stoję w przewiewie dnia
niemożliwością stanąć na palcach by dosięgnąć swój cień
cień dawnej mej osoby
wiejący wiatr minionych epok
nuta izolacji wieków
łańcuchy zerwanych więzi czasu
szargana monotonia wykolejeńców
skopuj mieszający się z chaosem
wielka fala niszczącego pesymizmu
zwala mnie z nóg
a przewiew cichnie

Oszukujesz przeznaczenie
Kim chcesz być sam nie wiesz
Próbujesz wszystkiego
Lecz to życie decyduje
Kiedy są chwile gorzkie
A kiedy słodkie
Nie myśl o tym
Nie próbuj
Pozwól życiu płynąc
Niech zapisuje się na kartach samo
Nie zmieniaj nie poprawiaj teksu
Niech samo się czyta w snach twych
Niech rozwija się wraz z tobą
Tylko wtedy się wypełni
Tylko wtedy będziesz spełniony
I w spokoju ułożysz się
Aby zasnąć w błogim wiecznym śnie
A na ostatniej karcie życia
Zapisze się samo C.D.N.

W chaosie
Zadając sobie pytanie
Mój losie
Zabierz z stad mnie
Zastanawiając się
Czy warto być
Proszę obudź mnie
Serce me przestaje bić
Wyrzuć z siebie gniew
Powstań z nicości
Wytrzyj z twarzy krew
Pozbieraj kości
Zastanów się co jest ważne
I trzymaj się tego
A życie stanie się wyraźne
I odkryjesz w nim cos nowego

Krzyk wydarty z głębi serca
Utopiony w butelce czasu
Dryfuje po falach monotonii
Poszukując blasku jutra

Trwając w szybkim bezruchu
Biegnę po zbawienie swe
Ulatuje ze mnie wiara
W to co nieistotne

Droga kreta jak życie
Pada mi do stop
Z rozpaczy padam na piach
I wydaje ostatnie tchnienie

Uleciał ze mnie dar
Który dałeś mi Ojcze
Zmarnowałem go
Gdyż nie potrafiłem z niego korzystać

Po tamtej stronie nic się nie dzieje
Nikt nie staje w niczyjej obronie
I nawet drzewo głupiej nadziej
Powoli przygasa i butwieje

 

Choć próbujemy się śmiać
Beznadzieja jest silniejsza
Więc nie zwracamy uwagi na to
Że nadzieja jest piękniejsza
I mimo że bolesna
Może nam znacznie więcej dać

 

Mimo że ta głupia męka trwa
Ja nadal szukam dawno zapomnianego
A przeze mnie zakopanego ziarenka

 

Będę kopał do skutku
Nie zwracając uwagi na kamienie
Ponieważ w poszukiwaniu światełka
Każda trudność ma swoje znaczenie

Nie wiem dlaczego gdy

Daje komuś moje sny

I otwieram wszystkie drzwi

Zmieniam się w niewidzialne

Od lat zapomniane i nierealne

Marzenie

Bledsze nawet od wiatru

I szybsze od myśli

Unoszę się wszędzie tam gdzie

Oni zapominają o tym że gdzieś tam

Są ich marzenia czekające tylko

Na wole do ich spełnienia

Pragnienia i łzy

Jak dawno wypędzone sny

Przez tych którzy o nie dbali

I na zawsze z wyobraźni wyrzucali

Zawsze powracają do mnie

By pod osłoną przyszłych dni

Znów unosić się na nieśmiertelnym niebie

Stworzonym i przez tysiące lat wymarzonym

Przeze mnie i nie tylko wyłącznie dla ciebie

Wszystkie puste dni i tygodnie

Które zmieniły się w sekundy i godziny

Oderwane od rzeczywistości

Rosną i maleją

Niczym stare i mocne gałęzie

Mojej jakże nierealnej rodziny

Więc kocham je takimi jakie są

Mimo że to one powodują że nic nie trwa wiecznie

I nawet największe i najbardziej pielęgnowane sny

Już nigdy nie będą takie same jak dawno temu my

Gdy widzieliśmy wszystkich bez wyjątku

W pełni to co jest teraz i obietnice

Składane przez nasze duchy na samym początku

A kiedy przyjdzie już koniec

Nasze wspólne i nie zamknięte na ich szepty niebo

Rozrośnie się na wszystkie strony tej rzeczywistości

By uświadomić tym co jeszcze śnią

Że nie wszystko co przeźroczyste jest nierealne

I że nastał czas

Radości i melancholii

Smutku i nadziei

Czas nas

Odległych i bardzo bliskich

Marzycieli

Living behind

Im realise that i

Was so blind

Just a month

To the end

And my mind

Is still so blend

All precious whispers

What i left behind

Now are screaming

That im stupid

Cos i forget about

Your picture

In my mind

Now when everything is so clear

And i know

What your mean

I can made a choice

Cos that painfull noise

Are not awaking my

Worst fears and atacking

All ours perfect dreams

Im so glad

Cos we werent

Fallen in mad

And you are the best dream

What i never had

Niebo było zupełnie bez wyrazu. Biało-szarawe, szaro-bure? Tak okropnie nijakie, że czuł się paskudnie. Szedł wolno opatulony szczelnie czarnym szalem. Ręce wepchnął głęboko do kieszeni. Białe płatki śniegu tańczące w powietrzu spadały na kruczoczarne włosy, to rozpływały się opadając na ciepłe policzki lub nikły w kłębach wydychanej przez chłopaka pary. Szedł brnąc w zaspach śniegu:

- Czyżby piaskarki dzisiaj miały wolne? Już późno a ulice wyglądają jak nartostrady. Zresztą, co ja tam wiem, przecież nigdy nie miałem tego cholerstwa na nogach…- pomyślał rozdrażniony. Gdy tak przemieszczał się ulicami Helsinek wydawał się być postacią z czarno -białych, wczesnych, hollywoodzkich filmów. Czarny płaszcz, spodnie…Chuda postać zmierzała w stronę cmentarza Temppeliaukio. To piękne zabytkowe miejsce było jego ulubionym. Zawsze się tam spotykał ze swoją dziewczyną. Dzisiaj miało stać się tak samo, dlatego przyspieszył kroku. Poślizgnął się na grudce lodu, omal nie usiadł na czterech literach. Przeklął cicho pod nosem i złapał równowagę. Podszedł do furtki, chwycił za klamkę, brama zgrzytnęła, ale wpuściła do środka niezwykłego gościa. Chłopak starym zwyczajem zrobił najpierw rundkę wokół najciekawszych jego zdaniem grobów i pogrążył się w rozmyślaniach. Zawsze lepiej się czuł wśród umarłych niż żywych. Oni przynajmniej nie zadają niepotrzebnych pytań…

 - …takich jak: dlaczego? Jaki miał powód? Co osiągnął…

Chłopak odwrócił się gwałtownie przestraszony… Nie spodziewał się nikogo w tym miejscu…Przecież przed chwilą nie było tu tej dziewczyny. Czarnowłosa kobieta, w długim skórzanym płaszczu siedziała na brzegu niewielkiego, niskiego grobu. Nie widział jej twarzy gdyż skrywała ją w rękach.

 - Tak…Nie pytają o nic- westchnęła.

 - Skąd…Czy mówiłem na głos? Bo wydawało mi się, że to pytanie powiedziałem sobie w myślach?- powiedział speszony

 - Zabił się…Nie poczekał aż ja nacisnę spust…Zawsze był dżentelmenem, mówił, że damy mają pierwszeństwo…Jednak tym razem to on zagrał pierwsze skrzypce… Zagrał im wszystkim na nosie…-mówiła dziewczyna nie podnosząc wzroku. Skierowała go teraz na buty chłopaka.

 - On nosił identyczne…- podniosła w górę spuszczoną głowę…

 - I ubierał się też zupełnie tak samo…

 - Kto się zabił? Twój chłopak? Bardzo mi przykro…Jeżeli chcesz, możemy o tym porozmawiać…Albo lepiej ty mów a ja będę słuchał. Mam czas…

 - Co tu dużo mówić…To wszystko go po prostu przerosło…Nie był w stanie dać sobie z nimi wszystkimi rady… Wypalił się…Na początku był taki szczęśliwy, gdy odnosili sukcesy, odnalazł się w nowych warunkach, miał nowych przyjaciół…Może to właśnie oni…Miał taką delikatną duszę…Poeta…Nie powinni byli go tak krzywdzić…

Gdy tak mówiła o swoim chłopaku rodziło się w nim dziwne uczucie. Coś mu nie pasowało…Przypatrywał się dziewczynie i znów to dziwne przeczucie, że skądś ją zna, że ten chłopak, że ta sytuacja…

 - Wiesz, ja też chciałem kiedyś pop…

 - Ale Ciebie odratowano…Nie musiałeś patrzeć jak on umiera…

Usłyszał w tym momencie jakby delikatne stuknięcie maleńką łyżeczką o kryształowy kieliszek…Gdzieś czytał, że taki odgłos wydają łzy aniołów. A może znajdzie na jej plecach, dokładnie na wysokości łopatek dwa ślady po skrzydłach. Zastanawiał się chłopak…

- Czy widziałaś kiedyś anioła?- podniósł wzrok i spojrzał na miejsce gdzie siedziała przed chwilą dziewczyna. Z wielkim zdziwieniem zobaczył tylko ślady po jej pośladkach odciśnięte na śniegu. A więc mu się to nie przyśniło. Rozejrzał się wokoło… I zobaczył ją idącą szarooką cmentarną aleją. Wydawała się być…Zadowolona? Rozbijała nogami zaspy śniegu, goniła rękoma za śnieżynkami…

 - Dokąd poszła…- Usłyszał pytanie. Gdy odwrócił swój wzrok od dziewczyny zobaczył chłopaka. Był ubrany w czarny, długi skórzany płaszcz, opatulony szalikiem trzymał ręce wciśnięte głęboko w czeluście kieszeni. Czarne włosy sięgały do ucha i z wilgoci zaczęły się skręcać.

 - Mówisz o niej?- powiedział wskazując na drogę.

 - Tak. Dzięki stary, że z nią pogadałeś. Na razie. – powiedział przybysz i poklepał

chłopaka po ramieniu. Poszedł w stronę oddalającej się postaci kobiety. Szybko ją dogonił i dalej szli już razem trzymając się za ręce. Chłopak patrzył za nimi. Powoli rozpływali się w powietrzu. Przez chwilę wydawało mu się nawet, że rozwinęli skrzydła i …odlecieli. Nadal dręczyło go przeczucie, że skądś ich znał. Ich twarze były niewyraźne, ale bardzo podobne do…

 - O Boże…Przecież ta dziewczyna to… Ebony, a chłopak…- nie dokończył gdyż usłyszał z daleka wołanie!

 - Edgar! Edgar! Edgar! kochanie! Długo czekałeś? Na co tak patrzysz? Czy coś się stało?- powiedziała dziewczyna zbliżająca się do chłopaka nazwanego Edgarem. Jej czarne jak heban włosy rozwiewały się na wietrze…Czarny płaszcz był szczelnie zapięty, dziewczyna obejmowała się rękoma.

 - Chodź kochany do mnie…

 - Wiesz co mi się dzisiaj przydarzyło?

 - Co tygrysku?

 - Ach właściwie to było chyba przywidzenie…- powiedziała chłopak i przytulił mocno swoją dziewczynę: „Przynajmniej ona mi teraz nie zniknie”- pomyślał.

A śnieg nadal padał nieprzerwanie, a w oddali słychać było odgłosy niczym konwaliowych dzwoneczków…Ktoś, gdzieś kiedyś napisał, że tak brzmi śmiech aniołów…

Nie mam już siły spać, stać, biegać i latać!
Oczami obłąkanymi po nieboskłonie.
Och, jakże błogosławię ślepotę i
Jakże przeklinam ją!
Trzymam się za oczy i marzę i
Marznę gdy myśl mnie gwałtowna przeleci,
Że te wizerunki, malunki, krajobrazy i śmieci!
Należeć będą do naszych dzieci, a potem...
A potem umrą w cieniu dzieci innych dzieci
Skacząc wcześniej sobie do gardeł i
Niczym harpie z pyska wyrywać będą sobie ofiarę,
Która jest oczkiem pejzażu.
Bezbarwny malarzu.

Urwałbym się z tego świata,
Zrobiłbym duży krok,
A może mały
W inny wymiar.
 
Być narratorem i bohaterem
Światów swej wyobraźni.
Być kimś, a czymś w rodzaju boga,
I o każdym świcie wygrywać w karty
Raz śmierć, raz życie.
 
Urwałbym się z tego obrazu,
Zrobił duży, a może mały krok
Do wymiaru grzechu i raju
W utopijnym kraju.
 
Być odkrywcą nowego lądu,
Polować na niewolników,
Wszczynać rewolucje,
Umrzeć z milionami za miliony,
Tak wysłać na śmierć lud dla niej stworzony.
 
Urwałbym się z tego wymiaru,
Stoczyć walkę na grawitacji stole.
Przewiesić pasek przez gałąź sosny
I z pętlą na szyi zdobyć się na uśmiech radosny.

Zaszły niedawno zmiany w oficjalnym składzie tegorocznego festiwalu Castle Party w Bolkowie. Jak podano holenderski zespół Clan Of Xymox ponownie zagości na tej imprezie. Zastąpi on zapowiadany wcześniej Die Krupps, który zmuszony był odwołać swój występ w Bolkowie. Podczas koncertu zapoznać się będziemy mogli z promowanym podczas ich najnowszej trasy koncertowej materiałem pochodzącym z płyty "Breaking Point" wydanej tradycyjnie przez Trisol Music.

"Egzaltacja?"
Dźwiękiem chcę rzeźbić Cię
W powietrzu
Dźwiękiem rozpalić chcę
Ogień w Twoim sercu
Dźwiękiem otulić chcę
Nagość swoich uczuć
Dźwiękiem rozpocząć chcę
Walkę o Twą duszę
Są tacy, którzy mogą
I tacy, którzy chcą
Są tacy, którzy chcą
I tacy, którzy mogą

Mający się ukazać na początku maja nowy album grupy Tool zostanie wydany pod innym tytułem niż to wcześniej zapowiadano - "Elephteria" zostanie zastąpiony "10 000 Days", a na krążku będzie 11 utworów (a nie 9 jak planowano wcześniej). "10 000 Days" ma zawierać 77 minut niepokojących dźwięków klimatu tworzonego przez Tool, jak mówią sami muzycy, ma być to album dużo cięższy niż poprzedni "Lateralus".