Najważniejszą rzeczą, jaka przytrafia się człowiekowi pomiędzy narodzinami a śmiercią jest miłość. Czasem myślę, że to jedyny powód, dla którego żyjemy. Człowiek nie może przeżyć bez choćby odrobiny miłości. W najbardziej zamrożonym i zamkniętym sercu jest choćby wspomnienie miłości.

Każesz mi odejść, wyrzucasz z serca swego,
Lecz co gorsza, ja nie potrafię tego samego.
Pokochałam Cię tak szczerze i naiwnie
Miłość od pierwszego wejrzenia - dosłownie.
I chociaż muszę stąd odejść, co boli
Nie zmienię uczuć z własnej woli.
Tamtego pięknego dnia kiedy Cię poznałam
O miłości tak naprawdę nic nie wiedziałam.
Ale gdy spojrzałam w Twoje ciepłe oczy
Zrozumiałam, że to ona właśnie kroczy.
Jestem dziewczyną, która boi się czasem
I pragnie tego co ukoi swoim głosem.
Która marzy by móc być w Twoich ramionach,
Bezpieczna, kochana, z każdej strony chroniona.
Nie mogę więc uwierzyć w to co się stało,
W moim życiu ciągle w kółko coś się działo.
Więc, gdy powiedziałeś, że to koniec
Nie wiedziałam co zrobić, gdzie uciec.
Serce mnie zabolało i boli do dziś
Z róży naszej miłości spadł ostatni liść.
Kwiat jednak nadal chce kwitnąć,
Bo nie pozwoli tej miłości zniknąć.
Jest to dla mnie nadzieja ogromna
Iskra ciepła i grzejąca, lecz płonna.
Aby zapłonąć żywszym ogniem potrzebuje
Twojego serca, które się nim zaopiekuje.

ON:

Zauważył jej oczy wśród gwiazd,
uczuł pragnienie poznania jej.
Czuł zapach jej perfum
szedł tym tropem..
ONA:

Wiedziała, że ją pragną
te oczy, które lśniły.
Wonią pożądania się
otuliła niczym płaszczem.
ON:

Złapał ją w ciemnym zaułku,
spojrzał w lśniące oczka,
dotknął włosów jak jedwab,
błysnęła bielą szyja...

Wykiełkował już pierwszy owoc krwistej latorosli;
Oplatajac i kładąc się na pergoli,
Niczym nudyści, nadzy, wesoli.

Spowiła kawałek po kawałku,
Konstrukcjię niegdyś potężnej dębowej wysokości;
Teraz zabitej gwoźdźmi, obdartej ze skóry do kości.

Słychać go czasem, jak łka,
Kędy halny przybysz między jego szczeliny się przepycha
Wrzeszcząc, świszcząc, konstrukcjią targa.

Nie lada rodzina śpiewaków już tam mieszka;
Co roku nowych pilotów Faunie dostarcza.
Tych z kolei w innych miejscach usadza i powinnością rodziców obarcza.

Cykl życia ciągle tu się obraca,
Co lato Flora i Fauna się tu wprowadza,
By na zimę zostawić zimny szkielet przeszłego lata.

Przychadza zaś malarz,
Na szybach portret Flory malujący.
Fauna poczywa – czas lata pracowity, wiele do wspominania pozostawiający...

Zimowy sen przeminą budząc Twój letni kwiat,
Ongiś dłonią najszczerszego malarza,
Ongiś dłutem najdelikatniejszego rzeźbiarza.

Długo wyszukiwaliśmy w czasie ten dzień,
Na ten celny Amora strzał –
W pierś dwu szukajacych się ciał.

PIOTR REGUŁA „Wypalony jak świeca-miłości”


Sam pośród tysięcy twarzy
Sam pośród miliona myśli
Sam pośród setek ludzi
Sam pośród słów
Wypalam się ze swoich odczuć
Wypalam z myśli
Wypalam z duszy
Wypalam jak świeca z uczuć

Kiedy nadejdzie koniec
Kiedy nadejdzie ukojenie
Kiedy nadejdzie błogi stan odkupienia
Kiedy wreszcie ma świeca wyda ostatni blask
Blask szczerości
Blask niewinności
Blask wiary w lepsze jutro
Blask szczerej miłości


Przeciecz miłość pali miłość niszczy
Miłość wypala do zgliszczy
Miłość rozwija się powoli
Miłość zawsze bardzo boli
Miłość błoga miłość ulotna
Miłość bezpowrotna
Wspomnienia mile przeszywające
I uczucie bólu przytłaczające
I tak to miłość dokonała wypalenia Mnie
Ale dzięki temu mogę jeszcze
Uratować Ciebie