Po dwóch latach dali o sobie przypomnieć death/grindowcy z Misery Index. 30 września, nakładem Relapse Records w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie ukaże się ich najnowsze dzieło zatytułowane "Traitors". W europie pierwsi płytę będą mogli nabyć niemcy - już 3 października. W pozostałych częściach świata płyta ukaże się 6 października.

Już 1 września wszystkie dzieci pójdą do szkoły przy rytmach najnowszego krążka Australijczyków z The Berzerker. Formacja zdegustowana przemysłem fonograficznym zdecydowała się na założenie własnej wytwórni nazwanej zwyczajnie Berzerker Industries. Oliwy do ognia ma dodać fakt, iż muzycy zamieścili w internecie 2-minutowe video z instrukcją jak nabyć ich piąty krążek za pośrednictwem nowej wytwórni. 

Ledwo co kanadyjski Tusk wydał EPkę zatytułowaną po prostu "Tusk", a już doczekaliśmy się kolejnych nowości. 15 września nakładem DK Records ukaże się debiutancki album tej formacji, pod tytułem "Auroch". Formacja gra thrash metal z mathcore'owymi naleciałościami. Mało tego - teraz, kiedy już znamy termin wydania krążka, dostaliśmy informację, że Tusk zmienił nazwę na... Auroch. Mimo to album ukaże się jeszcze pod szyldem Tusk.

Trzynaście to podobno pechowa liczba. Wierząc w przesądy można by sądzić, że kolejna edycja jednego z największych festiwali muzyki ekstremalnej w Europie będzie pełna niespodzianek niekoniecznie przyjemnych. Na dobrą sprawę tak się nie stało, choć kilka mniej przyjemnych przygód miało miejsce.

Doprawdy cienka jest granica pomiędzy bezmózgą łupaniną, a tym co można nazwać muzyką ekstremalną. Antigama już od dobrych ośmiu lat stąpa po tym kruchym lodzie i doprawdy nic nie zapowiada, aby ta mocno zamarznięta warstwa lodu miała się ukruszyć.

Antigama - polska grupa wykonująca awangardowy grindcore. Powstała w 2000 roku w Warszawie z inicjatywy Krzysztofa Bentkowskiego, perkusisty grup Sparagmos, Damnable, oraz znanego z występów w Different State i Garden Of Worm gitarzysty Sebastiana Rokickiego.

Często, w przypadku zespołów grających ekstremalną muzykę jest tak, że kolejne wydawnictwa nie wnoszą nic nowego do wizerunku zespołu. W przypadku Prostitute Disfigurement kolejne krążki pokazywały jedynie nieznaczne korekty, które czyniły muzykę zespołu bardziej przyswajalną. "Descendants Of Depravity" pod tym względem wydaje się bym największym krokiem do przodu.

Drugi album holenderskich rzeźników z Prostitute Disfigurement to ogromny krok do przodu jeśli chodzi o poziom granej muzyki. Niby w dalszym ciągu jest to brutalna detah/grindowa łupanina, ale muzycy wpletli tu kilka elementów, stanowiących wyróżnik dla tej formacji.

Od czasu debiutu Holendrzy chyba wyciągnęli jakieś wnioski, gdyż "Left In Grisly Fashion" to płyta, która powinna pozwolić się wbić "prostytutkom" do grona najlepszych zespołów death/grindowych.

Debiutancki album holenderskich rzeźników z Prostitute Disfigurement to płyta jakich wiele. Formacja porusza się w stylistyce gore, poruszając w tekstach tematykę dewiacji seksualnych oraz okaleczeń i wynaturzeń. Muzycznie jest to gdzieś pomiędzy grindcorem a death metalem.

GodHateCodełożony z muzyków Avulsed, grave, Coercion, Thirdmoon oraz Distaste zadebiutował niedawno na rynku swoim krążkiem "Aeons". Choć muzycy wcześniej udzielali się w innych formacjach o pokaźnych dorobkach, to w zasadzie żadna z tych kapel nie była nigdy pierwszoligowcem. Nie sądzę też, że Godhatecode ze swoim dziełem ten próg przekroczył.

Ostatnio w moje łapki wpadł split zespołów Parricide, Incarnated i Reexamine. Żadnej z grup wcześniej nie słyszałem, ale też jakoś nie miałem powodu, aby sięgnąć do ich twórczości.

Trzecia studyjna płyta Brytyjczyków jest kolejnym krokiem w rozwoju i pokazuje coraz większe odchodzenie od typowego grindcoru bardziej widocznego na dwóch poprzednich płytyach.

Fanów Brutal Truth można podzielić na dwa obozy - tych, którzy cenią sobie dzikość i bezkompromisowość debiutu, oraz tych, którzy wychwalają eksperymentalny charakter następcy - "Need To Control". Po zapoznaniu się z obydwoma wydawnictwami stawiam siebie w gronie tych pierwszych.

"Rape Of The Bastard Nazarene" to debiutancki album satanistów-elegantów z Wielkiej Brytanii. Cieszę się, że najpierw dane mi było słyszeć wszystkie pozostałe płyty zespołu, gdyż gdybym rozpoczął poznawanie twórczości Akercocke właśnie od tej płyty, to po kolejne bym nie sięgnął.

Bardzo rzadko mi się to zdarza, żebym dał się uwieść muzyce prostej, wulgarnej, wręcz przypadkowej. Debiutancki album Carcass właśnie tak na mnie podziałał. Trio młodych muzyków - Bill Steer, Jeff Wealker oraz Ken Owen nagrali płytę, która sprowadzała death metal do jeszcze bardziej ekstremalnych dźwięków.

Po tym jak debiutancki "Reek Of Putrefaction" mógł zaszokować nawet zatwardziałych deathmetalowców, w rok po tym Carcass powrócił z kolejną płytą. Po liczbie utworów, których jest tu dziesięć, można było wywnioskować, że formacja postanowiła zrobić coś więcej niż rzeź niewiniątek, co też odzwierciedla "Symphonies Of Sickness".

Nie raz już się spotkałem z opiniami na temat genialności Dying Fetus, ale nie wiem czemu nie chciało mi się w to kiedykolwiek wierzyć. Pierwszy raz więc zatknąłem się z zespołem przy wydaniu "War Of Attrition" i po przesłuchaniu mogę stwierdzić, że miałem rację.

Po serii bardziej eksperymantalnych albumów i kłopotach z wytwórtnią Earache, Napalm Death, już pod skrzydałkami Spitafire powrócił z nowym materiałem, który był powrotem do ekstremalnego grania . Trzeba jednak powiedzieć, że czas robi jednak swoje i to nie jest do końca granie w stylu "Harmony Corruption" czy nawet "Fear Emptiness Despair".

Początek lat 90-tych pokazał, że boom na death metal powoli zanika. Niewiele zespołów potrafiło zaoferować coś ciekawego, a co poniektórzy powoli odchodzili od tego typu grania. Problem ten dotknął także gringcore - zarówno Napalm Death jak i Carcass z płyty na płytę grali coraz ambitniejszą muzykę, a o Terrorizer słuch zaginął.