„Magneto” to już czwarte video promujące album grupy Nick Cave & The Bad Seeds „Skeleton Tree”. Klip jest fragmentem filmu „One More Time with Feeling”. Film Andrew Dominika, który dokumentuje powstawanie nowej płyty Nick Cave & The Bad Seeds i był pokazany na całym świecie w wieczór poprzedzający premierę płyty, ponownie trafi do kin. 1 grudnia 2016 będzie można go zobaczyć na całym świecie. W Polsce tym razem w 3D. 

Zespół Nick Cave & The Bad Seeds opublikowali tracklistę nadchodzącego wydawnictwa, „Skeleton Tree”. Szesnasty album Nicka Cave'a & The Bad Seeds ukaże się 9 września 2016 roku. Dzień wcześniej w kinach na całym świecie odbędzie pokaz filmu „One More Time With Feeling” i właśnie wtedy, przedpremierowo będzie można poznać zawartość muzyczną nowego krążka artysty. 

Reżyser filmu „One More Time With Feeling”, Andrew Dominik, wystosował pierwsze publiczne oświadczenie na temat współpracy z Nickiem Cavem & The Bad Seeds przy tym obrazie. „Po śmierci syna Nicka widywaliśmy się dość często z nim i jego rodziną. Kiedy zaproponował mi zrobienie filmu, który miał pokazać proces nagrywania nowego albumu Bad Seeds, zapytałem go dlaczego chce to zrobić. Odpowiedział, że są rzeczy, o których chciałby powiedzieć, ale nie wiedział komu. 

Zazwyczaj jak zespół wydaje płytę w swoim własnym języku, to ta druga jest po angielsku. Natomiast „The Jilemnice Occultist” Master’s Hammer, tak jak wydany rok wcześniej „Jilemnický Okultista”, jest po czesku. Angielskie są tylko tytuły utworów i cała opowieść ubierająca płytę w koncept album. Można ją sobie przeczytać, żeby dowiedzieć się o czym są poszczególne numery i poznać całą fabułę. Można też zobaczyć zdjęcie, które przebija wszystko co kiedykolwiek widziałem. Powiem krótko, nie ma na świecie brzydszego zespołu. I to bez łańcuchów, kolców, ketchupu i makijaży.

Szesnasty studyjny album grupy Nick Cave & the Bad Seeds zatytułowany będzie „Skeleton Tree” i ukaże się 9 września 2016 roku. Będzie to następca świetnie przyjętej płyty „Push the Sky Away” (2013), która okazała się także komercyjnym sukcesem. Proces powstawania „Skeleton Tree” rozpoczął się pod koniec 2014 roku w Retreat Studio w Brighton. Następne sesje odbyły się w La Frette Studio we Francji na jesieni 2015 roku. Płyta została zmiksowana w AIR Studio w Londynie, na początku 2016 roku. Premierę albumu poprzedzą pokazy filmu „One More Time With Feeling”, które odbędą się w kinach na całym świecie 8 września 2016 roku. 

„Risk” jest albumem, na którym stopniowe łagodnienie Megadeth osiągnęło apogeum. Muzyka doszła do poziomu progresywnego rocka, z podkładami elektronicznymi, choć mocniejszych elementów metalowych na szczęście wcale tu nie brakuje. Mimo to na zespół spadła lawina krytyki za zmianę stylu i zdradę thrashowych ideałów. „Risk” nie zyskało wysokich notowań wśród fanów i recenzentów, a utwory z tej płyty szybko zniknęły z setlisty koncertowej. Czy jednak słusznie? Choć też należałem do osób zawiedzionych odejściem od korzeni, a nawet utratą logo i postaci w masce, to zawsze uważałem, że ten cały „Risk” wcale nie jest taki zły…

Być może to będzie zbyt duża zuchwałość, ale pokuszę się o stwierdzenie, że “… Like clockwork” to najlepszy album w dorobku Queens of The Stone Age. Jest to bardzo dojrzałe wydawnictwo, zarówno pod względem treści, jak i formy, które świetnie się odnajduje w pop-rockowym anturażu, a jednocześnie subtelnie romansuje z mroczną i pustynną konwencją.

Ciężki jest los wampira we współczesnym świecie. Jak być rozumianym przez mieszkańców małego miasteczka? Czy można ot tak zapomnieć o największej miłości życia? Co zrobić, aby nie zwariować z nudów i nie popaść w obłęd? Z takimi problemami muszą się zmagać: Viago, Vlad, Deacon i Petyr – bohaterowie nowozelandzkiej komedii “Co robimy w ukryciu”.

Niech wszyscy, którzy słyszeli o zespole Panta Koina podniosą rękę do góry. Niewiele tych rąk, a to błąd i karygodne zaniedbanie bo chłopaki grają naprawdę porządną muzykę z porządnymi, i co ważne, polskimi tekstami. Nie wszystkie teksty są autorstwa zespołu, ale wybrać właściwie to też duża sztuka.

Czasem aż trudno sobie wyobrazić, że po jakiejś wspaniałej, niezapomnianej płycie można nagrać coś jeszcze lepszego. Ja nie wiem czy „Draconian Times” jest lepszy od „Icon”. Na pewnym poziomie wszelkie takie porównywania przestają mieć sens. Znajdujemy się na muzycznym Olimpie, możemy wskazywać na różnice, mówić o szczegółach, ale nie możemy odbierać boskości tym dziełom twierdząc, że któreś jest lepsze czy gorsze. Nie ma wątpliwości, że Paradise Lost powtórzył sukces swoich poprzednich dokonań, nagrywając album doskonały pod każdym względem.

Nie było łatwo. Miał grać na gitarze, klawiszach i śpiewać, a do tego brać udział w próbach w Trójmieście. Setki zgłoszeń, godziny przesłuchań. Chwila zwątpienia, że ktoś taki w ogóle istnieje, i wreszcie. Czwarty do Lipali znaleziony. Zespół w poszerzonym składzie rusza w trasę. Zagra pierwsze utwory z nadchodzącej płyty i dobrze znane kawałki w nowej aranżacji. Kim jest Czwarty? To Roman Bereźnicki, lider i wokalista zespołu Lecter. Przygodę z muzyką zaczął w połowie lat 90. Jak sam mówi, wychował się na kawałkach Tomka Lipnickiego

Na przełomie stycznia i lutego 2015 roku, nakładem krakowskiej wytwórni Instant Classic ukaże się album z remiksami utworów Rafała Iwańskiego (HATI, Kapital, Innercity Ensemble) w wykonaniu między innymi Starej Rzeki, Rapoon, czy Z'EV-a. Płyta, zatytułowana "Dead City Voice / Remix Project" i sygnowana nazwą X-NAVI:ET, trafi do sprzedaży w formie limitowanego digipacka z grafiką Agnieszki Zwary (autorka okładek Starej Rzeki, Alamedy 3). Tak o jej powstawaniu mówi Iwański: - "Koncepcja na skompletowanie tego wydawnictwa narodziła się jeszcze w momencie edytowania albumu "Dead City Voice", wydanego w październiku 2013 r. na winylu i kasecie

Zanim Paradise Lost wydali swój pierwszy album zabłysnęli kilkoma taśmami demo i zdarzyło im się też zagrać parę lokalnych koncertów. Szczególnie kaseta „Frozen Illusion” zrobiła wrażenie na słuchaczach i odbiła się echem w podziemnej metalowej prasie. Odwrotne od panujących w świecie trendów, wolne i posępne dźwięki, zyskały wielu amatorów. Wśród nich znalazła się Peaceville Records, która postanowiła postawić na tych tajemniczych młodzieńców.

Parafraza biblijnego tekstu Księgi Rodzaju widnieje na okładce jako wstęp do płyty. Siódmego dnia Bóg stworzył Master, ale Master nie jest mu przychylny. Wręcz przeciwnie: „Master aware of the Mary cult of prayer, and a devil cult of spells and exorcism attends while man walks continuously on the thin crust of the bottomless pit.” Również w tekstach utworów jest sporo ateistycznych treści potępiających wszelkie religijne zabobony. Kończące dość długą przedmowę zdanie jest wzbudzającym zainteresowanie zaproszeniem do wgłębienia się w to dzieło: „Master will guide you on that credulous journey where you will bathe in blood and dance among the stars into that eternal slumber.”

To niesamowite jak zespół może rozwinąć się przez jeden rok. Wydane w 1992 roku „Shades Of God” jest albumem o wiele dojrzalszym od “Gothic” i lepszym pod każdym względem. Ponura, grobowa atmosfera zmieniła się w rockową przebojowość, zachowując jednak swój nostalgiczny klimat. Wyszło z tego dzieło niesamowite, prekursorskie i nowoczesne.

Po trzech latach od „...From Oblivion...” ukazała się trzecia płyta Domain. W ekipie nastąpiła zmiana gitarzysty. Dominika zastąpił V-ac, ale, co nie było trudne do przewidzenia, nie wpłynęło to w żaden sposób na oblicze zespołu. Wiadomo bowiem, że zawiadowcą wszystkiego jest Paul i to on tu dyktuje warunki. W procesie komponowania i produkcji swój wkład w tę płytę miał również, grający na perkusji Mittloff. No i to jego Apocalypse Productions było wydawcą tego albumu.

Paradise Lost był wielkim zespołem już przed „Icon”. „Shades Of God” to była płyta, która o kilka długości wyprzedziła wszystko co do tej pory wyszło w bardziej klimatycznej odmianie metalu. „Icon” idzie jeszcze dalej. Kompozycje są jeszcze bardziej rockowe, wokale czyste, a cały album wyniósł zespół na jeszcze wyższe pokłady doskonałości. Znowu niesamowity rozwój, znowu kolosalna zmiana klimatu i znowu dzieło wybitne, będące prekursorem swoich wartości i wzorem dla następnych pokoleń, a najbardziej zaskakujące jest to, że te wszystkie wielkie płyty wychodziły raptem rok po roku.

Na półkach sklepowych można już znaleźć czwarty w dyskografii formacji Nick Cave & The Bad Seeds album koncertowy. Krążek jest zatytułowany „Live From KCRW” i jest dostępny jako CD, podwójny vinyl (wzbogacony o dwa utwory) oraz w wersji elektronicznej. Materiał został zarejestrowany w tym roku 18 kwietnia w Los Angeles w Apogee Studio. Zespół zagrał w składzie Nick Cave (wokal, pianino), Warren Ellis (gitara, pianino), Martyn Casey (bas), Jim Sclavunos (perkusja) i Barry  Adamson (organy) i wykonał klasyczne kompozycje ze swojego repertuaru oraz cztery piosenki z ostatniej płyty „Push The Sky Away”.

2 grudnia ukaże się czwarty w dyskografii formacji Nick Cave & The Bad Seeds album koncertowy. Krążek będzie zatytułowany „Live From KCRW” i będzie dostępny jako CD, podwójny vinyl (wzbogacony o dwa utwory) oraz w wersji elektronicznej. Materiał został zarejestrowany w tym roku, 18 kwietnia w Los Angeles w Apogee Studio. Zespół zagrał w składzie Nick Cave (wokal, pianino), Warren Ellis (gitara, pianino), Martyn Casey (bas), Jim Sclavunos (perkusja) i Barry  Adamson (organy) i wykonał klasyczne kompozycje ze swojego repertuaru oraz cztery piosenki z ostatniej płyty „Push The Sky Away”.