Reżyser filmu „One More Time With Feeling”, Andrew Dominik, wystosował pierwsze publiczne oświadczenie na temat współpracy z Nickiem Cavem & The Bad Seeds przy tym obrazie. „Po śmierci syna Nicka widywaliśmy się dość często z nim i jego rodziną. Kiedy zaproponował mi zrobienie filmu, który miał pokazać proces nagrywania nowego albumu Bad Seeds, zapytałem go dlaczego chce to zrobić. Odpowiedział, że są rzeczy, o których chciałby powiedzieć, ale nie wiedział komu.
Legenda bluesa powraca do Polski. John Mayall, brytyjski muzyk, który ma na koncie ponad 50 albumów, wystąpi na dwóch koncertach: w Warszawie oraz Poznaniu. Przez wielu John Mayall uważany jest za ojca białego bluesa. Mayall to muzyk kompletny: śpiewa, gra na gitarze, pianinie, organach oraz harmonijce. Jego kariera rozpoczęła się, gdy w 1963 roku, podobnie jak Mick Jagger czy Keith Richards, został dostrzeżony przez Alexisa Kornera. Pod jego wpływem John Mayall przeprowadził się do Londynu i założył zespół John Mayall & The Bluesbreakers.
Amerykańsko-francusko-szwedzka grupa Blues Pills, opisująca swoją muzykę jako mieszankę psychodelii, bluesa, rocka i soulu, wystąpi 23 sierpnia we wrocławskim Alibi oraz 24 sierpnia w katowickim MegaClubie. Polska publiczność będzie należała do pierwszych, które zobaczą zespół po zaplanowanej na 5 sierpnia premierze albumu zatytułowanego "Lady in Gold" W sierpniu formacja ma występować głównie na festiwalach, zaś właściwa trasa po Europie promująca drugą długogrającą pozycję w jej dyskografii - według najświeższych zapowiedzi nieobejmująca naszego kraju - rozpocznie się pod koniec września.
1 maja 2016 roku już po raz czternasty zbierze się największa gitarowa orkiestra świata, by wspólnie ustanowić nowy Rekord Guinnessa. Bicie Gitarowego Rekordu Guinnessa to cykliczna impreza odbywająca się we wrocławskim Rynku zawsze na początku maja. Uczestniczą w niej gitarzyści, którzy wspólnie wykonują utwór Jimiego Hendriksa "Hey Joe". Aby zagrać na Gitarowym Rekordzie Guinnessa trzeba mieć gitarę i umieć na niej grać - wystarczy podstawowa znajomość pięciu akordów C, G, D, A, E. Zagrać może każdy niezależnie od wieku i poziomu umiejętności.
Scum to death metalowy zespół z Finlandii, który działał w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych. Płytowo zadebiutowali w 1994 roku wydając album „Mother Nature” pod szyldem słynnej szwedzkiej Black Mark Production. W Polsce wydał to na kasecie Morbid Noizz i dlatego jedna sztuka znalazła się i w mojej kolekcji.
Sautrus jest zespołem stoner rockowym z Trójmiasta. Z pewnym opóźnieniem, ale dotarła do mnie ich wydana w 2014 roku płyta „Reed: Chapter One” i muszę przyznać, że zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Klimat jest ciężki i psychodeliczny, a utwory mimo to kojące i natchnione retro rockową duszą.
Knock Out Productions prezentuje: The Vintage Caravan na dwóch koncertach w Polsce. Islandzka formacja wykonująca eleketryzującą mieszankę psychodeliczno-rockowego klimatu, hardrockowego brzmienia i bluesrockowych melodii zagra 5 marca 2016 roku w krakowskim Zaścianku oraz 6 marca w warszawskiej Hydrozagadce. The Vintage Caravan wspierać będzie szwedzcy spadkobiercy Thin Lizzy – Dead Lord. The Vintage Caravan pochodzą z małej miejscowości Álftanes koło Reykjaviku. Jest ich trzech – Óskar Logi (gitara, wokal), Alexander Örn (gitara basowa, wokal) i Stefán Ari (perkusja).
Hugo Race - australijska gwiazda bluesa i współzałożyciel legendarnego zespołu Nicka Cave’a Bad Seeds wystąpi 20 listopada we wrocławskim klubie Firlej. Artysta będzie promować swoją najnowszą płytę. Hugo Race to wokalista, muzyk, poeta i producent. Urodził się w Melbourne, jednak liczne podróże uczyniły z niego „obywatela świata“. Wraz ze swoim zespołem The True Spirit i wieloma projektami pobocznymi, Hugo porusza się w swojej własnej niszy, gdzieś pomiędzy rockiem, eksperymentem i psychodelią. Jego utwory zanurzone są we współczesnej popkulturze, jednak wyrastają z rock'n'rolla, soulu i delta-bluesa czy awangardowej elektroniki.
„Club Mondo Bizarre For Members Only” to kolejne wydawnictwo Pungent Stench, które ma niezliczoną ilość wersji i okładek. Każdy musiał we własnym zakresie wydedukować co cenzuruje, jak cenzuruje, co można, co nie można, a co można z mgiełką, albo z białym paskiem. Moja kaseta Loud Out Records ma tą samą okładkę co kaseta Nuclear Blast. Na płycie okładka jest inna, a na innych wydaniach płytowych jeszcze inna. W środku w całej gamie dewiacyjnych zdjęć z lochów sado-maso, część sromowych elementów jest pozakrywana, ale może to i lepiej, bo wszystko to włochate i paskudne, ble. Jest też zapis mówiący o tym, że jak ktoś chce teksty to proszony jest o wysłanie zaadresowanej koperty do Nuclear Blast. Ciekawe czy jak bym teraz wysłał to by mi przysłali.
Vintage Trouble, w którego skład wchodzą Ty Taylor (wokal), Nalle Colt (gitara), Richard Danielson (perkusja) i Rick Barrio Dill (bass), grają muzykę, którą bardzo ciężko jest sklasyfikować, ponieważ obecne są w niej elementy rocka, bluesa, a nawet R’n’B. New York Times zauważył, że „muzyka Vintage Trouble, jest jak twórczość Otis’a Redding’a - można przy niej powoli tańczyć, dać porwać się rockowym riffom, albo po prostu dobrze się przy niej bawić". Po wydaniu debiutanckiego albumu "The Bomb Shelter Sessions", zespół szybko wyprzedał swoją pierwszą światową headlinerową trasę.
Z drugą płytą AC/DC, podobnie jak z pierwszą, było sporo wydawniczego zamieszania. Najpierw wyszła w Australii, potem w Europie, z inną tracklistą i okładką, a w Stanach Zjednoczonych na swoje wydanie musieli poczekać aż pięć lat. Ja oczywiście opisuję wersję europejską, którą nabyłem ongiś na kasecie w jednym z warszawskich sklepów muzycznych. Na górze widnieje piękna, różowa nazwa zespołu, na dole biały pasek z maszynową czcionką pisanym tytułem, a pomiędzy tym cudowne zdjęcie. Nie wiem co mają przedstawiać ci ludzie i dlaczego mają paski na oczach, ale po prostu sam ich wygląd, ubrania i fryzury, wspaniale oddają klimat tamtych czasów. Na wewnętrznym zdjęciu jest ujęty ten sam plan, już bez tych ludzi, ale za to odsłania się bezcenny widok samochodu. Jakiego, nie pytajcie, bo się nie znam, ale te dwa zdjęcia w idealny sposób przenoszą nas w australijski rok 1976.
Knock Out Productions prezentuje koncerty objawienia retro-rockowej sceny – „szwedzkiej” formacji Blues Pills. Zespół, którego wizytówką jest niezwykły, głęboki, magiczny głos wokalistki Elin Larson wystąpi 16 czerwca w krakowskiej Fabryce i 17 czerwca w warszawskiej Hydrozagadce. Kiedy przyjechali do nas po raz pierwszy na koncert, który odbył się w małym stołecznym klubie, pozostawili po sobie fantastyczne wrażenie i z miejsca zdobyli serca tych, którzy mieli szczęście ich zobaczyć. Rok 2014 należał już do nich, czyli do kapitalnej załogi Blues Pills.
„High Voltage” – pierwsza płyta AC/DC, taka jaką znamy, to nie jest tak naprawdę ich pierwsze oficjalne wydawnictwo, a jedynie kompilacja z dwóch poprzednich albumów, które ukazały się w 1975 roku tylko w Australii i Nowej Zelandii. W dodatku pierwszy z nich nosił już właśnie tytuł „High Voltage”, a drugi równie znajomy „T.N.T.”. Kiedy doszło do podpisania kontraktu z Atlantic Records i pojawiła się możliwość zaistnieć na całym świecie, wybrano najlepsze utwory i ponownie ubrano je w tytuł „High Voltage”. Miało to miejsce w roku 1976.
„Death Row” okazał się ostatnim albumem, na którym zagrał Stefan Kaufmann. Po czternastu latach i dziewięciu płytach perkusista rozstał się z zespołem, by kontynuować swoją muzyczną karierę w odrodzonym projekcie Dirkschneidera - U.D.O. W jego zastępstwie, na „Predator”, Accept skorzystał z usług Amerykanina Michaela Cartellone. Inną, może nie nowością, ale dawno niekultywowaną praktyką są wokale Petera Baltesa. Nie są to jednak jedyne zmiany. Ostatnia, przed rozłamem, płyta Accept jest dość eksperymentalna i różni się trochę od poprzednich nagrań.
Knock Out Productions zaprasza na jedyny w Polsce koncert genialnej artystki Jarboe. Ta zjawiskowa wokalistka wystąpi w Krakowie 1 marca 2015 roku. Koncert odbędzie się w klubie "Fabryka", a supportować ją będzie Helen Money. Jarboe, najpierw była ekskluzywną call girl i – jak opowiadała w jednym z wywiadów – za niemałe pieniądze poznała największe możliwe upokorzenia, jakie wiążą się z tą profesją. Udało jej się z nią zerwać i wejść w świat muzyki. Dziś jest żywą legendą sceny niezależnej. Nie wiadomo, ile ma lat. Pochodząca z Nowego Orleanu Jarboe La Salle Devereaux, jak naprawdę nazywa się artystka, swego wieku nie ujawnia. Nigdy nie chciała też mieć dzieci, bo uważa, że Ziemia jest przeludniona.
Biografia legendy rocka, wokalisty Led Zeppelin, jednego z najbardziej wpływowych zespołów wszech czasów. Robert Plant, lider Led Zeppelin, muzyczny innowator, przez ponad cztery dekady miał wpływ na światową muzykę. Nigdy jednak nie opowiedziano pełnej historii jego życia. Aż do teraz. Życie to pierwsza tak kompletna i ciekawa opowieść o wielkim gwiazdorze rocka: od pierwszych występów w folkowych klubach na początku lat 60. do koncertów Złotego Bóstwa z Led Zeppelin na największych scenach świata, i dalej – gdy kontynuował solową karierę
Najszybciej sprzedający się debiut Wielkiej Brytanii, chyba największa sensacja minionego Open’era – niemożliwe, żeby nie wrócili do Polski po takim przyjęciu. Royal Blood wystąpią 14 stycznia 2015 na solowym koncercie w warszawskim klubie Palladium. Bilety w sprzedaży od piątku 17 października. Czy kariera zespołu może zacząć się od koszulki? Tak, jeśli zakłada ją jeden z muzyków Arctic Monkeys podczas koncertu na festiwalu Glastonbury. Nazwa Royal Blood po raz pierwszy pojawiła się na ustach fanów muzyki właśnie na skutek odzieżowej decyzji Matta Heldersa, perkusisty Małp.
8 października 2014 roku trafi do księgarń pierwszy tom kronik pisanych przez Boba Dylana. "Kroniki" to zapis pierwszych muzycznych doświadczeń i niezwykłych spotkań, które zapoczątkowały karierę jednego z najważniejszych artystów XX wieku. "Kiedy na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych zaczynał swoją przygodę, amerykańska scena muzyczna była dosyć monotonna. Popularne stacje radiowe nadawały piosenki łatwe i przyjemne. Słuchacze dopiero czekali na rewolucję, nową energię i nowe życie. Dylan nie chciał być rewolucjonistą, ale i nie wpisywał się w promowany przez radio nurt muzyki popularnej. Robił swoje, nie przejmując się, że – jak mu się zdawało – nie ma szans na komercyjny sukces.
Knock Out Productions razem z Go-Ahead oraz P.W. Events zaprasza na trzy koncerty Triggerfinger, czyli rockowego trio, nazwanego najgłośniejszym zespołem w całej Antwerpii. Ekipa z Rubenem Blockiem na czele wystąpi: 11 listopada w poznańskim Klubie Pod Minogą, 12 listopada w warszawskiej Proximie oraz 13 listopada w krakowskiej Fabryce. Obecność obowiązkowa dla fanów takich legend, jak Led Zeppelin, ZZ Top, czy Creedence Clearwater Revival. Ruben Block (wokal, gitara), Paul Van Bruystegem (gitara basowa, śpiew) i Mario Goossens (perkusja), czyli Triggerfinger, już pokazali w Polsce, jak fantastycznie prezentują się przed publicznością. Od paru lat, odkąd w sieci furorę zrobiła ich przeróbka "I Follow Rivers" Lykke Li, o Belgach jest bardzo głośno.
Po ośmiu latach, jakie upłynęły od wydania „The Endless Ride”, niemiecki Abandon Hope powrócił ze swoją drugą płytą. W tym czasie nastąpiła jedna zmiana na stanowisku gitarzysty, które objął Waik. „Settle The Score” to urozmaicony album, prezentujący mieszaninę stylów muzycznych i ciężko byłoby jednoznacznie przyporządkować go do jakiegoś gatunku. Nad wszystkim unosi się jednak klimat southern metalu, a to, że wokalista Hommel na obu zdjęciach ma raz bluzę, raz koszulę Down, absolutnie nie jest przypadkowe.