, co prezentuje zawartość "Spheres" przerasta najśmielsze oczekiwania.

Od dawien dawna przymierzałem się do napisania recenzji tego albumu, ale każdorazowo miałem wrażenie, że to zadanie mnie przerasta, nie wiem od której strony zacząć rozkładać tenże krążek na czynniki pierwsze. Do tej pory to przeświadczenie ima się mnie, ale trzeba wziąć poprawkę na fakt, że The Cure jest zespołem wyjątkowym i niepodrabialnym, posiadającym swój nie dający się jednoznacznie zaszufladkować styl.

Oto na scenie metalowej rozbłysła nowa gwiazda, która oby lśniła jak najdłużej. Debiutancki krążek młodych deathmetalowców z Krosna swoją zawartością wzbudził zainteresowanie nie tylko polskiej ale i zagranicznej prasy. Zaskakuje mnie już sam fakt, że Decapitated wpadło pod skrzydła Wicked World - filii legendarnego Earache. Już ten fakt, może sugerować, że w zespole jest ogromny potencjał.

Debiutancki album Iperyt był jedną z najbardziej oczekiwanych przeze mnie płyt w tym roku. Po usłyszeniu EPki "Particular Hatred" stałem się wyznawcą muzyki tworzonej przez ten zespół, natomiast "Totalitarian Love Pulse" słucham codziennie, bez wyjątku od około dwóch tygodni i nadal nie mogę doszukać się w niej niczego, do czego można by się przyczepić.

Każde dzieło tych genialnych Norwegów wypatrywane jest z niecierpliwością. Nic dziwnego, skoro poprzedni ich krążek, "La Masquerade Infernale" przełamał chyba wszelkie możliwe bariery, powstało totalnie unikalne dzieło, które nie sposób porównać z czymkolwiek innym. Owo wydawnictwo uwizualniło eklektyzm zespołu, to że muzycy potrafią łączyć gatunki zupełnie niepokrewne ze sobą, aby stworzyć jedna spójną całość. Dlatego też nie było możliwości, aby przewidzieć zawartość kolejnej płyty. Aż pięć lat kazał nam Arcturus czekać na swoje kolejne dziecko - "The Sham Mirrors" - jest to chyba wystarczająco długi okres, aby przemyśleć i doprowadzić do perfekcji zawartość krążka.