A więc pojechałaś
...

Są oczyw których zabrakło łezsą dniw których nas nie mai nocenie dla nas stworzone
Są rzeczy nieosiągalnei czynyktórych wciąż się wstydzimy
Jest świati życie w nim ciężkiei miłośćkochanie nieodwzajemnione
Są ludziektórzy ranią bez powodui deszcz zastępujący każdą łzę
Są słowa i myśliktóre straciły sens

"Dotykam niepewnie owego metafizycznego świata, który dzieje się tylko w odmętach naszych umysłów"

Dłuto w Twej ręce
rzeźbi materię,
łamiąc jej opór,
zadając ból.

Karmiona pasją
pojona Twą krwią
rodzi się z martwych
nabiera form.

Kształty jej badasz
swoimi dłońmi,
życie w nią wlewasz
tchnieniem gorącym.

Spalasz się,
tworząc mnie.

W świecie tragicznych egzystencji
dłoni zwartych w nicości wstęgach
przyszło na żyć, lubować się w ciszy westchnieniach
przeważamy złe pomruki na niewidzialnej szali

W świecie podeptanych, brudnych chodników
przyszło na leżeć na zabłoconych posadzkach
pośród tłamszonych machinalnie krzyków
przez tak słodko pachnące kłamstwa

W czasach gdzie niema miejsca na litość
wystawiamy nienawiści ołtarze
depczemy brutalnie ostatnie strzępy marzeń
szukamy recepty na miłość

A po zachodzie słońca
opuszczamy żaluzje nigdy nie otwarte
wystawione w oknie naszego serca
usypiamy, co noc pragnąc...by już na zawsze

Oczy łzawią. Przez łzy patrzą... Patrzą i widzą... Ból...
W uszach głośna muzyka. Nie zagłusza... Nie zagłusza tego...! One słuchają i słyszą... Krzyk...
Ciało.. Ciało czuje.. Czuje chłód...
Smak krwi!
Ból, krzyk... I ten.. I ten chłód... Chłód... Chłód!!
Tak zimno...

***

Tym razem to nie był sen.
Słowa raniły naprawdę
a echo akcentowało
nadszarpnięte wykrzyniki.


Tym razem nie było siły
zatrzymać ust spierzchniętych.
Na wargach opętanych
zawisła toksyczna chmura.


Następnego razu nie będzie.
Wśród ułomności znaczeń
zdań naddopowiedzianych
zwabię kolibra ulgi.


***

28 I 2008

że świat nie skończył się jeszcze

poinformował mnie telewizor

ciuchy kawa stolec w tej właśnie

kolejności

jedno oko zawieszone w ekran

drugie topię w jasnym całkiem

już niebie

Byłaś moimi oczyma gdy widzieć nie potrafiłem tracąc wiarę w ciemnościach błądziłem
I byłaś dotykiem
ciepłym kochanym stęsknionym
I szeptem kojącym byłaś
moich czynów każdym powiewem
I drogą po której stąpać mi przyszło
poprzez mgłę morze łez poprzez moje zwątpienie
I moim odczuciem byłaś
wytłumaczeniem rzeczy i moim Aniołem Stróżem
Oczyma moimi byłaś
stając się cząstką mnie do wczoraj do dzisiaj do teraz

Ósmym grzechem jestem
nienawiścią do wrogów
złych czynów
otchłanią nieprzeniknioną
czasami piekłem

Na ziemi błądzę
tylko niekiedy
częściej zaś
stąpam po niej pewnie

Ósmym grzechem jestem
zrodzonym z myśli swych
słów
czynów
jestem

W grzechu miłość wyrażona
z miłości odkupienie

Kiedyś zbłądziłem
lecz odnalazłem drogę

Ósmym grzechem nazwany
wciąż kroczę
po swojej grzesznej drodze

Możesz odejść
dziś
jutro

Ze łzami w oczach
w przypływie złości

W milczeniu też odejść można

Możesz odejść
i zabrać wszystko
- sny
wspomnienia
przeszłość
to co jest teraz
i niespełnione marzenia

Możesz odejść i zabrać
każdy najmniejszy skrawek
Twojego istnienia

Możesz odejść w dzień
lub ciemną
bez gwiazd i księżyca nocą

Możesz odejść
- odejdę wraz z Tobą

mój stary tomik...


Dwa anioły przytulone,
W uścisku wieczności,
Podążają ku teraźniejszości,
Kochanka Safony,
Szukająca swej miłości,
W pustych krużgankach nicości,
Słowa zakazane,
Przez kapłanów zamazane,
Nike otuliła w sny,
Maska porcelanowa została przez kobietę stłuczona,
Maska szklana przymierzana,
Przez kochanka darowana…

Snop światła ujawnił czyjąs twarz! Błękitne oczy oświetlały jego porcelanowo białą cerę. Podniósł rękę i delikatnym lecz zdecydowanym ruchem spóścił na dół snop światła:
- "Ostrożnie, bo je spłoszysz"
- "Co takiego? Kogo spłoszę?" - pomyślałam i już miałam zapytać nieznajomego o co mu chodzi, kiedy tak jakby wyczytał w moich myślach zakłopotanie... odwrócił się i wskazał palcem na ścieżkę:
- "Trzeba uważać bo są bardzo płochliwe".

A niechże Cię porwie
los, który szlaja się
wbrew wszelkiemu przeznaczeniu!
Ty i on
stanowicie jedność
zamazaną wasza bezstronną adekwatnością!
Bądźcie czujni na każda zmianę!
Na mój gest, co z Was
czyni oszustów.
Te bosko-mętne słowa:
prawda, dobro, piękno
umarły na grobie ideałów,
gdyż na zawsze pogrzebaliście je
w swoim egoizmie.
I gdyby nawet sen z powiek
starł Wam poczucie winy,
dla mnie będziecie do końca
swoich dni nędznawych

jedynie kłamcami.

Prosty wiersz
o pudełku papierosów


On pali, ona siedzi
Kiedyś...
Kiedyś mówił jej o Bogu
...Jezus Chrystus Superstar
I ta, aureola z szarego dymu
nad nimi
( = nad nimi = )
( =nimi = nimi = nimi = )
Nimi się zaczęła bawić
Przekładać, w tym małym pudełku
I mimo, że każdy z nich
miał swoją własną historię
Palili się wszyscy tak samo
Tak samo - w jego płucach
Jeden, za drugim


On pali, ona siedzi
Mówią...
Mówią o kolorze pudełka,
O prostej harmonii,
wyniku werbalnej twórczości,
małym dziele sztuki - śmiecia.
Wymieniają uwagi, na tematy
dokonań, towarzyszy, gatunku wyższego
Nowych odkryć, doznań,
to te ich, codzienne
tematy - śmietniska


On pali, ona siedzi
Myślą o Bogu

 

e©lipse 2006

Smutny wiersz...