Zmierzch Bogów
Wracać wciąż do domu Le Guin
Recenzje :

Amorphis - Am Universum

Tuonela, Amorphis, Am Uniwersum, rock, metal, Sakari Kukko, Pasi Koskinen, Mystic Production

Po albumie „Tuonela” już chyba nikt nie spodziewał się po Amorphis ciężkiego grania. Stopniowe odsuwanie się w inne muzyczne rejony miało swoją naturalną kontynuację i piąty album finów „Am Uniwersum” jest już w całości progresywnym, rockowo-metalowym tworem. Jedni już dawno ich za to skreślili, inni wręcz przeciwnie - dali się wchłonąć klimatycznemu pięknu ich piosenek. Stojąc gdzieś po środku starałem się zaliczyć do tej drugiej grupy i odkryć zalety coraz bardziej delikatnej twórczości Amorphis.

I z pewnością jest to możliwe. Potrafią urzec i zauroczyć. Potrafią też porwać w wir wrażeń, konstruując melodyjne i porywające utwory. Dzieje się to głównie w pierwszej części płyty. Pierwsze pięć kawałków jest nie tylko ładnych, ale i całkiem przebojowych. Czysty głos Pasi Koskinena jest głęboki i kojący, a jego wokalizy układają się w płynne i harmonijne frazy. Czasem, jak w „Crimson Wave” zbudowane jest to na zasadzie kontrastu, że po lekkiej zwrotce następuje bardziej ekspresyjny refren. Warto też zwrócić uwagę na grę gitar. Z samego śpiewania takich piosenek by nie było. Brzmienie jest lekkie, ale riffy często dają energię. Na przykład w takim „Drifting Memories” to gitary wiodą prym, bo wokal jest już taki rozlazły i smęcący. To się niestety zdarza, że nawet w tych lepszych numerach są takie zbyt duże rozrzedzenia. Na przykład „Veil Of Sin” cały jest taki wręcz balladowy. Następny „Captured State” też jest średnio imponujący. Jak ktoś, tak jak ja, ma kasetę Mystic Production, to musi uważać, bo w spisie utworów te pozycje są napisane w odwrotnej kolejności. Ostatni „Grieve Stricken Heart” dostosowuje się do tej końcówki, która moim zdaniem nie dorównuje początkowi. (Choć samo zakończenie z saksofonem - pierwsza klasa).

Rozbudowane partie saksofonu są sporym wyróżnikiem tej płyty. Pojawia się on nagle, robi świetną robotę i zostawia po sobie bardzo dobre wrażenie. Jest wykorzystany w połowie utworów, a za grę na tym instrumencie odpowiedzialny jest Sakari Kukko, który współpracował już z Amorphis przy okazji „Tuonela”.

Jakby na to wszystko nie patrzeć, trzeba przyznać, że „Am Uniwersum” zawiera w sobie muzykę natchnioną. Ma taki, przykuwający uwagę, czar i powab. Może nie udało się utrzymać przez cały czas emocji na najwyższych obrotach, ale i tak jest to świat, w który warto się zanurzyć i chłonąć jego tajemnice. Tajemnicą dla mnie pozostaje natomiast co przedstawia okładka. Jak ktoś wie to będę wdzięczny za wyjaśnienie.

Tracklista:

01. Alone

02. Goddess (Of the Sad Man)

03. Night Is Over

04. Shatters Within

05. Crimson Wave

06. Drifting Memories

07. Forever More

08. Veil Of Sin

09. Captured State

10. Grieve Stricken Heart

Wydawca: Relapse Records (2001)

Ocena szkolna: 5-

Komentarz
Średnia ocena: 0
Oceny: 0
starstarstarstarstar

Podobne artykuły