Czasem wydaje mi się że nie pasuje do tego świata... No bo po co żyje jak nic nie moge temu światu ofiarować? Pewnie niczego po sobie nie zostawie, niczym się nie odznacze... Po śmierci wszyscy o mnie zapomną. Mimo że się staram być w czymś dobra to zawsze kończy się to totalną klapą. Bardzo lubie rysować , pisać piosenki i grać na instrumentach ale co z tego! jak jestem w tym do dupy?! Mam wrażenie że jak ktoś mówi że to nawet fajne to czuje że robi to z litości albo dlatego że mnie lubi. Mam dusze nie spełnionej artystki. Nie mam pomysłu na życie... Nie wiem na jakich studiach czułabym się dobrze, nie wiem nawet czy nadal potrafie kochać po tylu ranach zadanych przez mojego byłego. Czasem moje zdołowanie trwa tygodniami, nawet żyletka nie daje ukojenia mojej duszy ;/ . Chciałabym żeby ktoś mnie kiedyś pokochał nie za to jak wyglądam tylko za to jaka jestem... ale to marzenie bo kto pokocha tak żałosne stworzenie jakim jestem ja. Chwilami chciałabym skończyć z tą szarą egzystencją jednak zbyt mało we mnie odwagi.
