Najważniejszą rzeczą, jaka przytrafia się człowiekowi pomiędzy
narodzinami a śmiercią jest miłość. Czasem myślę, że to jedyny powód,
dla którego żyjemy. Człowiek nie może przeżyć bez choćby odrobiny
miłości. W najbardziej zamrożonym i zamkniętym sercu jest choćby
wspomnienie miłości.
Jeśli chcemy odnieść miłość do rozwoju duchowego to zauważamy, że wspólną dla nich cechą jest szukanie spełnienia. Człowiek ma potrzebę bycia spełnionym w miłości i potrzebę spełnienia swojego duchowego przeznaczenia, wyrażenia w świecie rzeczywistym swojego potencjału, swojej duszy. Rodząc się doznajemy miłości rodziców. Dziecko ma otwarte serce, jest zależne i bezbronne. Kontakt z matką jest podnieceniem i przyjemnością. Wszystko, co wiemy o miłości z okresu niemowlęctwa, to czy ten stan błogości jest czy go nie ma. Brak kontaktu z matką objawia się najpierw nieutulonym płaczem, potem apatią i smutkiem, a następnie, gdy matka się pojawia, jeśli brak kontaktu jest długotrwały, zostaje zignorowana. Ileż razy w dorosłym życiu powtarzamy tę reakcję. Kontakt pełen miłości utrzymujemy poprzez fizyczny dotyk, ciepły ton głosu i spojrzenie. Tęsknota za taką miłością wynika z braku bliskości.
Aby dorosnąć, dojrzeć, trzeba zbudować bliski kontakt z samym sobą. Najważniejszą potrzebą duszy jest bliski związek z samym sobą. Jeśli odwołujemy się do zapisu "poznaj siebie", to dopisałabym na drzwiach wyroczni "pokochaj siebie". "Siebie kocham i dla siebie pragnę żyć". Jest to zrodzona z pełni serca dojrzałość do miłości. Nie ma nic wspólnego z narcyzmem czy egocentryzmem. Choć psychologowie zbadali, że tylko spełniony egoista zdolny jest do miłości altruistycznej.
Pokochanie siebie oznacza zaspokajanie swoich rzeczywistych potrzeb i realizowanie ich w życiu. Taka osoba wie, co w jej duszy gra i kieruje się sercem, gdyż zna wszystkie jego zakamarki. Wie, że rozum służy zaspokajaniu potrzeb serca, a ciało reaguje spontanicznie na fale przyjemności płynące z odczuwania miłości. Człowiek tak kochający jest wolny i daje wolność. Uważa się za godnego miłości, bez względu na to czy jego zachowanie byłoby akceptowane czy nie (wyrażanie wszystkich uczuć w tym złości). Odczuwana w sercu radość i miłość, a w ciele przyjemność i błogość, jest dla niego wskazówką, że idzie dobrą drogą.
W dorosłym życiu budujemy związki z partnerami, powtarzając matryce emocjonalne z dziecięcego życia. Ponieważ więź z matką ulega zerwaniu (bo musi), nasze związki z partnerami powtarzają ten schemat i kończą się rozstaniami. Oczywiście nie wszystkie. Są też związki, które utrzymywane są z powodu otrzymywania w nich choćby odrobiny miłości lub też wspomnienia miłości. Budowanie dojrzałego, satysfakcjonującego związku wymaga świadomości samego siebie. Jest to układ synergiczny. W pewnym sensie, poprzez zorientowanie na rdzeń pozwala zachować pierwotność (wilk i wilczyca). Prototypem intymnego, bliskiego związku jest akt seksualny.
Potrzeba zbliżenia jest impulsem w sercu życia. W seksualnym oddaniu serce zyskuje spełnienie miłości i otwiera się na całość życia. Spełnienie wykracza poza sam orgazm. Jest to coś, o czym marzymy - ekstaza i spełnienie w miłości. Jaka szkoda, że doznajemy tego tak rzadko, a niektórzy z nas nigdy. Nasze serca tęsknią za miłością, ale nie odważamy się oddać boskiemu szaleństwu. Często powstrzymuje nas obawa przed utratą kontroli, gdyż musielibyśmy jeszcze raz przeżyć zapamiętany w ciele ból utraty matki w niemowlęctwie. Dziś jako dorosłym swobodny, pełny, uwolniony oddech pozwoliłby nam przejść przez tę blokadę. Być może silniejszy jest strach przed pełnym oddaniem się, obawa przed zniknięciem, pochłonięciem i utratą siebie.
Tymczasem (Miłość, seks i serce, Alexander Lowen) oddanie się w miłości nie jest poddaniem się drugiej osobie, ale własnej jaźni, własnemu sercu i własnemu pragnieniu miłości. Angażuje to wszystkie nasze uczucia. Nasze ego musi osłabić swą rolę kontrolera ciała i uczuć. Musimy zaakceptować strach przed porzuceniem, potencjalny ból związany z utratą miłości i złość z powodu ewentualnej zdrady. Musimy również zaakceptować swoją bezradność wobec podstawowych wydarzeń życia: narodzin, miłości, choroby, śmierci. Na tę bezradność mamy na szczęście sposoby. Natura obdarzyła na szczęście ludzi umiejętnością reagowania i odpowiadania na zniewagi i urazy. Mamy zdolność samoleczenia. Kiedy zostaliśmy zranieni możemy płakać, kiedy zostaliśmy zdradzeni możemy reagować złością, kiedy stajemy w obliczu zagrożenia możemy walczyć lub uciekać. Te reakcje gwarantują naszą integralność tak, że potrafimy sobie dawać radę ze zmiennymi kolejami życia.
Wielu z nas gna w rozwoju duchowym, coraz dalej i dalej szukając nowych sposobów na oświecenie w poczuciu wiecznego niespełnienia. Są i tacy którzy mają już dostęp do wysokiego poziomu energii, potrafią poruszać się w świetle jaźni i z łatwością uzdrawiają innych, a w swym własnym sercu tęsknią za miłością odczuwaną osobowo. Jeśli w naszej duchowej drodze nie osiągniemy spełnienia w fizycznym wymiarze tu na ziemi, to wydaje mi się, że osiągniecie spełnienia w niebie, raju lub gdziekolwiek poza Sobą samym jest mrzonką. Żyć na ziemi z otwartym sercem i wyrosnąć z dziecięcych (egocentrycznych) lęków być może jest drogą do spełnionej miłości i szansą na pełnię duchową.
Fallen_Angel : Hmm szorstko to nie zabrzmiało ,poprostu pokazałaś mi moje zadadnieni...
Devon : Dzięki za zrozumienie. Na forum jestem odbierana jako osoba dość szors...
Fallen_Angel : witam pisałem ten felieton lata temu mając na uwadze jak sie mam miłość...
