Szkoda, że tematyce tej płyty poświeciłeś jedynie dwa zdania, gdyż to właśnie ona spełnia na krążku najistotniejszą rolę (zamierzone posunięcie Bowiego by tematyka i teksty odstawały poziomem od muzyki). Bowie we wcieleniu i wdzianku Ziggy'ego Stardusta wyraźnie zaapelował o skupienie się słuchacza bardziej niż nad muzyką nad warstwą liryczną. Być może, jak napisałeś poziom kompozycji nie jest oszałamiający (glam rock nigdy nie należał przecież do gatunku wirtuozerskiego) ale weźmy pod uwagę to, że utwory (odgrywające tu role drugoplanowe) miały po prostu nie zakłócać tekstowego przekazu (de facto wciąż aktualnego) dlatego też należała mu się większa uwaga. No trudno...