Muszę przyznać, że kiedy ojciec mówił mi kupe lat temu, że na Testament trzeba postawić juz krzyżyk, dlatego że z kapeli odszedł, Skolnick i Clemente - nie wierzyłem, że to mówi. Coś było nie tak. Ale jeśli chodzi o tamten okres trzeba niestety przyznać, że wielu fanów Testament tak samo myślało. Na rynku ukazała się wtedy EPka "Return To The Apocaliptic City". Po latach, co się okazuje?

Kto by się spodziewał, że Holendrzy wykonają tak ogromny krok naprzód. Pierwsze dwa krążki, choć znalazły spory oddźwięk wśród krytyki i publiczności były na dosyć marnym poziomie. Zespół opuścił wokalista Van Drunen, a za mikrofonem stanął Patrik Mameli, który także obsługiwał gitarę. Ponadto zwerbowano utalentowanego basistę Tony'ego Choy'a. W tym oto zestawieniu, z drugim gitarzystą Uterwijkiem i perkusistą Foddisem, Pestilence nagrało album, który po dziś dzień jest wymieniany jako kanon technicznego death metalu.

Po nagraniu 5 albumów w jednakowym składzie, w Testament pojawiły się pierwsze roszady personalne. Zespół opuścili Louie Clemente oraz Alex Skolnick, który z płyty na płytę wykazywał coraz mniejsze zainteresowanie thrash metalem, a coraz większe jazzem i heavy metalem. W jego miejsce zespół zwerbował wszędobylskiego wirtuoza Jamesa Murphy. O wiele większe problemy były jednakże ze znalezieniem perkusisty, którym na okres nagrania płyty został John Tempesta. Zadaniem "nowego" składu było odbudowanie szacunku i zaufania fanów, które zespół stracił nagrywając coraz lżejsze albumy. Czy "Low" sprostał oczekiwaniom? I tak i nie.

Ostatnie dzieło Testament - "The Gathering" jest powszechnie uznawany za najlepszy thrashmetalowy album ostatnich lat... Ja mam zamiar udowodnić, że ten album na to miano nie zasługuje. Zacznijmy od tego, że na albumie zagrali, oprócz Billy'ego i Petersona, James Murphy, Steve DiGiorgio, Dave Lombardo - czyli muzycy z najwyższej półki. Nazwiska zobowiązują...

"Souls Of Black" jest czwartym albumem legendy thrash metalu Testament. Od debiutu, z płyty na płytę zespół grał coraz lżej, a prasa coraz krytyczniej wypowiadała się o muzyce zespołu."Souls Of Black" uchodzi, obok "Ritual" za najsłabszy krążek w dyskografii Amerykanów. Jedynym jednak powodem, dla którego panuje takie przekonanie, jest rzeczywiście mniej brutalny styl gry. Riffy są bardziej konkretne, sporo z nich łatwo zapada w pamięć. Nie znajdziemy na tym albumie brutalnego thrashu znanego z dwóch pierwszych płyt. Bas Christiana jest słyszalny i często wychodzi na pierwszy plan, a perkusista Clemente gra po prostu swoje - próżno szukać tutaj jakiś ciekawych technicznych patentów w jego grze.