Na listopad zapowiedziana jest nowa płyta projektu Caamora. Będzie to dwupłytowy  zapis koncertu akustycznego zatytułowany "Journey's End... An Acoustic Anthology". Na wydawcnictwie znajdzie się zapis koncertów z Anglii, Polski, Chile, Belgii oraz Argentyny. Na krążku pojawi się też sporo zdjęć i komentarzy muzyków.

Frank Zappa przeze mnie zostanie zapamiętany nie tylko jako największy rockowy prześmiewca, ale również, jako genialny kompozytor i gitarzysta. Artysta posiadł niebywałą umiejętność dowcipkowania w aranżu przez co większość jego płyt słucha się z uśmiechem na twarzy. Nie inaczej sprawy się mają jeśli chodzi o płytę "Apostrophe".

Choć przez lata działalności do Marillion zdążyła przylgnąć etykietka kopii Genesis, to nikt nie ośmielił się powiedzieć złego słowa na wokalistę zespołu Fisha. Po nagraniu czterech albumów muzyk ten zdecydował się opuścić zespół i rozpocząć karierę solową, zaś jego następcą został Steve Hogarth. Oczywiście od razu podniosły się głosy jakoby bez Fisha to nie był już ten sam zespół, że Hogarth jest bezbarwny itp. Sądzę jednak, że "Seasons End" swoją zawartością skutecznie odparł te zarzuty.

Koniec lat 70 i początek 80 to ogromny kryzys muzyki progresywnej. W zasadzie jedyną formacją spośród starej gwardii, która zyskiwała a nie traciła w oczach był Rush. W tym czasie w Wielkiej Brytanii powstała nowa formacja Marillion, która swoją nazwę zaczerpnęła od tytułu jednego z utworów Tolkiena - "Silmarillionu".

"Division Bell" - ostatni studyjny album legendarnego Pink Floyd. Album, który należy do grona najbardziej kontrowersyjnych albumów w historii muzyki rockowej, album, który dzieli i łączy fanów muzyki, który po dziś dzień elektryzuje. Dla tych, którzy uważają, że Pink Floyd umarł wraz z odejściem Rogera Watersa ten album jest zwykłymi popłuczynami klasycznego stylu zespołu. Ci którzy kochają muzykę i kochają Pink Floyd taki jakim jest pieją nad nim z zachwytu. I każda z tych grup ma rację. Dlatego ta recenzja będzie inna.

Amerykańscy epigoni grania progresywnego, Tool rozpoczęli prace nad nową płytą. Enigmatyczny frontman zespołu, Maynard James Keenan, ujawnił kilka faktów na ten temat. Wg muzyka głównym priorytetem kwartetu jest zakończyć prace nad materiałem w niedalekiej przyszłości, bez niechcianej w tych sytuacjach presji. Na razie nie wiadomo kiedy dokładnie należy spodziewać się pierwszych efektów działań zespołu. Jednak jak uspokaja wokalista grupy: "Najważniejsza jest muzyka. Tylko ta się dla nas liczy". Ostatnim albumem kalifornijskiej grupy jest wydany dwa lata temu "10,000 Days".

W poniedziałek, 15 września zmarł Richard Wright, klawiszowiec legendarnego Pink Floyd. Artysta od wielu lat walczył z rakiem. Miał 65 lat. Richard Wright zmarł w swoim domu w Wielkiej Brytanii. Rogera Watersa i Nicka Masona poznał w liceum i przystał do założonej przez nich grupy Sigma 6, która przekształciła się w Pink Floyd. Tak narodził się zespół, który stał się czołowym przedstawicielem psychodelicznego i progresywnego rocka.

Ciekawe wieści dobiegły z obozu art rockowej formacji Believe. Ze składu Warszawiaków odszedł wokalista Tomasz Różycki, z którym formacja zarejstrowała dwa albumy. Jego następcą został Karol Wróblewski, który odpowiadał za partie fletu na krążku "Yesterday Is A Friend". Podobno nowy członek operuje bardzo ciekawą barwą głosu.

Sukces komercyjny "Undertow" przeszedł najśmielsze oczekiwania zespołu.  Ewolucja muzyczna Toola przebiegała nader szybko. Choć nie wszyscy nadążyli za tak szybkimi zmianami. Mowa tu o basiście Paulu D'Amour, który niezadowolony z kierunku, który obrali pozostali członkowie grupy - odszedł z formacji. Rozstanie przebiegało w jak najbardziej przyjaznych stosunkach, ale co z tego? Lukę należało jak najszybciej wypełnić. Wybór padł na Justina Chancellora. Po dziś dzień chyba nikt nie ma wątpliwości iż była to słuszna decyzja. Z tym właśnie muzykiem zespół nagrał kolejną płytę.

W każdej mniejszej lub większej grupie ludzkiej zdarzają się konflikty. Wtedy to bardzo często podejmujemy decyzję o tym aby się rozstać na jakiś czas. Czasem wracamy do siebie, czasem zaś nasze drogi się rozchodzą. Przed podobnym dylematem stanął Robert Fripp w połowie lat 70, kiedy to zawiesił działalność King Crimson. Niewielu było takich, którzy wierzyli w powrót zespołu w oryginalnym składzie. I jak się okazało mieli rację.

Gdybym miał wybierać swój nalbardziej ulubiony album Pink Floyd bez wahania wybrałbym właśnie "Wish You Were Here". Choć to poprzedzający ten album "The Dark Side Of The Moon" uchodzi za najlepszy album w dyskografii zespołu, to jest kilka powodów, dlaktórych właśnie ten album jest bardziej uniwesalny.

Ponad wszelką wątpliwość jest fakt, że Tool to formacja genialna, której każda kolejna płyta wprowadza słuchacza w coraz to bardziej udziwnione sfery muzyczne będące odbiciem ludzkich wynaturzeń psychicznych. Nie do każdego ta muzyka trafia, ale nie znam osoby, która powiedziałaby złe słowo na temat twórczości tej formacji.

Chyba źle się stało, że przygodę z Bauhaus rozpocząłem od słabego moim zdaniem "In The Flat Field". Jego następca w postaci "Burning From The Inside" jest bowiem płytą o wiele lepszą.

Bauhaus to ikona post-punkowego grania. Co niektórzy starają się przyczepić im etykietkę gothic rocka, ale prawdę powiedziawszy daleko im do tego typu grania. Nigdy jakoś nie byłem entuzjastą takiej muzyki, ale dokonania Killing Joke czy Joy Division podobają mi się.

Z cyklu "perły z lamusa" chciałbym zaprezentować bardzo ciekawe wydawnictwo włoskiego Asgard, którego nazwa nie ma nic wspólnego z polskim Asgaard. Półtora dekady temu, na Półwyspie Apenińskim działał bowiem zespół, którego twórczość po dziś dzień budzi sporo kontrowersji.

Kolejna, trzecia już edycja Art Rock Festival w Poznaniu odbyła się w sobotni wieczór 19 kwietnia 2008 roku w klubie Eskulap. Tym razem zaprezentowało się pięć zespołów z pogranicza muzyki art i progressive rockowej. Gwiazdą wieczoru ogłoszono Antimatter z Mickiem Mossem na czele, jednak zapowiadany udział Duncana Pattersona w tym składzie nie doszedł do skutku, co już na wstępie ochłodziło emocje związane z eventem.

Z legendarnymi zespołami jest zazwyczaj tak, ze najbardziej cenione są te pierwsze płyty, które są pewnym novum, wnoszą coś nowego do gatunku. Kolejne płyty, choć nie wiem jak były dobre, nigdy nie znajdują większego uznania w oczach fanów i krytyki. Pink Floyd jest o tyle wyjątkowy, ze praktycznie każda ich płyta to majstersztyk - wystarczy wymienić "The Dark Side Of The Moon", "Atom Heart Mother" czy "The Wall". "A Momentary Lapse Of Reason" jest póki co przedostatnim studyjnym wydawnictwem sygnowanym logiem Pink Floyd Floryd jak nieciężko się domyślić, nie jest to dzieło wymieniane w gronie najlepszych.

"The Wall" - bezdyskusyjnie najbardziej znany koncept-album jaki kiedykolwiek powstał. Album, na podstawie, którego powstał film o tym samym tytule (oczywiście z muzyką z albumu "The Wall"), album ,na postawie tworzono spektakle z okazji zburzenia muru berlińskiego, album, który z biegiem lat stał się ikoną, symbolem obalania systemów totalitarnych totalitarnych wszelkich przejawów zniewolenia. "Another Brick In The Wall Pt. 2" był przecież największym „hitem” zespołu. Najdziwniejsze jest jednak to, że moim zdaniem "The Wall" jest przereklamowanym klasykiem… i to bardzo przereklamowanym.

Już w kolejną sobotę - 19 kwietnia - zapraszamy na 3rd Art Rock Festival do poznańskiego klubu Eskulap. Gwiazdą wieczoru bezapelacyjnie będzie Antimatter z Mickiem Mossem na czele. Niestety, z nieznanych jeszcze przyczyn nie wystąpi zapowiadany Duncan Patterson. Przed Antimatter zagra zespół Leafblade, natomiast po ekipie Mossa zobaczymy trzy kolejne składy: polski After, holenderski Mangrove oraz brytyjski Galahad.

28 kwietnia tego roku, ukaże się na naszym rynku nowe wydawnictwo warszawskiej grupy Believe, która powstała w 2004 roku z inicjatywy Mirka Gila - gitarzysty legendarnego Collage. Następca debiutanckiej płyty "Hope To See Another Day" (2006) zawierać będzie 9 premierowych utworów opowiadających o miłości, szczęściu, wolności i prawdzie.