Czasem warto jest zrobić coś szalonego. Jak pisze Stray Train na swoim profilu, to co miało być małą ideą przerodziło się w wielką przygodę. Zespół powstał w 2015 roku w Lublanie, a już na początku 2016 wydał płytę o skromnym tytule „Just ‘Cause You Got The Monkey Off Your Back Doesn’t Mean The Circus Has Left Town”. Szalone na pewno było jej nagranie, ale taki też jest odbiór. Stray Train określa się, chyba słusznie, jako heavy blues rock i nie jest to gatunek, którym param się na co dzień. Ale co tam, raz się żyje. Spróbowałem i przyznam, że już przy pierwszym odpaleniu poczułem bluesa.
Jest to bardzo porywcza, żywiołowa i zarażająca optymizmem muzyka. Teksty są takie życiowe i raczej prześmiewcze, na przykład o wypindrzonych i głupich panienkach, albo o uzależnieniu od przeróżnych portali i smartfonów. Ubrane jest to w całkiem ciężką gitarowo i melodyjną oprawę. Cisną naprawdę porządnie, nie tylko tworząc mocne konstrukcje, ale i ostre solówki. Dużo jest też radośnie brzdąkającego basu. Największy show robi jednak wokal, a zwłaszcza jego krzykliwe, ale śpiewne refreny. Praktycznie co numer to petarda z „”Green Card Paradise” na czele. Człowiek od razu zaczyna podrygiwać i robi się weselszy.
Dawka energii z jaką to było nagrywane kończy się na ostatnim „Can’t Buy Hapiness (…Not Even In December)”, gdyż jest to numer bardziej stonowany i pozbawiony tej przebojowości, która towarzyszyła wszystkim poprzednim kawałkom. Jest tu taka grungeowa ociężałość. Też dobry utwór, jednak nieco inny. Może, na koniec, trochę zaciera ten nastrój całości, ale tak, czy inaczej, jest to doskonała pozycja na poprawę humoru.
Tracklista:
1. Soulseller
2. I Wish I Could Be free
3. Wander Man
4. Green Card Paradise
5. Blow
6. Plastic Princess
7. Dead Romance
8. Man Or Stone
9. Can’t Buy Happiness (…Not Even In December)
Wydawca: Saol (2016)
Ocena szkolna: 4+
