Parę zmian wkradło się do Impaled Nazarene przy okazji ich szóstej płyty „Nihil”. Przede wszystkim zespół wzbogacił się o Alexi Laiho – gitarzystę Children Of Bodom. Razem z nim zespół stworzył bardziej rozbudowane i dłuższe utwory. Jedno jednak nie uległo żadnej zmianie. Impaled Nazarene wciąż jest ekstremalny, a dzika agresja bije z ich muzyki na kilometr.
Strasznie lubię tą ich bezkompromisowość. To są czyste pokłady muzycznej i tekstowej nienawiści, choć właśnie podane w nieco innej formie. Utwory są bardziej tradycyjne, ze zwrotkami i refrenami. Pędzą niemiłosiernie przed siebie, ale nie zapominają w tym o produktywnym graniu, solówkach i całkiem melodyjnych wokalizach. Wyraźnie przebijają się „Human-Proof” i „Zero Tolerance”, ale prym wiedzie mój absolutny faworyt „Assault The Weak” ze swoim niszczącym przesłaniem: „Assault and destroy all the weak, crush them with an iron fist…” Natomiast po takiej petardzie następuje jedyny wolniejszy akcent tej płyty czyli „How The Laughter Died”, który niesie gitarowymi pasażami, a w odpowiednich momentach nabiera żywiołowości i udanie się rozkręca.
Na koniec, zamykającego całość, numeru tytułowego też jest wolniejsze wyciszenie. To jednak krótki fragment, a przez cały pozostały czas jest ostra jatka. Jak zwykle jednak Impaled Nazarene wie jak ją zrobić. Mimo natłoku dźwięków i zawrotnych szybkości, gitary wciąż wykazują się dużą finezją i tworzą bardzo efektowne nawałnice. Mają też doskonałe, krystaliczne brzmienie i nieraz te riffy przybierają kształt jakby huraganowych podmuchów. Do tego jak zawsze niski, buldożerowy bas i wrzaskliwy, ale poukładany i całkiem zrozumiały, wokal Miki Luttinena. Kolejna znakomita instrumentalnie i kompozycyjnie płyta Impaled Nazarene.
Tracklista:
01. Cogito Ergo Sum
02. Human-Proof
03. Wrath Of The Goat
04. Angel Rectums Still Bleed (The Sequel)
05. Post Eclipse Era
06. Nothing Is Sacred
07. Zero Tolerance
08. Assault The Weak
09. How The Laughter Died
10. Nihil
Wydawca: Osmose Productions (2000)
Ocena szkolna: 5
